Տարոն Սիմոնյան

Տարոն Վարդանի Սիմոնյանը ԱԺ 7-րդ գումարման պատգամավոր է «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցությունից, ԱԺ Պետական-իրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ։ Անկուսակցական է։

2007թ. ավարտել է ԵՊՀ իրավագիտության ֆակուլտետը, 2009թ.՝ նույն ֆակուլտետի մագիստրատուրան (եվրոպական իրավունք), 2012թթ.՝ նույն ֆակուլտետի ասպիրանտուրան։ 2009թ.՝ ԱՄՆ Թաֆտս համալսարանի Ֆլետչերի իրավունքի եւ դիվանագիտության դպրոցը (միջազգային իրավակարգ)։ Իրավաբանական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ։

2010թ․ ԵՊՀ իրավագիտության ֆակուլտետի, Եվրոպական հետազոտությունների կենտրոնի, Հայաստանում ֆրանսիական համալսարանի դասախոս է: 2008-ից իրավաբանական եւ փորձագիտական աշխատանք է իրականացնում միջազգային եւ մասնավոր կազմակերպություններում՝ Եվրոպական Միության եւ Եվրոպայի Խորհրդի մի շարք ծրարգերում, ԵԱՀԿ երեւանյան գրասենյակում, ՄԱԿ-ի մասնագիտացված հիմնարկներում (UNFPA, UNDP), ՄԱԿ-ի հայկական ասոցիացիայում: 2010 թվականից զբաղվում է փաստաբանական գործունեութամբ: 2011-2019թթ.՝ «Ի ԷԼ ԷԼ գործընկերություն» իրավաբանական գրասենյակի հիմնադիր եւ գլխավոր տնօրեն։

2008 թվականից ՀՀ իրավաբանների միության (ասոցիացիայի) անդամ է, 2012-2019թթ.՝ գործադիր տնօրեն։ 2010թ.՝ «Լոռվա երիտասարդների միասնություն» հկ համահիմնադիր, համանախագահ: 2010թ.՝ Միջազգային եւ համեմատական իրավունքի կենտրոնի համահիմնադիր, 2013-2016թթ. տնօրեն։ 2010 թվականից ՀՀ փաստաբանների պալատի անդամ է, 2017 թվականից՝ ՓՊ խորհրդի անդամ։ 2014 թվականից Եվրոպական արբիտրաժային պալատի անդամ, արբիտր (Բելգիա, Բրյուսել)։ 2016թ.՝ Հայաստանի հաշտարարների միության համահիմնադիր, ՀՀՄ խորհրդի անդամ։ 2016 թվականից՝ ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպանին կից զինվորական հարցերով հանձնաժողովի անդամ։ 2017թ՝. ՀՀ արբիտրների ասոցիացիայի համահիմնադիր, խորհրդի անդամ։ 2017-2019թթ.՝ ՄԱԿ-ի միջազգային առեւտրային իրավունքի հանձնաժողովի (UNCITRAL) ՀՀ ազգային թղթակից:

2018թ. դեկտեմբերի 9-ին ԱԺ պատգամավոր է ընտրվել է «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության թիվ 9 ընտրատարածքի տարածքային ընտրական ցուցակով:

Պատերազմում պարտվելը չի մերժում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը․ այս մտքով պետք է նստենք բանակցային սեղանի շուրջ․ Տարոն Սիմոնյան

