Լենա Նազարյան

Լենա նազարյանն 8-րդ գումարման Ազգային ժողովի «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր է։Ծնվել է 1983թ. մարտի 9-ին Երեւանում:

2007թ. ավարտել է ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը, միաժամանակ՝ Ժուռնալիստիկայի հայկական դպրոցի մեկամյա դասընթացը: 2014թ.՝ Ժամանակակից արվեստի ինստիտուտը: Լրագրող:

2005-2009թթ. եղել է «Հետք» շաբաթաթերթի լրագրող: 2008-2009թթ.՝ «Ռեգիոն» հետազոտական կենտրոնի լրագրող: 2009-2015թթ.՝ «Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլ հակակոռուպցիոն կենտրոն» հկ ընտրական ծրագրերի համակարգող: 2015-2016թթ.՝ Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի «Պատասխանատու հանքարդյունաբերության կենտրոն»-ի շրջակա միջավայրի մոնիտորինգի ծրագրի համակարգող:

2008-2009թթ. «Եվրոպական կամավորական ծառայության» շրջանակում կամավոր է եղել Ռումինիայում:

2013-2015թթ. եղել է «Քաղաքացիական պայմանագիր» հանրային-քաղաքական միավորման կառավարման խորհրդի անդամ: 2015թ. ընտրվել է Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության վարչության փոխնախագահ: 2016թ.՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության վարչության անդամ:

2017-2019թթ.՝ ԱԺ պատգամավոր («Ելք» կուսակցությունների դաշինք): ԱԺ տարածքային կառավարման, տեղական ինքնակառավարման, գյուղատնտեսության եւ բնապահպանության հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ: 18.05.2017-12.09.2018թթ.՝ «Ելք» խմբակցության անդամ, 12.09.2018-14.01.2019թթ.՝ «Ելք» խմբակցության ղեկավար:

2019-2021թթ.՝ ԱԺ պատգամավոր («Իմ քայլը» կուսակցությունների դաշինք, թիվ 2 ընտրատարածքի տարածքային ընտրական ցուցակ): ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահի տեղակալ: 29.12.2020-02.08.2021թթ.՝ ԱԺ մարդու իրավունքների պաշտպանության եւ հանրային հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ: «Իմ քայլը» խմբակցության անդամ:

2021թ. հունիսի 20-ին ԱԺ պատգամավոր է ընտրվել «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության համապետական ընտրական ցուցակով:

Քաղաքացիներն ուզում են կոռուպցիայից զերծ երկրում ապրել, բայց դրա հանձնառությունից հաճախ խուսափում են․ Լենա Նազարյան |armtimes.com|

