Արմեն Գրիգորյան

Արմեն Գրիգորյանը ՀՀ Անվտանգության խորհրդի գործող քարտուղարն է։

Ծնվել է 1983 թ․ դեկտեմբերի 25-ին, Արցախի Մարտունի քաղաքում։

2001թ․ ընդունվել ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետ։ Ուսումնառության ընթացքում զորակոչվել է ԼՂՀ Պաշտպանության բանակ։ 2009 թ․ ընդունվել է Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի Քաղաքագիտության եւ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի մագիստրատուրա։

2012 թ․ մարտից մինչեւ 2013 թվականի սեպտեմբերը աշխատել է «Քաունթերփարթ Ինթերնեյշնլ Ինկ.»-ի հայաստանյան ներկայացուցչությունում։ 2015 թ․ ապրիլից 2018 թ․ մայիսն աշխատել է «Թրանսփարենսի Ինթերնեյշնլ հակակոռուպցիոն կենտրոն»-ում՝ որպես ընտրական ծրագրերի համակարգող։ 2013թ․ եղել է ՀՀ նախագահի թեկնածու Անդրիաս Ղուկասյանի նախընտրական շտաբի պետ: 2015թ․ սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեի ժամանակահատվածում եւ 2017 թ․ ապրիլին ՀՀ ԱԺ ընտրությունների ընթացքում համակարգել է «Քաղաքացի դիտորդ» դիտորդական առաքելությունը։ 2017թ․ կատարել է փորձագիտական աշխատանքներ Եվրոպայի խորհրդում։ 2018-ին եղել է «Մերժիր Սերժին» նախաձեռնության անդամ։ Շարժման մյուս առաջնորդների հետ միասին նախ առեւանգվել էր, ապա ձերբակալվել. Սերժ Սարգսյանի հրաժարականից հետո ազատ է արձակվել։ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անդամ է։

2021թ․ հուլիսի 14-ին ՀՀ վարչապետի հրամանով նշանակվել է ՀՀ արտաքին գործերի նախարարի տեղակալ, նույն թվականի օգոստոսի 19-ին ազատվել է պաշտոնից և վերանշանակվել ՀՀ անվտանգության խորհրդի քարտուղար։