Պատերազմից հետո ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ ընդդիմադիր քաղաքական տարբեր ուժեր պահանջում են վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականը՝ պնդելով՝ պարտված ղեկավարը պետք է հեռանա ողջ թիմով։ «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունն այն կարծիքին է, որ հարցի լուծումը արտահերթ ընտրություններն են։ Կուսակցությունը ներկայացրել է ճանապարհային քարտեզ ու առաջարկել վարչապետի թեկնածու՝ կուսակցության ու խորհրդարանական համանանուն խմբակցության ղեկավար Էդմոն Մարուքյանին։ Infocom.am-ի հետ զրույցում «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Տարոն Սիմոնյանը նկատեց՝ համաշխարհային ռազմական պատմությունն ունի արժանապատվության կանոն՝ համաձայն որի՝ ռազմական առաջնորդը պարտության դեպքում պետք է հեռանա․ «Տվյալ դեպքում՝ գերագույն գլխավոր հրամանատարը, ինչպես իրեն սիրում է կոչել վարչապետը, եւս պետք է հեռանա, քանի որ գրանցել է պարտություն։ Սկսած Ճապոնիայից, վերջացրած հայաստանյան իրականությամբ՝ դա պետք է տեղի ունենա, որովհետեւ պատմությունը դա է պահանջում»։ Սիմոնյանի խոսքով՝ քաղաքական միջավայրում մենք գործնականում խնդիրներ ունենք, որոնք պետք է լուծել, խնդիրներ՝ նաեւ դիվանագիտական այլ հարթակներում։ Պատգամավորը շեշտեց, որ մնալով վարչապետի պոշտոնին՝ Փաշինյանը վնասում է այս պրոցեսներին, որովհետեւ դիվանագիտական հարթակում նրա ձայնը այլեւս լսելի չէ։ Նրա համոզմամբ՝ Ադրբեջանի ղեկավարն անպատվում է ՀՀ վարչապետին ու նրա միջոցով, նրա ներկայությամբ՝ ամբողջ ազգին։ «Այս միջավայրում գնալ եւ բանակցել, դիվանագիտական հարցեր լուծել միջազգային հարթակներում, բնականաբար, հնարավոր չէ, եւ մենք ամեն օր գրանցելու ենք նոր պարտություն եւ գրանցում ենք, թե՛ տարածքային, թե՛ դիվանագիտական պարտություններ, որովհետեւ այդ մարդն ունակ չէ որեւէ գործ կատարել»,- ասաց Սիմոնյանը՝ նշելով, որ, միեւնույն ժամանակ, եթե հիմա կազմակերպվեն ընտրություններ, դա չի լինի ռացիոնալ միջավայրում իրականացված գործընթաց, որովհետեւ հանրությունը նյարդայնացած է, հուզական․ «Այն վիճակն է, ինչ 2018 թվականին։ Այն ժամանակ էլ էինք ասում, որ հրատապ ընտրություն պետք չէ կազմակերպել։ Բնականաբար, ընտրության արդյունքները չեն համապատասխանելու հասարակության ռացիոնալ մտքին, կամարտահայտմանը, ավելին՝ այսօր հանրապետությունում կան նաեւ այսպես կոչված ռազմական խմբեր, որոնք ազդելու են ընտրությունների ելքի վրա։ Մեզ ժամանակ է պետք, որ կայունանա մթնոլորտը, բայց այդ ընթացքում չենք կարող սպասել, որ վարչապետը պաշտոնավարի, որովհետեւ սրան զուգահեռ՝ ունենք դիվանագիտական խնդիրներ, որոնք, ինչպես նշեցի, ունակ չէ լուծել»։ ԼՀԿ-ական պատգամավորի խոսքով՝ պետք է ձեւավորվի անցումային կառավարություն՝ անցումային վարչապետով, որի հիմնական խնդիրը պետք է լինի մի կողմից դիվանագիտական հարթակներում հայկական շահը առաջ տանելը եւ շարունակական պարտություններին վերջ դնելը, մյուս կողմից՝ հանրության մեջ կայուն վիճակ ապահովելը։ Անդրադառնալով հարցին՝ արդոք անհրաժե՞շտ չէ մինչեւ արտահերթ ընտրությունները փոփոխություններ անել Ընտրական օրենսգրքում, Սիմոնյանը պատասխանեց․ «Ռեյտինգային համակարգով գործող ԸՕ-ն, բնականաբար, շատ մեծ թերություններ ունեցող օրենսդրություն է, եւ այսօրվա խնդիրները պայմանավորված են նաեւ դրանով, որովհետեւ այսօր 132 պատգամավորից չգիտեմ քանիսն են կարողանում ժողովրդի կամքն արտահայտել, եւ հատկապես իշխանական խմբակցության 88 պատգամավորներից։ Մենք ունենք այնպիսի Ընտրական օրենսգիրք, որ, մեկ անձի ընտրելով, մարդիկ ընտրում են 88 հոգի, որոնց չեն էլ ճանաչում։ Բնականաբար, սա սխալ է, բայց ես վախենամ, որ փոփոխություններ իրականացնելիս ավելի վատ ճանապարհով գնան եւ արդյունքում բացառվի ընդհանրապես մարդ ընտրելը, ընտրեն միայն կուսակցություն եւ միայն կուսակցության առաջնորդ։ Եվ այդ առաջնորդը իր հետեւից բերի մի խումբ մարդկանց, որոնց հասարակությունը չի էլ ճանաչում»,- ասաց մեր զրուցակիցը՝ հավելելով, որ իրենք առաջարկել էին բաց ցուցակներով ընտրություն կազմակերպել, երբ կուսակցությունն է մասնակցում ընտրությանը՝ բաց ցուցակներով, եւ քաղաքացին հնարավորություն ունի ընտրել կոնկրետ մարդկանց։ Ինչ վերաբերում է Արցախի հարցով բանակցություններին՝ Տարոն Սիմոնյանի համոզմամբ՝ հիմա որեւէ այլ ձեւաչափ չկա, բացի Մինսկի խմբի շրջանակը, որը ՄԱԿ անվտանգության խորհրդից մանդատ է ստացել այս խնդրով զբաղվելու համար։ Պատգամավորի խոսքով՝ պետք է հաշվի նստել դրա հետ եւ օգտագործել Մինսկի խմբի տված հնարավորությունները՝ ինչպիսին էլ լինեն։ Սիմոնյանը չհերքեց, որ այս առումով բարդ եւ դժվար է լինելու, որովհետեւ 25 տարվա բանակցային գործընթացում թերություններով արված աշխատանքն էլ է ջուրն ընկել։ Նա չբացառեց, որ բանակցությունները կարող են սկսվել ոչ թե զրոյական, այլ մինուսական կետից, սակայն ամեն դեպքում պետք է հաշվի առնել հայկական շահը, առավելապես՝ Արցախի ինքնորոշման իրավունքի անբեկանելի լինելը․ «Այն, որ պատերազմում պարտվել ենք, չի մերժում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, այլ հակառակը՝ հիմա ավելի շատ ապացույցներ կան, որ Արցախի ժողովուրդը չի կարող իրեն ապահով զգալ Ադրբեջանի իշխանության ներքո, հետեւաբար Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում որեւէ պարագայում։ Այս միտքը մեր ուղեղում՝ պետք է նստենք բանակցային սեղանի շուրջ։ Ադրբեջանը տվել է ապացույցների հաստափոր մի դրամապանակ, որով փաստվում է, որ եթե Արցախի ժողովուրդը մնաց Ադրբաջնի կազմում, ապա նրան սպասում է ցեղասպանություն»,- ասաց Սիմոնյանը՝ ընդգծելով, որ պետք է աշխատենք այս ուղղությամբ՝ օգտագործելով Մինսկի խմբի ձեւաչափը, իսկ հետագայում, եթե այլ ձեւաչափեր լինեն, դրանք եւս։ Մեր հարցին, թե ի՞նչ պետք է անի ապագա կառավարող ուժը՝ ԼՀԿ ճանապարհային քարտեզում նշված կետերից մեկի՝ հայ-ռուսական հարաբերությունների բարելավման համար, Սիմոնյանը պատասխանեց, որ առաջնային է հայ-ռուսական ռազմաքաղաքական պայմանագրային բազայի վերանայումը։ Ըստ Սիմոնյանի՝ այն պետք է հարմարեցվի առկա իրավիճակին, որովհետեւ, չնայած այն մի քանի անգամ թարմացվել է, բայց հիմա այլ իրականության մեջ ենք եւ այդ պայմանագրային բազան չի համապատասխանում այսօրվա վիճակին․ «Մեր կարծիքով՝ հայ-ռուսական հարաբերությունների բարելավման առաջին քայլը պետք է լինի այդ ռազմաքաղաքական պայմանագրային բազայի մշակումը։ Այն պետք է ֆիքսի այսօրվա առկա իրավիճակը, խորացնի ռազմական հարաբերությունները մեր ռազմավարական գործընկերոջ հետ, եւ կամ այդկերպ կարողանանք հարմարվել առկա իրավիճակին, կամ իրավիճակից քաղենք առավելագույնը՝ հայկական շահը սպասարկելու համար»,- եզրափակեց Տարոն Սիմոնյանը։ Ասպրամ Փարսադանյան

