Լենա Նազարյան

Լենա նազարյանն 8-րդ գումարման Ազգային ժողովի «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր է։Ծնվել է 1983թ. մարտի 9-ին Երեւանում:

2007թ. ավարտել է ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը, միաժամանակ՝ Ժուռնալիստիկայի հայկական դպրոցի մեկամյա դասընթացը: 2014թ.՝ Ժամանակակից արվեստի ինստիտուտը: Լրագրող:

2005-2009թթ. եղել է «Հետք» շաբաթաթերթի լրագրող: 2008-2009թթ.՝ «Ռեգիոն» հետազոտական կենտրոնի լրագրող: 2009-2015թթ.՝ «Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլ հակակոռուպցիոն կենտրոն» հկ ընտրական ծրագրերի համակարգող: 2015-2016թթ.՝ Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի «Պատասխանատու հանքարդյունաբերության կենտրոն»-ի շրջակա միջավայրի մոնիտորինգի ծրագրի համակարգող:

2008-2009թթ. «Եվրոպական կամավորական ծառայության» շրջանակում կամավոր է եղել Ռումինիայում:

2013-2015թթ. եղել է «Քաղաքացիական պայմանագիր» հանրային-քաղաքական միավորման կառավարման խորհրդի անդամ: 2015թ. ընտրվել է Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության վարչության փոխնախագահ: 2016թ.՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության վարչության անդամ:

2017-2019թթ.՝ ԱԺ պատգամավոր («Ելք» կուսակցությունների դաշինք): ԱԺ տարածքային կառավարման, տեղական ինքնակառավարման, գյուղատնտեսության եւ բնապահպանության հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ: 18.05.2017-12.09.2018թթ.՝ «Ելք» խմբակցության անդամ, 12.09.2018-14.01.2019թթ.՝ «Ելք» խմբակցության ղեկավար:

2019-2021թթ.՝ ԱԺ պատգամավոր («Իմ քայլը» կուսակցությունների դաշինք, թիվ 2 ընտրատարածքի տարածքային ընտրական ցուցակ): ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահի տեղակալ: 29.12.2020-02.08.2021թթ.՝ ԱԺ մարդու իրավունքների պաշտպանության եւ հանրային հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ: «Իմ քայլը» խմբակցության անդամ:

2021թ. հունիսի 20-ին ԱԺ պատգամավոր է ընտրվել «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության համապետական ընտրական ցուցակով:

Բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարձատրության հարցը ևս պետք է ունենա իր ինստիտուցիոնալ լուծումը. Լենա Նազարյան |1in.am|