Ժողովրդավարությունը պաշտպանության կարիք ունի. Արմեն Գրիգորյան |civilnet.am|

civilnet.am: Աշխարհի մի շարք երկրներում ժողովրդավարությունն անկում է ապրել, քանի որ ժողովրդավարական ուժերը բավարար ջանք չեն գործադրել ժողովրդավարությունը պաշտպանելու համար: Հակաժողովրդավարական ուժերը ժողովրդավարությանը տրված հնարավորություններն օգտագործել են հակաժողովրդավարական արժեքներ տարածելու, հանրային համերաշխությունը խաթարելու, իսկ այնուհետև ավտորիտար կամ տոտալիտար համակարգ ստեղծելու համար։ Հակաժողովրդավարական ուժերը լուրջ մարտահրավեր են ոչ միայն սահմանադրական կարգի, այլ նաև անվտանգության համակարգի համար։ Պատմությանը հայտնի են ժողովրդավարության մի շարք անկումներ։ Դրա ցայտուն օրինակ է Վայմարյան հանրապետության անկումը և Հիտլերի իշխանության գալը։ Քաղաքական այս գործընթացը վառ օրինակ է, թե ինչպես հակաժողովրդավարական ուժերը, չարաշահելով ժողովրդավարական ինստիտուտները, կարողացան վախեր սերմանել հասարակության մեջ և, օգտագործելով այդ վախերը, տապալել երկրի սահմանադրական կարգը։ Վայմարյան հանրապետության անկումը հուշում է, թե ինչու պետք է կանխել հակաժողովրդավարական ցանկացած գործողություն հենց իր ակունքներում։ Գերմանիայի սահմանադրական դատարանն իր պատմության այդ էջից քաղած դասերից եկել է եզրահանգման, որ պետական իշխանության գործադիր, օրենսդիր և դատական ճյուղերն ունեն բավարար իշխանություն և պարտավորություն պաշտպանելու ժողովրդավարությունը այն խմբերից, որոնք ցանկանում են վերացնել այն։ Այս մոտեցման հիմքում ընկած է այն գաղափարը, որ չի կարելի թույլ տալ, որ հակաժողովրդավարական ուժերը, օգտագործելով ժողովրդավարական կանոնները, ստեղծեն ավտորիտար կամ տոտալիտար հասարակարգ ՝ դրանով իսկ խախտելով սահմանադրական կարգը։ Սա ոչ միայն անցումային փուլում գտնվող, այլ նաև կայուն ժողովրդավարություններին անհրաժեշտ քաղաքական և իրավական դոկտրին է, որը հայտնի է թարգմանաբար «մարտունակ ժողովրդավարություն» անվամբ (militant democracy): Կարծիքի, խոսքի, գաղափարների քարոզչության ազատությունը, որը վիրավորում է մարդու արժանապատվությունը, ինչն անօտարելի իրավունք է կամ միտում ունի պարբերաբար վերածվելու ֆիզիկական բռնության ակտի, ողջամտորեն կարող է ենթարկվել որոշակի սահմանափակումների՝ այլ անձանց հիմնարար իրավունքները պաշտպանելու նպատակով։ Օրինակ՝ ժողովրդավարական երկրներում ահաբեկչության քարոզն արգելված է, որովհետև այն ոչ միայն պառակտում է հասարակությունը և երկարաժամկետ վտանգ ներկայացնում մարդկանց կյանքին, այլ նաև սպառնալիք է ժողովրդավարական ինստիտուտներին։ Հայաստանում որոշ մեդիաներ, հաճախ չարաշահելով խոսքի ազատության իրավունքը, «ֆեյք նյուզ»՝ կեղծ լուրեր են տարածում։ Նրանք, թաքնվելով ազատ մամուլի ինստիտուտի հետևում, լուրջ մարտահրավեր են նետում ժողովրդավարական գործընթացներին, այլ ոչ թե խթանում հասարակական դիսկուրսը։ Ավելին՝ նրանք կեղծ լուրերի միջոցով փորձում են հասարակության մեջ պառակտում մտցնել։ Իհարկե, խոսքի ազատության սահմանը շատ նուրբ է։ Միշտ էլ կեղծ լուրեր տարածողների դեմ օրինական գործողությունները կարող են որակվել որպես ազատ խոսքի սահմանափակում, բայց կարևոր է, որ պետությունն անպաշտպան չթողնի իր քաղաքացիներին «ֆեյք նյուզի» դեմ և անվտանգության երաշխավոր հանդիսանա։ Նույն խնդիրը գոյություն ունի կուսակցությունների դեպքում։ Վերջերս Հայաստանում գրանցվում են կուսակցություններ, որոնք ծայրահեղական գաղափարախոսություն են տարածում։ Նման նախաձեռնությունների հետևում կանգնած խմբերը կուսակցությունը չեն դիտարկում որպես միջոց ընտրապայքարին մասնակցելու և քվեներ ստանալու համար։ Կուսակցությունն այդ խմբերի կողմից դիտարկվում է որպես միջոց ժողովրդավարական ինստիտուտները քայքայելու, հասարակության մեջ պառակտում մտցնելու և հանրային համերաշխությունը խաթարելու համար։ Նման իրավիճակներում ևս պետությունը գործ ունի անելու. պաշտպանել ժողովրդավարության արժեքները և ինստիտուտները։ Վայմարյան հանրապետության անկումը տեղի ունեցավ ծայրահեղ և ոչ ժողովրդավարական ուժերի անարգել գործունեության պատճառով, ինչի հետևանքով Գերմանիան մեծ ողբերգություն է ապրել։ Ժողովրդավարական ինստիտուտների չարաշահման մեկ այլ վառ օրինակ է Սահմանադրական դատարանի շուրջ ստեղծված ճգնաժամը։ Հրայր Թովմասյանը, որն ակտիվ մասնակցություն է ունեցել 2015 թվականի սահմանադրական փոփոխություններին և դրա դիմաց իր մասնաբաժին պաշտոնն է ստացել, այսօր, չարաշահելով ժողովրդավարության սկզբունքները, փորձում է շարունակել պաշտոնավարումը։ Բոլորի համար հստակ էր, որ Սահմանադրության փոփոխությունը վերարտադրության գործընթաց է, և Թովմասյանը մասնակցում էր այդ գործընթացին իր մասնաբաժինը ստանալու համար։ Եվ պատահական չէ, որ Սերժ Սարգսյանը վարչապետ դառնալուց առաջ Թովմասյանին վերադարձրեց պարտքը՝ վերջինիս նշանակելով ՍԴ անդամ, այնուհետև՝ նախագահ։ Թովմասյանը այսօր գերի է վերցրել այդ կառույցը և լուրջ խոչընդոտ դարձել Հայաստանի կայուն ժողովրդավարացման ճանապարհին։ Պատմությունը ցույց է տալիս, որ ժողովրդավարությունը պաշտպանության կարիք ունի, ու իշխանությունն ունի և՛ լիազորություններ, և՛ պարտավորություններ ժողովրդավարական արժեքները և ինստիտուտները պաշտպանելու համար։ Հասկանալի է, որ ժողովրդավարության պաշտպանության և ավտորիտար գործողությունների միջև նուրբ սահման կա: Այդ ուղով գնալը նման է ածելիի ծայրով քայլելու փորձին, սակայն այդ ուղով գնալը նաև անհրաժեշտ է ժողովրդավարության կայացման համար։ Արմեն Գրիգորյանը ՀՀ Անվտանգության խորհրդի քարտուղարն է

