«Հայաստան» դաշինք

The “Armenia” (Hayastan) alliance was founded in 2021 to participate in the snap parliamentary elections.

The alliance was created by Robert Kocharyan, the "Armenian Revolutionary Federation" and the "Reviving Armenia" parties. The electoral list is headed by Robert Kocharyan.

Ոչ թե «չգիտես՝ ինչու», այլ խաղաղապահների չթույլատրելու պատճառով․ Տարոն Չախոյանը մանիպուլացնում է

ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Տարոն Չախոյանն այսօր ֆեյսբուքյան գրառմամբ անդրադարձել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի՝ ԱԺ-ում երեկ ունեցած ելույթին եւ դրա վերաբերյալ ընդդիմադիրների արձագանքին։ Չախոյանը նախ գրել է, որ 2020 թվականի պատերազմի առաջին օրը Փաշինյանը հայտարարել էր, որ հնարավոր է կանգնեցնել պատերազմը, եթե առանց Արցախի կարգավիճակի ճշգրտման եւ առանց նախապայմանների Ադրբեջանին հանձնեն յոթ շրջանները։ Աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալը շեշտել է, որ ընդդիմադիր պատգամավորներն այդ ժամանակ միաբերան «Ո՛չ» են ասել։ Ապա, մեջբերելով Փաշինյանի երեկվա խոսքերն այն մասին, թե ինչ է ասում միջազգային հանրությունը հայկական կողմին, ինչ պահանջներ ու դիրքորոշում է ներկայացնում, Չախոյանը գրել է, որ այս անգամ ընդդիմադիր պատգամավորները ԱԺ նիստերի դահլիճից չեն ասում «Ո՛չ»։ Շարունակելով՝ Չախոյանը մանիպուլյատիվ պնդում է արել, թե ընդդիմադիր պատգամավորները Արցախի հիմնախնդրի հարցի ամենակարեւոր քննարկումներից առաջ ԱԺ-ում դրոշներ են տնկել ու հեռացել․ «Հեռացել են իբրեւ Շուշի, Հադրութ, Արցախ փրկելու, բայց, չգիտես ինչու, անգամ մինչեւ Ստեփանակերտ չեն կարողացել հասնել»,- մասնավորապես գրել է նա։ Նախ նշենք, որ օրեր առաջ՝ ԱԺ քառօրյայի մեկնարկին ընդդիմադիր «Հայաստան» խմբակցության ղեկավար Սեյրան Օհանյանը, խոսելով Հայաստանի առջեւ ծառացած խնդիրների, այդ թվում՝ Արցախի խնդրի մասին, ԱԺ ամբիոնից հայտարարեց, որ «Հայաստան» եւ «Պատիվ ունեմ» խմբակցությունների պատգամավորները չեն մասնակցելու այս շաբաթվա նիստերին եւ քվեարկություններին, մեկնելու են Արցախ եւ ՀՀ սահմանամերձ մարզեր, մեր հայրենակիցների հետ անմիջական շփմամբ լինելու են այնտեղ, որտեղ այսօր մեր երկրի առաջնահերթ օրակարգն է։ Ավելի ուշ հայտնի դարձավ, որ ընդդիմադիր պատգամավորները չեն կարողացել հասնել Ստեփանակերտ եւ վերադարձել են Սյունիք։ Պարզվել էր, որ ռուս խաղաղապահները նրանց թույլ չէին տվել Աղավնո գյուղի անցակետից առաջ գնալ։ ՀՀ արտաքին գործերի նախարարությունը եռալեզու պաշտոնական հաղորդագրությամբ անդրադարձել էր այս միջադեպին՝ շեշտելով, որ նշված գործողությունը հակասում է 2020թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությանը, որով նախատեսվում է Լաչինի միջանցքով Լեռնային Ղարաբաղի անխափան կապը Հայաստանի հետ: Հայտարարության բոլոր կողմերը, ինչպես նշված է հաղորդագրության մեջ, պետք է խստորեն հետեւեն դրա տառին եւ ոգուն, ինչպես նաեւ իրականացնեն ստանձնած պարտավորությունները: Նախօրեին էլ Ազգային ժողովում կառավարության անդամների հետ հարց ու պատասխանի ժամանակ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Վահագն Ալեքսանյանը, դիմելով ՀՀ արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանին, խնդրել էր հավելյալ տեղեկություններ հայտնել՝ բացի հայտարարությունից ուրիշ ի՞նչ միջոցներ են ձեռնարկվել՝ հետագայում նման դեպքերը կանխելու համար։ Ի պատասխան՝ արտաքին գերատեսչության ղեկավարն ասել էր, որ այն պահից սկսած, երբ հայտնի դարձավ, որ պատգամավորները չեն կարողանում Լաչինի միջանցքով մուտք գործել Լեռնային Ղարաբաղ, ձեռնարկել են գործողություններ, կապի մեջ են եղել ե՛ւ ԼՂ իշխանությունների, եւ ՌԴ իշխանությունների հետ՝ բարձր մակարդակով․ «Մեզ հավաստիացրել են, որ ԱԺ պատգամավորների մուտքն Արցախ չի թույլատրվում՝ սադրանքներից զերծ մնալու նկատառումներով։ Ինչ վերաբերում է մեր դիրքորոշմանը, ապա այն հստակորեն արտացոլված է ԱԳՆ հայտարարության մեջ, այն է՝ նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությամբ Լաչինի միջանցքով շարժի որեւէ սահմանափակում նախատեսված չէ, եւ ՀՀ քաղաքացիները, այդ թվում եւ, կամ, եթե կուզեք, առավել եւս ՀՀ ԱԺ պատգամավորները պետք է անարգել մուտք ունենան Լեռնային Ղարաբաղ»,- մանրամասնել էր Միրզոյանը՝ հավելելով, որ ռուսական կողմից եղել է այդ պարզաբանումը, որ կարող են սադրանքներ տեղի ունենալ, որոնցից ԼՂ-ն զերծ պահելու համար պատգամավորների մուտքը նպատակահարմար չի դիտվել։ Այսպիսով, Տարոն Չախոյանի պնդումը, թե ընդդիմադիր պատգամավորները հեռացել էին նիստերից՝ իբրեւ Շուշի, Հադրութ, Արցախ փրկելու, բայց, չգիտես ինչու, անգամ մինչեւ Ստեփանակերտ չեն կարողացել հասնել, մանիպուլյատիվ է․ Ստեփանակերտ չհասնելու կոնկրետ պատճառ է եղել՝ ռուս խաղաղապահներն են արգելել նրանց մուտքը, իսկ այս դեպքին պաշտոնապես անդրադարձել է Հայաստանի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը՝ հաստատելով խաղաղապահների միջամտության դրվագը։ Խնդրահարույց է նաեւ Չախոյանի մեկնաբանությունը ընդդիմադիրների այցի նպատակի վերաբերյալ, քանի որ, թեեւ ընդդիմադիրների խոսույթում Արցախը փրկելու մասին ելույթները քիչ չեն, այդուհանդերձ, նրանց այցերի նպատակը քաղաքացիների հետ հանդիպումներն ու քննարկումներն են եղել։ Կառավարող ուժի քարոզչամեքենայում Տարոն Չախոյանի դերին կարող եք ծանոթանալ այս հոդվածում։ Հայարփի Բաղդասարյան

17:46 - 14 ապրիլի, 2022

Հայկական օրակարգ. ինչպես կրկին դառնալ գործոն կամ Հայկական նախաձեռնողականության մասին. Արմեն Գեւորգյան |news.am|

news.am: Գլխավոր լուսանկարը՝ ԱԺ-ի Աշխարհում և տարածաշրջանում վերջին զարգացումները վկայում են, որ սկսվել է նոր փուլ՝ միջազգային հարաբերություններ առանց կանոնների։ Ով ինչպես կարողանում, այնպես էլ կառուցում է իր քաղաքականությունը։ Շանտաժը, հանդիմանանքը, վախերը, որ կարծես թե մնացել էին անցյալում, այսօր կրկին արդիական են։ Այս մասին իր հոդվածում գրել է ՀՀ ԱԺ Տարածաշրջանային եւ եվրասիական ինտեգրման հարցերի հանձնաժողովի