1in.am: – Տիկին Նազարյան, վերջին շրջանում պարգևավճարների թեման կրկին արդիականացել է։ Չե՞ք կարծում,որ պարգևավճարների ինստիտուտը պետք է վերանայվի, որովհետև իշխանությունն անընդհատ թիրախավորվում է։ – Ուզում եմ մտածենք ոչ թե թիրախավորումից խուսափելու, այլ հանրային խնդիրները ձևակերպելու և լուծելու մասին։ Այդ իմաստով, անկախ նույնիսկ անձամբ ինձ ուղղված թիրախավորումից, ես ցանկանում եմ պաշտոնյաների աշխատավարձերի և պարգևավճարների հետ կապված քննարկումը ծառայեցնել հանրային խնդիրներ ձևակերպելու և լուծումներ գտնելու համար։ Փորձեմ հերթով ներկայացնել։ Հայաստանում կա պետական համակարգի աշխատակիցների արդար, այսինքն՝ համաչափ վարձատրության հարց։ Նկատի ունեմ ոչ միայն բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարձատրության հարց, այլև ամբողջ համակարգի՝ վարից վեր։ Երբ խոսում ենք բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարձատրության մասին, արդարացիորեն հնչում է քննադատություն, որ այդ հարցը պետք է դիտարկել այլոց՝ նույն պետական համակարգի ներսում և այլ հանրային ոլորտներում աշխատողների՝ ուսուցիչների, բուժաշխատողների, իրավապահ համակարգի ծառայողների աշխատավարձերի բարձրացման համատեքստում։ Իհարկե, դա է ամենաարդար մոտեցումը։ Շատ լեգիտիմ հարցադրում է, և իմ պատասխանը հետևյալն է. այս պահին կառավարությունը կադրային քաղաքականության հարց է լուծում, որի վերջնական նպատակը բոլորի բարեկեցությունն է։ Այսինքն՝ պարգևավճարների տրամադրման որոշումների հիմքում մտահոգությունը ոչ թե նախարարների կամ գործադիր մարմնի ղեկավարների բարեկեցությունն է, այլ նրանց ենթակա ոլորտների բարեփոխումների հարատևության և ոլորտում աշխատողների աշխատավարձերի հարցը։ Իրական կյանքից օրինակ բերեմ՝ առանց անուններ տալու. մի պաշտոնյա, որի աշխատանքի արդյունքում վերջին երկու տարում ավելացել է համայնքային բյուջեն, և ավելացել են մանկապարտեզների դաստիարակների աշխատավարձերը, հարազատ հոր առողջական խնդրի լուծման նպատակով ստիպված է մեկնել արտասահման՝ գումար վաստակելու։ Կասեք, բայց շատ մարդիկ կան, որոնք ընտանիքի և հարազատների կարիքների համար արտագնա աշխատանքի են մեկնում։ Այո, բայց ո՞վ պետք է նպաստի այլոց խնդիրների ինստիտուցիոնալ լուծմանը, եթե ոչ հենց այդ նույն պաշտոնյան։ Կամ՝ ո՞վ պետք է մշակի ու կյանքի կոչի համընդհանուր առողջապահական ապահովագրության համակարգը, որպեսզի ոչ ոք Հայաստանում իր ծնողների, իր կամ զավակների կյանքի ու առողջության փրկության համար չմեկնի արտագնա աշխատանքի կամ չվաճառի վերջին ունեցածը։ Կրկին համապատասխան գերատեսչության պետական պաշտոնյաները, այս դեպքում՝ առողջապահության նախարարության։ Ուրեմն մենք չենք կարող թույլ տալ, որ այս հիմնարկներում աշխատողները ամեն պատահարի բերումով թողնեն քաղաքականության մշակումն ու իրագործումը և դուրս գան իրենց անձնական հրատապ հոգսերը հոգալու։ Այո, անշուշտ, շատ ավելի արդար կլիներ, եթե բոլորի աշխատավարձը բարձրանար համաչափ և միանգամից։ Բայց դա այս պահին ռեսուրսների սղության հարց է և սուղ ռեսուրսների շրջանակում միջանկյալ լուծումների հարց է։ Այս ճշմարտության վկայությունն է այն, որ հեղափոխությունից ընդամենը մեկ տարի անց հարյուր հազարավոր ուսուցիչների, բժիշկների, զինծառայողների աշխատավարձերը բարձրացել են։ Բոլորովին չեմ համարում, որ արվածը բավարար է։ Դա ընդամենը մեկ քայլ է այդ ուղղությամբ՝ շարունակական գործընթացի սկիզբը։ Խոսելով բարձրաստիճան պաշտոնյաների, մասնավորապես՝ նախարարների, փոխնախարարների ու