11:03 - 12 նոյեմբերի, 2019

Հայաստանը կունենա Ազգային անվտանգության նոր ռազմավարություն. ԱԽ քարտուղարը ելույթ է ունեցել Վիեննայում

Վիեննայում Ավստրիայի Զինված ուժերի Պաշտպանական ազգային ակադեմիայի կողմից կազմակերպված «Վիեննայի Ռազմավարական 4-րդ համաժողովի» շրջանակներում հունիսի 28-ին ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը հանդես է եկել բանախոսությամբ։ Ինչպես տեղեկացրեցին ՀՀ անվտանգության խորհրդի քարտուղարի մամուլի ծառայությունից, Արմեն Գրիգորյանը նշել է, որ ներկայիս տեղեկատվական տեխնոլոգիաների դարաշրջանում անվտանգության մարտահրավերներն ստացել են նոր ձև ու բովանդակություն՝ հանդես գալով տեղեկատվական, հոգեբանական, տնտեսական և այլ տարատեսակ սպառնալիքների տեսքով: Նրա խոսքով, անվտանգության համակարգի վերոնշյալ տարրերի փոխներգործության, ինչպես նաև ազգային և գլոբալ համակարգերի միջև փոխկապվածության ճանաչողությունը ապահովելու համար կարևորվում է քաղաքական ղեկավարության դերը, որի ռազմավարական մտածողությունը պարտավոր է ապահովել անվտանգության ապահովմանն ուղղված քաղաքականություն:«Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությունից հետո նոր իշխանությունը անվտանգության էությունը չի ընկալում զուտ ռազմական համատեքստում: Արդի անվտանգության հասկացությունը դիտարկվում է ընդլայնված համատեքստում, որի ապահովման գործում նշանակալից է Անվտանգության խորհրդի դերը: Այս մարմնի նշանակության առանձնահատկությունը նախևառաջ արտահայտված է նրա կազմով, ինչպես նաև՝ կոլեգիալ հիմունքներով գործունեություն իրականացնելով»,-ասել է Արմեն Գրիգորյանը:Նա ընդգծել է, որ ՀՀ Անվտանգության խորհուրդը, հանդես գալով որպես սահմանադրական մարմին, սահմանում է պաշտպանության ոլորտի քաղաքականության հիմնական ուղղությունները, դրանց վերաբերող հարցերով ընդունում է որոշումներ, այսպիսով հանդես գալով որպես պետության ռազմավարական քաղաքականության մշակող և համակարգող մարմին:«Այդ առումով, Անվտանգության խորհրդի համակարգող դերի ներքո մենք նախաձեռնել ենք Հայաստանի Հանրապետության Ազգային անվտանգության նոր ռազմավարության նախապատրաստման գործընթացը, որի բաղադրիչներից է անվտանգության ռազմավարական նպատակների և խնդիրների սահմանումը, քանի որ ռազմավարական նպատակներն այն ցանկալի արդյունքն են, որին ձգտում ենք հասնել, իսկ ռազմավարությունը՝ այն մեթոդներն ու ձևերն են, որոնք պետք է կիրառվեն նպատակներին հասնելու համար: Ազգային անվտանգության ռազմավարության մշակման գործընթացում առանցքային է անվտանգության միջավայրի գնահատումը: Այս առումով Կովկասի աշխարհաքաղաքական դերն իսկապես եզակի է: Շնորհիվ իր աշխարհագրական դիրքի, Կովկասյան տարածաշրջանը մի կամուրջ է, որ կապում է Սև ծովը Կասպից ծովին, համակցում Հյուսիսը և Հարավը, Արևմուտքն ու Արևելքը։ Հարավային Կովկասի աշխարհաքաղաքականությունը դրսևորվում է ոչ միայն աշխարհափիլիսոփայական հարթությունների համատեքստում, այլև քաղաքակրթային համադրության դաշտում: Այդ պատճառով այսօր Կովկասը գերտերությունների շահերի կենտրոնն է և գտնվում է դրանց միջև հարաբերությունների կիզակետում»,-ասել է նա։Նշվածի համատեքստում, հաշվի առնելով մեծ տերությունների բազմակողմանի մրցակցությունը, Արմեն Գրիգորյանի խոսքով, տարածաշրջանի ուժերի աշխարհաքաղաքականությունը, Հարավային Կովկասի երկրների միջև ուժերի հարաբերակցությունը և բառացիորեն գտնվելով ընթացող «Նոր մեծ խաղ»-ի կենտրոնում և կազմելով դրա մի մասը, սրան գումարած նաև էթնիկական, մշակութային, աշխարհագրական և այլ տարբերություններն ու տարաձայնությունները տարածաշրջանի փոքր ու մեծ երկրների միջև, Հարավային Կովկասի տարածաշրջանի երկրների քաղաքականությունը ձևավորվում է մի կարևոր հասկացության շուրջ, այն է՝ ազգային շահը, որը հաճախ ինքն իսկ անվտանգությունն է: Եվ հենց այս համատեքստում է կարևոր դառնում ռազմավարական մտածողությունը։ Հիբրիդային սպառնալիքների դեմ պայքարում, Արմեն Գրիգորյանի խոսքով, հատուկ կարևորվում է միջազգային համագործակցությունը: Հայաստանն, ունենալով ռազմավարական դաշնակցային կապեր Ռուսաստանի հետ և կազմելով Եվրասիական միության մաս, 2017 թ․ Եվրամիության հետ ստորագրեց Համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության համաձայնագիր, այդպիսով կապող օղակ հանդիսանալով Արևմուտքի և Արևելքի միջև։ Այս համատեքստում է նաև Հայաստանի ռազմաքաղաքական համագործակցությունը ՆԱՏՕ-ի շրջանակերում՝ լինելով ՀԱՊԿ-ի անդամ։«Տարբեր ոլորտներում վերջին գիտական առաջընթացները նույնպես ունեն անվտանգության ներգործության հստակ ներուժ: Համացանցը և թվայնացումը նոր հարթություն են ստեղծել անվտանգության և կիբեր պատերազմների ոլորտում: Կիբեր սպառնալիքները ժամանակակից աշխարհի հայելին են, արտացոլելով նրա միջազգայնությունը, բարդությունը և արդիականությունը: Կիբեր ոլորտի զարգացման արդյունքում անվտանգության ապահովման խնդիրը ավելի բարդ, ավելի ընդլայնվածված ու ապակառուցողական է դառնում: Կիբերտարածության անվտանգության ապահովման դժվարությունները կայանում են գործող անձի ցանկացած վայրից գործելու հնարավորության մեջ, ինչը բարդ կիբեր ցանցում մեծացնում է խոցելիությունը՝ առաջացնելով լուրջ հետևանքներ։ Այս համատեքստում հարկ եմ համարում նշել նաև, որ ընթացքի մեջ է գտնվում ՀՀ-ի Կիբերանվտանգության հայեցակարգի նախագծի պատրաստումը, որը մշակվում է նույն տրամաբանությամբ՝ ինչ Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը»,-ասել է նա՝ հավելելով, որ այսօր անվտանգության ապահովմանն ուղղված ռազմավարական մտածելակերպը չի սահմանափակվում միայն նեղ ռազմական ոլորտով: Ներկա պայմաններում ազգային անվտանգության ապահովումն իրենից ներկայացնում է բավական բարդ, բազմամակարդակ և բազմաշերտ խնդիր, որը պահանջում է ներպետական և միջազգային մակարդակով մասնագիտական մոտեցում՝ բազմագործոնային և բազմաշերտային այդ համալիր հիմնահարցերի բոլոր կողմերի ճշգրիտ հաշվառմամբ:

11:21 - 28 հունիսի, 2019