նախագահ, «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արմեն Գևորգյանը: Նա, մասնավորապես, նշել է. «Հայաստանի գործող իշխանություններն արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններից հետո առաջ քաշեցին «խաղաղության դարաշրջանի» գաղափարը։ Նման օրակարգի խոցելիությունն ի սկզբանե նախանշվեց ներքաղաքական անոմալիաներով, որոնք տեղի ունեցան մեր երկրում։ Մեր տարածաշրջանում և մեր իրավիճակում խաղաղության մասին խոսել պատերազմում պարտված գործիչների շուրթերով՝ նշանակում է ի սկզբանե պատրաստ լինել նոր զիջումների, լինել անվճռական և ամբողջությամբ կախված արտաքին գործոններից (գործընկերներից)։ Սա խաղաղություն ձեռքբերել չէ, այլ՝ երկրի բնակչության մոտ գերակշռող վախի և տագնապի զգացման տարրական շահագործում։ Նման քաղաքականությունը վերջնարդյունքում հանգեցնում է այն բանին, որ թույլին կարելի է ավելի ուժեղ ցավեցնել և նրա հետ խոսել միայն վերջնագրերի լեզվով։ Արդյունքում հնարավոր չի դառնում չեզոքացնել պատերազմի վտանգը։ Խնդիրները, որոնց հիմա առնչվում է Հայաստանը, կարող էին չլինել, եթե ժամանակին ձևավորվեր նոր իշխանություն։ Այդ նոր իշխանությունը հնարավորություն կունենար՝ վերցնել դադար, ձևակերպել նոր փաստարկներ և սկսել իրական երկխոսություն գործընկերների հետ։ Բայց պարտությունից հետո թուլացած Հայաստանը չկարողացավ վերցնել այդ դադարը, որպեսզի հնարավորություն ունենար վերախմբավորվելու և նոր դիրքերից աշխատելու։ Այնուհանդերձ, նույնիսկ այսօր մենք ունենք հնարավորություն՝ ավելի համարձակ լինելու և տարածաշրջանում մեր կորցրած դիրքերը վերականգնելու։ Մենք պետք է գիտակցենք, որ 44-օրյա պատերազմից հետո, մեր ողջ թուլությամբ և խոցելիությամբ հանդերձ, Հարավային Կովկասի բանալին գտնվում է մեր ձեռքերում։ Բոլոր հիմնական խաղացողները հասկանում են, որ այսօրվա հայաստանյան որոշումների արդյունքում կա´մ Թուրքիան դառնում է Կովկասի նոր «նայողը», կա´մ այդ դերում մնում է Ռուսաստանը՝ դիրքերն ուժեղացնելու հեռանկարով։ Այս առումով կա որոշակիության խնդիր՝ թե ու´մ հետ է Հայաստանը կապում իր ապագան կամ ու´մ է հանձնելու Հարավային Կովկասի բանալին։ Ադրբեջանի հետ խաղաղ պայմանագրի արագ ստորագրումը ճանապարհ է բացում թուրքական էքսպանսիայի համար և որոշակի իմաստով դառնում է հետքայլ՝ Ռուսաստանի հետ դաշնակցային հարաբերություններից։ Ադրբեջանը, չթաքցնելով իր մտադրությունները, արդեն բացահայտ հակառուսական խաղ է սկսել։ Բացառված չէ իրավիճակ, որ լարվածության բարձրացման դեպքում Ադրբեջանը ռուսական զենքը կիրառի Արցախում ռուսական զինվորականների դեմ։ Խաղաղության պայմանագիրը՝ առաջարկվող պարամետրերով, նշանակում է Արցախ՝ Ադրբեջանի կազմում, ինչը 30 տարի անկախության համար պայքարից հետո նշանակելու է՝ ունենալ Նախիջևանի ճակատագիրը։ Սա ենթադրում է նաև ռուս խաղաղապահների դուրսբերումն Արցախից և հետագայում ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերումը Հայաստանից։ Այսօր արագացված կերպով ստորագրելով խաղաղության պայմանագիր՝ առանց հայկական ռազմավարական շահերի, մենք նպաստելու ենք Թուրքիայի և նրա դաշնակիցների համար Հայկական հարցի փակմանը։ Իսկ տարածաշրջանում իրավիճակի փոփոխության հիմնական ելակետ է դառնում թյուրքական կոալիցիայի և ռուսական ուժերի պոտենցիալ ուղիղ առճակատումը։ Այսօր բոլոր կողմերը ձգտելու են խուսափել նման զարգացումից։ Ինչու՞մ է հայկական նախաձեռնողականության էությունը. 