քաղաքային իշխանության գործադիր մարմնի ղեկավարների վարձատրության հարցի մասին՝ դա դիտարկում եմ ողջ հանրության բարեկեցության բարձրացման համատեքստում։ Բնականաբար, նախարարների բարեկեցության հարցը չէ, որ դնում եմ, և բնականաբար դա չէ այն մտահոգությունը, որով մենք ստանձնել ենք մեր քաղաքական հանձնառությունները։ Ի վերջո՝ բոլոր բարձրակարգ մասնագետները կարող են գտնել իրենց տեղը ամենուր պետական համակարգից դուրս, եթե իրենց հուզի միայն սեփական բարեկեցության հարցը։ Քննարկմանը մասնակցելով՝ ես կադրային քաղաքականության հարցն եմ շեշտում, որի նպատակը քաղաքական բարեփոխումները առաջ տանելն է և հանրային բարեկեցության աճը։ Կան բազմաթիվ օրինակներ, բայց նորից անուններ չեմ նշի. երբ նախարարները կամ փոխնախարարները ստանձնել են պետական ծառայությունը՝ հրաժարվելով մասնավոր ոլորտում իրենց մի քանի անգամ բարձր աշխատավարձից, դա արել են գիտակցաբար ու ոլորտի զարգացման մեջ ներդրում ունենալու մղումներով։ Բնականաբար, դա չեն արել՝ սպասելով շնորհակալությունների, այլ արել են այն գիտակցումով, որ բոլորիս համատեղ ներդրման արդյունքում ընդհանուր բարեկեցության պայմաններն ենք զարգացնելու՝ ինստիտուցիոնալ լուծումներ բերելով, երկիրը զարգացնելով։ Իմ ասելիքն այն է, որ այսօր պետք է այս մարդկանց կայուն աշխատելու պայման ապահովենք, որպեսզի բարեփոխումները ի վերջո կայանան։ Քանի որ ոչ մի ոլորտ չի կարող զարգանալ մի քանի ամսում. տարիների ներդրում է պետք։ Կառավարության կադրային քաղաքականության նպատակով կատարվող այս քայլերի տրամաբանությունը՝ որպես ժամանակավոր լուծում, ինձ համար ընդունելի է։ Բայց այստեղ թերևս մի բայց կա։ Կարծում եմ, որ արդարացի քննադատության առիթն այն է, որ մարդկանց համար տեսանելի չէ պետական համակարգում բոլոր աշխատողների վարձատրության համաչափ բարձրացման պլանավորված ռազմավարությունը։ Մարդիկ չեն տեսնում, թե երբ, ինչ ժամկետներով և որքան է նախատեսվում բարձրացնել այս կամ այն ոլորտի հանրային ծառայողների աշխատավարձերը։ Այս քաղաքականությունները կրկին մշակում են առանձին գերատեսչությունները, և գուցե կարիք կա, որ դրանք ամփոփիչ ձևով հանրությանը ներկայացվի։ Տարօրինակ կթվա, բայց ես նույնիսկ ուրախ եմ, որ այս հարցը այսօր քննարկելու առիթ ունենք։ Ինչո՞ւ եմ այդպես մտածում, քանի որ բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարձատրության հարցը նույնքան կարևոր և, շեշտում եմ, հանրային խնդիր է, որքան պետական համակարգի մյուս աշխատողների, կրթական, առողջապահական և հանրային ծառայությունների ոլորտի աշխատակիցների աշխատավարձի հարցը։ Նախկինում բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարձատրության հարցը երբեք չի քննարկվել։ Մենք երբևէ հետաքրքրվե՞լ ենք, թե որքա՞ն աշխատավարձ է ստանում պաշտոնյան. ո՛չ։ Ինքնըստինքյան հասկանալի էր, որ պաշտոնյաները իրենց աշխատավարձի հույսին չեն. նրանք բազմապատիկ ավելի ստվերային եկամուտներ ունեին իշխող կուսակցության, բիզնեսի կամ կոռուպցիայի հովանոցի տակ լինելով։ Հետևաբար նախկինում պետական պաշտոնյան կախյալ վիճակում էր իր կուսակցական վերնախավի քմահաճույքից, օլիգարխիկ կոռուպցիոն համակարգից։ Այժմ նոր իրականություն է, որտեղ պաշտոնյայի գործառույթը հանրային շահի սպասարկումն է, հետևաբար նա մեծ հաշվով պետք է կախյալ լինի հանրային թափանցիկ, օրինական միջոցներից, այն է՝ իր աշխատավարձից ու պարգևավճարներից, օրենքի շրջանակում այլ միջոցներից։ Ահա, հարցի այս կողմն է, որ կարևորում եմ այս քննարկման մեջ։ Ես հարկ եմ համարել և հիմա