19:59 - 16 դեկտեմբերի, 2020

Այդ հիմնավորումները բավարար չեն, որպեսզի 25 տարվա ինստիտուտը փակենք ու նորը ստեղծենք |lragir.am|

lragir.am: Հարցազրույց ԱԺ Լուսավոր Հայաստան խմբակցության պատգամավոր Տարոն Սիմոնյանի հետ։ Պարոն Սիմոնյան, Սահմանադրական բարեփոխումների հանձնաժողովում քննարկվում է ՍԴ-ն ու Վճռաբեկ դատարանը միավորելու հարցը: Ի՞նչ կարծիք ունեք Գերագույն դատարանի ստեղծման վերաբերյալ: Առաջին անգամ այդ գաղափարը, եթե չեք մոռացել, մենք ենք հնչեցրել որպես տարբերակ, այսպես ասած, իշխանությունների կողմից առաջ քաշած սահմանադրական ճգնաժամի լուծման ուղիներից մեկը: Բայց մեր գործընկերները դա ներկայացնում են որպես դատական բարեփոխումների ամենակարևոր քայլերից մեկը: Այն հիմնավորումները, որոնք բերվում են հանձնաժողովի քննարկմանը, իմ կարծիքով, շատ կարևոր հիմնավորումներ են, բայց դրանք բավարար չեն, որպեսզի 25 տարվա ինստիտուտը փակենք ու նորը ստեղծենք կամ միաձուլենք մյուսի հետ: Այն խնդիրները, որոնք ճշմարտացիորեն առաջ են քաշում մեր գործընկերները, այսօր այո, գոյություն ունեն, բայց այդ խնդիրները, իմ կարծիքով, կարող են լուծվել նաև այսօրվա ինստիտուտների շրջանակներում: Այսինքն ինստիտուտները կատարելագործելու միջոցով կարող ենք լուծել այդ խնդիրները: Ես մեր գործընկերների հետ շատ եմ խոսել այդ թեմայով թե հանձնաժողովում, թե դրանից դուրս. Իմ կարծիքն այն էր, որ այդ հարցը մենք պետք է քննարկենք շատ ավելի ուշ, որովհետև առաջնային հարցը իշխանությունների տարանջատման և հակակշիռների, զսպումների համակարգն է: 2015-ի սահմանադրական փոփոխություններից այս կողմ այդ խնդիրը առաջնային է դարձել, և մենք դա դեռևս չենք լուծել: Այդ խնդիրը լուծելուց հետո նոր մենք կանդրադառնայինք այս երկու դատական մարմինների հնարավոր միաձուլմանը: Բայց մեր գործընկերները շտապեցին, դա առաջնային հարց դարձրեցին և, իմ կարծիքով, հիմնավորումները բավարար չէին, որի համար էլ դեմ եմ քվեարկել: Ամեն դեպքում, հայեցակարգը հանրային քննարկման կդրվի հոկտեմբերին: Այդ հանրային քննարկման ժամանակ որոշակի մեխազնիմներ կքննարկվեն, թե որն է ավելի լավը կամ ավելի վատը և նոր միայն հանրության կարծիքը հաշվի առնելուց հետո վերջնական որոշում կլինի: Այդ հանձնաժողովում կա միասնական մոտեցում՝ հրաժարվել կայուն մեծամասնության գաղափարից: Դուք կո՞ղմ եք դրան: Այո, իհարկե: Դա առաջնային հարցերից մեկն է, որովհետև այդ կայուն մեծամասնության ինստիտուտը ժողովրդավարությանը լուրջ խոչնդոտ է հանդիսանում և թույլ չի տալիս, որ իրական ժողովրդավարություն տեղի ունենա, բոնուս է տալիս մի քաղաքական ուժի, որն առանց այդ էլ մեծամասնություն ունի: Այնքան ձայն, որքան նրան տալիս է ժողովուրդը, կայուն մեծամասնության ինստիտուտը դրան գումարում է որոշակի բոնուս, և ստացվում է, որ մի քաղաքական ուժ Ազգային ժողովում ավելի շատ ձայն ունի, քան ստացել է ժողովրդից: Սա հավասարակշռելու տեսանկյունից բավականին լուրջ խնդիր էր և մենք դա պրակտիկայում էլ տեսանք, երբ ՀՀԿ-ն 2017-ի ընտրությունների արդյունքում ակնհայտ մեծ մեծամասնություն ձեռք բերեց բոնուս ստանալով, երբ 2018-ին մենք ունեցանք մի խորհրդարան, որտեղ մեկ քաղաքական ուժ ցանկացած հարցի լուծում է տալիս՝ անկախ մյուս քաղաքական ուժերի կարծիքը հարցնելուց: Սա տարավ նրան, որ ամբողջ իշխանությունը կենտրոնացավ մեկ քաղաքական ուժի ձեռքում, ավելին՝ մեկ անձի ձեռքում: Սահմանադրական կարգավորումների իմաստն ընդհանրապես, թե համաշխարհային մակարդակով, թե գիտության մեջ, թե պրակտիկայում այն է, որ հսկի իշխնության կենտրոնացումը մեկ քաղաքական ուժի կամ մեկ անձի ձեռքում՝ անկախ նրանից՝ այդ ուժը լավն է, թե վատը: Քննարկվում է նաև ընտրական տարիքը մինչև 16 տարեկան նվազեցնելու հարցը: Դուք այս հարցում ունե՞ք ձևավորված կարծիք, ինչո՞ւ անհրաժեշտություն առաջացավ քննարկելու այդ հարցը: Ես կարծում եմ, որ քաղաքական հասունացման խնդիր կա: Անգամ 18 տարեկան երիտասարդների մոտ մենք այդ քաղաքական հասունությունը չունենք և կարիք չկա 16 տարեկան երեխաներին տալ նման իրավունք, որովհետև նրանք դեռևս իրենց ծնողների հսկողության տակ են գտնվում և ծնողների ազդեցությունը, այդ թվում քաղաքական գործընթացների նկատմամբ, բավականին մեծ է: Ստացվելու է, որ 16 տարեկան երեխաներն ազատ կամքի արդյունքում չեն արտահայտելու իրենց քաղաքական կողմնորոշումը: Հետևաբար, ես վերապահումով եմ մոտենում այս խնդրին և համարում եմ, որ ժամանակավրեպ է այդ հարցի քննարկումն անգամ: Շարունակությունը՝ lragir.am-ում

15:19 - 25 օգոստոսի, 2020