1․ Հայկական կողմը պետք է հետևի եռակողմ հայտարարությունների տրամաբանությանը, որտեղ չկա որևէ ձևակերպում խաղաղ պայմանագրի մասին։ Որքան էլ տարօրինակ է, սա այդ փաստաթղթերի ակնհայտ առավելությունն է, այդ պատճառով անհրաժեշտ է հրատապ կերպով հրավիրել Մինսկի խմբի համանախագահների հանդիպում՝ արտգործնախարարների մակարդակով և առաջարկել՝ քննարկել Ղարաբաղյան հակամարտության քաղաքական կարգավորման սկզբունքները։ Պետք է անել հարցադրում՝ հրաժարվու՞մ է արդյոք Մինսկի խումբը այսպես կոչված Մադրիդյան սկզբունքներից, թե՞ ոչ և, հատկապես, ազգերի ինքնորոշման իրավունքից։ Պետք է փորձել հասկանալ՝ աշխատու՞մ է արդյոք Մինսկի խումբը, թե՞ կարգավորման պրոցեսը գտնվում է ազատ անկման մեջ։ 2․ Եթե միջազգային հանրությունը չի արձանագրում ազգերի ինքնորոշման իրավունքը՝ որպես հակամարտության կարգավորման հիմնական սկզբունքներից մեկը, ապա պետք է պարզ դառնա, որ հայկական կողմն իրեն իրավունք է վերապահում՝ ճանաչել Արցախի անկախությունը, ինչպես նաև Արցախում անցկացնել հանրաքվե՝ սեփական սուվերենության հարցով։ 3․ Հայաստանը պետք է պահանջի գերեվարված անձանց անհապաղ վերադարձ՝ որպես նախապայման՝ Ադրբեջանի հետ ուղիղ բանակցությունների։ 4․ Հայկական կողմը պետք է միջազգային հարթակներում ավելի ակտիվորեն ներկայացնի Ղարաբաղում տիրող իրավիճակը և Ադրբեջանի կողմից տարվող էթնիկ զտման քաղաքականությունը, հայկական մշակութային և կրոնական ժառանգության ոչնչացման փաստերը։ Հայկական կողմը պետք է իրականացնի դիվանագիտական և տեղեկատվական աջակցություն ռուսական խաղաղապահ ուժերին։ 5․ Պետք է հրապարակայնացնել տարածաշրջանում բոլոր ճանապարհների և հաղորդակցության ուղիների ապաշրջափակման տարբերակները, որոնք առաջարկում կամ քննարկում է հայկական կողմը, դրանով իսկ վերահաստատելով պատրաստակամությունը՝ իրականացնելու ձեռք բերված պայմանավորվածությունները։ Հայաստանը պետք է առաջարկի՝ հրավիրել այս թեմայով միջազգային կոնֆերանս՝ 3+3 ձևաչափի, ինչպես նաև՝ Չինաստանի, Հնդկաստանի, Պարսից Ծոցի երկրների, ԵՄ և ԱՄՆ, Համաշխարհային բանկի, Ասիական բանկի և Եվրասիական բանկի մասնակցությամբ, այսինքն՝ դոնոր-կոնֆերանս՝ տարածաշրջանային հաղորդակցության ուղիների հիմնական ուղղությունների և զարգացման նախագծերի որոշման, ինչպես նաև՝ դրանց անխափան գործունեության երաշխիքների և իրականացման համար անհրաժեշտ միջոցների ներգրավման համար։ 6․ Անհրաժեշտ է նախաձեռնել Ռուսաստանի և Հայաստանի միջև դաշնակցային հարաբերությունների նոր փուլի մասին հռչակագրի ստորագրում, որն ի թիվս այլոց պետք է պարունակի հետևյալ կետերը. - Այն մասին, որ Ռուսաստանը հանդիսանում է Հայաստանի տարածքային ամբողջականության երաշխավորը և պատրաստ է ցույց տալ ռազմական և այլ տիպի աջակցություն (այդ թվում՝ ՀԱՊԿ խողովակով)՝ Հայաստանի հանդեպ երրորդ երկրի ագրեսիայի դեպքում։ - Այն մասին, որ Ռուսաստանը և Հայաստանը պետք է համատեղ ջանքեր գործադրեն Ղարաբաղյան հակամարտության քաղաքական կարգավորման ուղղությամբ՝ հաշվի առնելով նաև ազգերի ինքնորոշման իրավունքը։ - Այն մասին, որ ռուսական կողմը երաշխավորում է՝ տարածաշրջանում երրորդ կողմին տրամադրված զենքը չի օգտագործվելու Հայաստանի և Արցախի դեմ։ Ռուսաստանը նախաձեռնում է քայլեր՝ Հայաստանի՝ սկզբունքորեն նոր հակաօդային պաշտպանության համակարգի ստեղծման և ռուսական 102-րդ բազայի առավելագույն մոդեռնիզացիայի և ուժեղացման ուղղությամբ։ - Այն մասին, որ Ռուսաստանը պատրաստակամ է Հայաստանում համատեղ ռազմաարդյունաբերական համակարգեր ստեղծել։ - Այլ՝ Հայաստանի տնտեսական ինտեգրացիայի և պարենային անվտանգությանն աջակցող քայլեր։ 7. Հայաստանն ինքը պետք է հրապարակայնորեն հայտարարի իր պատրաստակամությունը՝ աջակցելու Ադրբեջանի՝ ԵԱՏՄ-ում ինտեգրացիայի հարցին։ 8. Պետք է նախաձեռնել տարածաշրջանային կոնսուլտացիաներ՝ անվտանգային, հումանիտար և տնտեսական համագործակցության թեմաներով՝ Հայաստան-Ռուսաստան-Իրան ձևաչափով, օրինակ՝ կարելի է նախաձեռնել առաջին եռակողմ հանդիպումը՝ արտգործնախարարների և պաշտպանության նախարարների մակարդակով։ Պետք է առավելագույնս աջակցել Իրանի տնտեսական ծրագրերին՝ Հայաստանի հարավային շրջաններում։ 9. Թուրքիայի հետ հարաբերություններում մենք պիտի պահպանենք առավելագույնս զգացմունքազերծ պրագմատիզմ։ Հայաստանը պետք է հստակ սահմանի, որ Թուրքիայի հետ երկխոսությունը և հարաբերությունների վերականգնումը բացառապես երկկողմանի օրակարգի հարց է։ Եթե այդ պրոցեսը պետք է պայմանավորված լինի Ադրբեջանի պահանջների բավարարմամբ, ապա թուրքերը պետք է հստակ գիտակցեն, որ Հայաստանը չի անի ոչ մի քայլ, որը կվնասի Ռուսաստանի շահերին։ Թուրքիայի հետ հարաբերություններում կարող ենք դնել կոնկրետ խնդիրներ՝ սահմանային ջրային ռեսուրսների համատեղ օգտագործում, համատեղ տուրիստական կլաստերների ստեղծում, օրինակ՝ Անիում, հաղորդակցության ուղիների բացում և զարգացում, հայկական էլեկտրաէներգիայի արտահանում, Թուրքիայի հայ համայնքին աջակցություն և այլն։ 10. Հայաստանը, լինելով ՀԱՊԿ նախագահող երկիր, պետք է օգտագործի այդ հնարավորությունը՝ Ղազախստանի, Ղրղզստանի և Բելառուսի հետ բաց երկխոսության համար՝ քննարկելով այդ պետությունների՝ հայ-ադրբեջանական հարաբերություններում ոչ դաշնակցային պահվածքի խնդիրը։ Նվազագույնը պետք է ստանալ այդ պետությունների կառուցողական չեզոքություն։ Ամփոփում Աշխարհը և հարևանները պետք է տեսնեն, որ մենք որպես պետություն չենք պատրաստվում մարել և պատրաստ ենք ոչ միայն լինել արժանի դաշնակից, այլև՝ ինքներս մեզ պաշտպանել։ Դրա համար պետք է որակապես նոր իշխանություն և հայկական աշխարհի ռեսուրսների համախմբում»։

13:15 - 04 ապրիլի, 2022