էլ հարկ եմ համարում արձանագրելու, որ պետական բարձրաստիճան պաշտոնում կատարված աշխատանքի վարձատրության հարցը անձնական կամ կուսակցական հարց չէ, սա հանրային հարց է։ Եվ հանրությունը պետք է թույլ տա այս խնդիրը լուծել, ինչպես արդեն ասացի, համընդհանուր բարեկեցության աճի, հանրային ծառայությունների որակի բարձրացման և այլ բարեփոխումները շարունակելու նպատակով։ Հատկապես համավարակի ճգնաժամի այս օրերին հանրությունը տեսնում է կառավարության, նախարարների և նրանց անձնակազմերի աշխատանքի բնույթը, նրանց ճկուն արձագանքը, ներդրված ջանքերի ծավալը։ – Վերջերս Դուք Ֆեյսբուքում, անդրադառնալով խնդրին, նշել եք, որ ամսական հինգ հարյուր հազար դրամով աշխատող նախարարը քանի ամիս, քանի տարի պետք է աշխատի, որ այդ գումարը քիչ է, քանի որ նրանք աշխատում են գերծանրաբեռնված։ Ձեր հասցեին ուղղված մեղադրանքները ընդունո՞ւմ եք, թե՞ ոչ։ Հնարավո՞ր է, որ Ձեր տեսակետը փոխվել է։ – Առհասարակ քննադատություններ ստանալը և դրանց շուրջ աշխատանքը, կարծում եմ, ցանկացած քաղաքական գործչի ակտիվ գործունեության կարևոր մասերից է։ Ինքս քննադատություններից պաշտպանվելու նպատակ չունեմ. դրանք ընդունում եմ ըստ իրենց բովանդակության և հաշվի առնում, երբ փաստարկված են։ Ինչ վերաբերում է այս կոնկրետ դեպքին, ապա ասացի, որ քննարկումն ինքնին կարևոր եմ համարում, քանի որ այս ընթացքում, իրոք, հնչեցին նաև արժեքավոր քննադատություններ. խոսքը հատկապես հանրային ծառայությունների ոլորտի աշխատողների աշխատավարձերի համաչափ բարձրացման քայլերի ժամանակացույցին, դրա պլանավորված ընթացքին է վերաբերում։ Բայց այս քննարկումը կարևոր եմ համարում նաև իմ կողմից բարձրացրած հարցերի և տված մեկնաբանությունների առումով։ Պարգևավճարների և վարձատրության հարցի անձնավորման, կուսակցականացման փորձերը, իրոք, անհիմն եմ համարում։ Կրկնում եմ՝ այո, հանրային պաշտոնյայի վարձատրության հարցը նույնքան հանրային հարց է, որքան բանակի բարեփոխումների, նորոգվող ճանապարհների, կրթության և առողջապահության և այլ հարցերը։ Հետևաբար պետք է նաև այդ հարցն ունենա իր ինստիտուցիոնալ լուծումը։ Այո, նշել եմ նախարարների գերծանրաբեռնվածության հանգամանքը, բայց էականն այստեղ գերծանրաբեռնվածության կողմը չէր, այլ նախարարի գործառույթի հարցն էր։ Հարցը ավելի բարձր կամ ցածր, մեծ կամ փոքր աշխատանքի մասին չէ, այլ թե այդ աշխատանքի արդյունքում որքանով է այլ մարդկանց բարեկեցության ընթացիկ խնդիր լուծվում հենց այսօր։ Բնականաբար, տարբեր գործունեության տեսակներով զբաղվող մարդիկ նույնպես ծանրաբեռնված են կամ գերծանրաբեռնված են։ Սուպերմարկետի կամ կարի արտադրամասի աշխատողները, օրինակ, դա խոսքով չի, որ գիտեն, այլ իրենց սեփական փորձով։ Հետևաբար որևէ աշխատանքի առավելության հարց չի քննարկվում, բոլորովին։ Առիթ ունեցել եմ արդեն գրառումներիս ասելիքը մանրամասնելու, որի իմաստն ընդամենը այս է. օրենքով սահմանված աշխատավարձերը, պարգևավճարները, այլ սոցիալական ու քաղաքական ինստիտուցիոնալ երաշխիքները նրա համար են, որ քաղաքական գործիչները, որոշում կայացնողները, պետական ոլորտի մասնագետները, անկախ նվիրումի մասին իրենց սուբյեկտիվ պատկերացումներից, գործեն համարժեք։ Որոշ դեպքերում, իհարկե, միտքս համատեքստից դուրս է մեկնաբանվել, որոշ դեպքերում դիտավորյալ նենգափոխվել։ Եթե բյուրեղացնեմ մեկնաբանությունում ասված միտքս, ապա դա այն է, որ կառավարությունը խնդիր ունի կադրային քաղաքականության միջոցով լուծելու հանրային բարեկեցության խնդիրներ։Ավելին կարդացեք 1in.am-ում։

20:55 - 13 ապրիլի, 2020

Դատավորներին ոչ թե պարտադրվում է գնալ վաղ կենսաթոշակի, այլ տրվում է ընտրելու հնարավորություն |lragir.am|

lragir.am։ Հարցազրույց ԱԺ փոխնախագահ Լենա Նազարյանի հետ։ Տիկին Նազարյան, ինչպե՞ս եք գնահատում այն, որ կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի՝ «Իմ քայլը» խմբակցության առաջադրած թեկնածուն հրաժարական տվեց: Կոռուպցիայի կանխարգելման նորաստեղծ հանձնաժողովի արդեն նախկին անդամ Էդգար Շաթիրյանը իր հրաժարականի մտադրության և պատճառների մասին նախապես չի հայտնել իրեն առաջադրած «Իմ քայլը» խմբակցությանը, հետևապես իր հրաժարականը մեզ հետ համաձայնեցված չի եղել: Սա բոլորովին գործընկերային մոտեցում չէ: Բայց դա մի կողմ. ես առավել շատ անընդունելի եմ համարում, որ այդ անձը նման վարքագծով ուղղակի վատնել է խորհրադարանի ու պատգամավորների ժամանակը՝ համաձայնելով առաջադրվել որպես թեկնածու և հետո հրաժարվելով ստանձնած պատասխանատվությունից: Առնվազն անլուրջ և անպատասխանատու վարքագիծ է, երբ անձը ստանում է խորհրդարանի վստահությունը, բայց հրաժարական է տալիս Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի երեք անդամի բացարձակ անվստահության պատճառաբանությամբ: Բարեբախտաբար, հանձնաժողովի բնականոն աշխատանքը դրանից չի տուժի, քվորում կա: Իսկ «Իմ քայլը» խմբակցությունը նոր թեկնածու կառաջադրի: Փորձե՞լ եք հասկանալ պատճառները: Պարոն Շաթիրյանը պատճառները հայտնել է հրապարակային հայտարարությամբ: Ավելին իմանալու ցանկություն ես չունեմ: Շրջանառվում են լուրեր, որ նա հավակնություն է ունեցել ընտրվել հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնում. եթե այդպես է, ապա, կարծում եմ, պետք է նկատի ունենար, որ այլևս այդ հարցերը կարգավորվում են ընտրությամբ, այլ ոչ թե հովանավորությամբ: Եվ դրա վառ ապացույցն է այն, որ հանձնաժողովի նախագահ ընտրվեց «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության թեկնածու Հայկուհի Հարությունյանը: Առհասարակ ի՞նչ ակնկալիքներ կան այդ կառույցի աշխատանքներից: Այն ղեկավարելու է ընդդիմության առաջադրած և ընտրված թեկնածուն: Արդեն իսկ շատ դրական արձագանքներ եմ լսել Հայկուհի Հարությունյանի պրոֆեսիոնալ և անձնային հատկանիշների մասին: Նաև ուրախ եմ, որ ընդդիմության թեկնածուն է ղեկավարելու կառույցը. կարծում եմ, դրանով կավելանա հանձնաժողովի գործունեության նկատմամբ հանրային վստահությունը, և կառավարող ուժի հետ փոխկապակցվածության վերաբերյալ շահարկումներ չեն լինի: Տիկին Հարությունյանը չունի ոչ մի կաշկանդող հանգամանք իր կարողությունները հանձնաժողովի նպատակին, այն է՝ կոռուպցիայի բացահայտմանն ու կանխարգելմանը ծառայեցնելու համար: Ավելին՝ ունի լիարժեք աջակցություն և՛ կառավարող ուժի, և ընդդիմության կողմից՝ ամբողջ ծավալով իրականացնելու իր լիազորությունները: Ես ակնկալում եմ, որ հանձնաժողովն ամենայն մանրակրկիտությամբ քննության կենթարկի բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց ներկայացրած հայտարարագրերը և փաստերի առկայության պարագայում կհայտնի բացահայտումների մասին: Տիկին Նազարյան, ինչպե՞ս եք գնահատում վերջին շրջանում նախկին իշխանության ներկայացուցիչների գնահատականները նոր իշխանության հասցեին, մասնավորապես՝ Զագրեբում Սերժ Սարգսյանի ելույթը, որտեղ, ըստ էության, նշվում էր, որ Հայաստանի հեղափոխական իշխանությունը վերջին մեկ ու կես տարվա ընթացքում որևէ հեղափոխական քայլ ներքին և արտաքին կուրսում չի կատարել: Հայաստանում տեղի են ունեցել ազատ համապետական, ու շարունակաբար տեղի են ունենում տեղական ընտրություններ, կառավարման բարձր օղակներում արմատախիլ է արված կոռուպցիան, ընթանում են ճանապարհների և այլ ենթակառուցվածքների լայնամասշտաբ հիմնանորոգման ծրագրեր, առաջիկայում արդեն գործնականում կիրականացվեն դատական համակարգի բարեփոխումները (ռազմավարության մշակումից հետո), բարեփոխվում են սոցիալական ծրագրերը, որոնք հասանելի են դառնում հազարավոր կարիք ունեցող մարդկանց, բարձրացվում են աշխատավարձերը ու արդեն իսկ արձանագրված է 7 տոկոս տնտեսական աճ, լրատվամիջոցները բացարձակ ազատության պայմաններում են գործում՝ երբեմն-երբեմն նաև հասնելով սանձարձակության աստիճանի, արտաքին հարաբերություններում Հայաստանի հեղինակությունը ակնհայտորեն ավելացել է ու դրա վկայությունը պաշտոնական փոխայցելությունների ժամանակ արված հայտարարություններն ու պայմանավորվածություններն են: Իսկ անարյուն իշխանափոխություն 2018թ.-ին հնարավոր եղավ, որովհետև 2008թ.-ին արդեն իսկ եղել էր արյունահեղություն, և նման դեպքերի կրկնության դեպքում Սերժ Սարգսյանն այդպես հանգիստ Զագրեբում ելույթներ չէր ունենա: Այնպես որ, իզուր է ինքն իրեն վերագրում առանց զոհերի հանգուցալուծումը: Ահա այսպիսին կլիներ իմ ելույթը, եթե ես հնարավորություն ունենայի Զագրեբում խոսել Հայաստանում տեղի ունեցող իրողությունների մասին: Վստահ եմ՝ իմ ասածը շատ ավելի արժանահավատ կհնչեր և միջազգային, և հայաստանյան հանրության համար: Տիկին Նազարյան, մամուլը գրում է, որ հիմա քննարկվում է Հայաստանի և Ադրբեջանի պատգամավորների փոխայցելության հարցը: Դուք ինչպե՞ս եք գնահատում: Կա՞ այդպիսի քննարկում, եւ անձամբ Դուք պատրա՞ստ եք մեկնել Բաքու: Պատգամավորների փոխայցելությունների վերաբերյալ քննարկումներ մեր խմբակցությունում չեն եղել: Մենք հիմա էլ միջազգային հարթակներում առիթ ունենում ենք չակերտավոր շփվել ադրբեջանցի պատգամավորների հետ, իսկ թե ինչո՞ւ եմ ասում չակերտավոր, որովհետև այդ շփումն ավելի շատ փոխադարձ մեղադրանքների հայտարարություններն են: Ո՛չ իմ, ո՛չ մյուսների փոխայցելությունների համար բարենպաստ մթնոլորտ չկա այս պահին, իմ կարծիքով: Գոնե Բաքվից վերադարձած լրագրողների հայտնած տպավորություններից ես այդպես հասկացա: Այդուհանդերձ, բոլորովին չթերագնահատելով միջնորդ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ջանքերը, կարծում եմ, որ Հայաստանի, Արցախի ու Ադրբեջանի ժողովուրդները, ի վերջո, պետք է նաև ուղիղ խոսեն իրար հետ: Խորհրդարանում է ՍԴ դատավորներին վաղաժամ թոշակի ուղարկելու նախագիծը, որը բավականին բուռն քննարկվեց և քննադատվեց մինչ խորհրդարան հասնելը: Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք: Սա չի՞ դիտարկվի գործարք, եթե այն, ի վերջո, օրենքի ուժ ստանա: Կարծում եմ, որ Սահմանադրական դատարանի ճգնաժամը ծագում է Սահմանադրությունից, որում տեղ գտած թաքուն սողանցքից էլ օգտվել է Հրար Թովմասյանը և փաստացի դարձել ՍԴ դատարանի ցմահ նախագահ: Իմ կարծիքով, խնդիրը վերջնականապես կլուծվի սահմանադրական փոփոխությունների արդյունքում, ինչի մեկնարկը նախանշված է հաջորդ տարի: Իսկ կառավարության ընդունած նախագծով դատավորներին ոչ թե պարտադրվում է գնալ վաղ կենսաթոշակի, այլ տրվում է ընտրելու հնարավորություն, և դատավորներն ունեն դրանից չօգտվելու իրավունք։ Ոչ մի պարտադրանք չկա: Ինչո՞ւ եք առանձնացնում ՍԴ-ի դատավորների հարցը: Ինչո՞ւ այս նախագիծը, օրինակ, մյուս դատարանների դատավորների վրա չի կարող տարածվել: Կարծում եմ՝ ոչ մի երկրի բյուջե չի դիմանա նման բեռին, եթե հանկարծ այսպիսի առաջարկ արվի մյուս դատավորների դատավորներին: Եվ առհասարակ, որքանո՞վ է արդարացված բյուջեից այքան գումար տրամադրել այս դատավորներին: Հասկանում եմ դժգոհությունների պատճառը: Այնուամենայնիվ, ըստ կառավարության՝ դա վաղ կենսաթոշակի մեխանիզմ է և կիրառվել է շատ անցումային երկներում՝ խնդիրներին փոխադարձաբար շահավետ լուծում տալու համար:

07:59 - 29 նոյեմբերի, 2019