armtimes.com: Օրեր առաջ՝ հուլիսի 12-ին, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ կայացել է Հակակոռուպցիոն քաղաքականության խորհրդի առաջին նիստը: Վարչապետն ընդգծել է, որ այսօր միանշանակ է եւ աներկբա, որ Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունն ունի հակակոռուպցիոն սկզբունքային պայքար վարելու քաղաքական կամքի հնարավորինս ամենամեծ ծավալը, բայց այսօր նույնպես Հայաստանի Հանրապետությունում հակակոռուպցիոն պայքարը չի ընթանում եւ տեղի չի ունենում այն ծավալներով եւ արդյունավետությամբ, որը կհամապատասխաներ Հայաստանի Հանրապետության կառավարության քաղաքական կամքին: Փաշինյանը մեկնաբանել է, որ իրավիճակն այսպիսին է առաջին հերթին ինստիտուցիոնալ կայացած կառուցակարգերի բացակայության պատճառով: Ինչպես արդեն հայտնել ենք, Հակակոռուպցիոն 2019-2022 թվականների ռազմավարությամբ կառավարությունը հրաժարվել է հակակոռուպցիոն ունիվերսալ (միասնական) մարմին ստեղծելու ծրագրից` նախապատվություն տալով տարանջատված (ապակենտրոնացված) մոդելին: ՀՀ արդարադատության փոխնախարար Տիգրան Խաչիկյանի հիմնավորմամբ՝ չպետք է միավորել բնույթով երկու՝ էապես տարբեր գործառույթներ, մասնավորապես՝ հայտարարագրերի ընդունման եւ կոռուպցիոն գործերով նախաքննության իրականացնելու եւ օպերատիվ-հետախուզական գործառույթները: Իսկ նոր ռազմավարությունը ենթադրում է նաեւ հակակոռուպցիոն պետական կառույցների ցանցի ընդլայնում. կստեղծվեն մասնագիտացված հակակոռուպցիոն դատարաններ։ Հակակոռուպցիոն կոմիտեում քննվող գործերի նկատմամբ վերահսկողություն կիրականացնի դատախազության կազմում առկա վարչությունը, որը բաժանված է լինելու առանձին մասնագիտացված վարչությունների՝ տնտեսական, բարձրաստիճան պաշտոնյաների գործերով զբաղվող եւ այլն։ Իսկ կոմիտեն, ըստ ամենայնի, գործելու է Հատուկ քննչական ծառայության փոխարեն․ ՀՔԾ-ն լուծարվելու է եւ իր, Քննչական կոմիտեի, ԱԱԾ-ի, հարկային եւ մաքսային մարմինների կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությամբ զբաղվող քննիչների հաստիքները եւ գործիքակազմը փոխանցվելու են հենց այս Հակակոռուպցիոն կոմիտեին: Կոմիտեի ծառայողների կատարած հնարավոր հանցագործությունների նախաքննությունն էլ իրականացնելու է ԱԱԾ-ն: Հակակոռուպցիոն այս մարմնի ստեղծման անհրաժեշտության, կոռուպցիայի դեմ համակարգային պայքարի մեխանիզմների եւ թեմայի վերաբերյալ այլ հարցերի մասին զրուցել ենք ԱԺ փոխնախագահ, «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Լենա Նազարյանի հետ։ -Տիկին Նազարյան, Հայաստանը միշտ կոռուպցիայի կանխարգելման ինչ֊որ հայեցակարգեր, խորհուրդներ է ունեցել, բայց, փաստացի, այդ խորհուրդները չեն աշխատել, իսկ հեղափոխությունից հետո առանց որեւէ կոնկրետ մարմնի գոյության՝ երկրում համակարգային կոռուպցիան վերցել է քաղաքական կամքի առկայության շնորհիվ։ Այս պայամաններում չե՞ք կարծում, որ եղած իրավապահ համակարգը կարող է իրականացնել այն գործառույթը, որը տրվելու է նոր ստեղծվելիք մարմնին, որքանո՞վ կա հակակոռուպցիոն կոմիտեի ստեղծման անհրաժեշտությունը։ - Կոռուպցիան վերացել է միայն կառավարման վերին օղակներում։ Իհարկե, դա շատ մեծ ազդեցություն է ունեցել, որպեսզի ստորին օղակներում նույնպես կոռուպցիան նվազի։ Օրինակ, հարկային տեսուչը հիմա տնտեսվարողին չի կարող ասել, որ իր ուզած կաշառքը բաշխվում է մինչեւ երկրի ղեկավարը, որովհետեւ նրան ոչ մեկը չի հավատա եւ ցանկացած օրինապահ տնտեսվարող հեշտությամբ կարող է պաշտպանվել կոռուպցիայից՝ իրավապահ մարմիններին հայտնելով դրա մասին։ Սակայն, չեմ բացառում, որ ինչ֊ինչ ծառայություններ մատուցող պետական մարմիններում դեռ մնացել են արկածախնդիրներ ու դեռ գործարկում են հնից սովոր կոռուպցիոն պրակտիկաները։ Ինչպես ասում են՝ ձեռքերը սովոր են, չեն կարողանում հետ պահել։ Հենց երեկ ԱԱԾ֊ն հայտարարություն տարածեց, որ Վճռաբեկ դատարանի մի պաշտոնյայի են ձերբակալել՝ կաշառք վերցնելու պահին։ Մնում եմ զարմացած, թե ինչ են մտածում մարդիկ այդ քայլի գնալով։ Վաղ թե ուշ հայտնվելու են բանտում․ այդ մարդիկ չունեն քաղաքական հովանավորություն, նրանք խաղում են իրենց ճակատագրի հետ։ Հիմա, ինչ վերաբերում է հակակոռուպցիոն մարմիններին․ ես հավատացած եմ, որ միայն քաղաքական կամքը բավարար չէ ու անհրաժեշտ են հստակ գործառույթներով, լիազորություններով, գործիքակազմով, անկախության ու հեղինակության բարձր մակարդակ ունեցող հակակոռուպցիոն կառույցներ։ Եվ կառավարությունը գնում է այդ ուղղությամբ։ Արդեն իսկ հանրային քննարկման համար հրապարակվել է ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը եւ դրա իրականացման 2019-2020 թվականների միջոցառումների ծրագիրը, որտեղ սահմանված ժամանակատավածում նշված են հակակոռուպցիոն մարմինների ստեղծման փուլերը։ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը իրականացնելու է հակակոռուպցիոն կրթություն, իրազեկում, պաշտոնյաների հայտարարագրերի ուսումնասիրություն։ Հանձնաժողովի անդամներին պետք է ընտրի խորհրդարանն այս տարի։ Իսկ կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտումն իրականացնելու է հակակոռուպցիոն կոմիտեն։ Ներկայումս քրեական գործերով նախաքննություն կատարում են ՀՀ քննչական կոմիտեի, ՀՀ հատուկ քննչական ծառայության, ՀՀ ազգային անվտանգության, հարկային եւ մաքսային մարմինների քննիչները։ Այսինքն, կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությունը մեկ մարմնի կողմից չի իրականացվում եւ այդ ապակենտրոնացումն արդյունավետ չէ։ Եվ ռազմավարությամբ կստեղծվի մասնագիտացված, անկախության երաշխիքներով եւ անհրաժեշտ գործիքակազմով օժտված մեկ մարմին՝ հակակոռուպցիոն կոմիտե, որը կիրականացնի բացահայտումները։ Այս մարմինը գործողությունների ծրագրի համաձայն պետք է ձեւավորվի 2020 թվականին։ - Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողներին ներկայացվող ի՞նչ պահանջներ ու չափորոշիչներ են լինելու, այս մարմնի անդամների թեկնածուները մինչեւ նշանակումը վեթինգի ենթարկվելո՞ւ են։ - Անկասկած, կոմիտեի քննիչները պետք է ոչ միայն բարեվարքության չափանիշներին համապատասխանեն, այլ նաեւ մասնագիտական բարձր կարողություններ ունենան։ Քանի որ արդեն ասացի, որ հակակոռուպցիոն գործերով քննչական գործառույթներն այլ իրավապահ մարմիններից կենտրոնացվելու են այդ մի կոմիտեում, չափազանց կարեւոր է, որ այն արժանանա հանրային ամենաբարձր վստահությանը։ Հակառակ դեպքում կկործանվի ոչ միայն այդ կոմիտեն, այլեւ երկար ժամանակ պետք կլինի վերակառուցումներ անել եւ նորից մտածել, թե որ կառույցն է զբաղվելու բացահայտումներով։ Իսկ ձախողված փորձի հետեւանքները հիասթափություն ու էլ ավելի բացասական երեւույթներ կառաջացնեն։ Ի դեպ, հակակոռուպցիոն կոմիտեի քննիչների վերաբերյալ կոռուպցիոն գործերը քննելու է ԱԱԾ֊ն, եթե այդպիսիք լինեն։ Ասեմ, որ բավականին լավ ռազմավարություն է մշակված։ Այն շատ հստակ է, կոնկրետ գործողությունների ժամանակացույցով եւ քաղաքական կամքի առկայությունը ուղղակի կարեւորագույն երաշխիքն է, որ ռազմավարությունը գործնականում իրականացնի նախանշած նպատակը, այն է՝ 0 հանդուրժողականություն կոռուպցիայի հանդեպ։ Ավելին՝ armtimes.com-ում

07:23 - 15 հուլիսի, 2019

Սա Հայաստանի ժողովրդավարացման ժամանակն է. Լենա Նազարյանի հոդվածն անցումային արդարադատության մասին |armtimes.com|

armtimes.com: ԱԺ փոխնախագահ Լենա Նազարյանի հոդվածը՝ անցումային արդարադատության մասինԵրեկ՝ մայիսի 24-ին, Ազգային Ժողովում տրվել է կարեւոր մի գործընթացի՝ մեր երկրում անցումային արդարադատության գործիքների ներդրման շուրջ հանրային քննարկումների մեկնարկը։ Այս հարցը ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության համար ընդգծված առաջնահերթություն ունի, որի վկայությունն էլ հենց ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանի կողմից լսումների նախաձեռնումն էր։ Անձամբ ինձ համար չափազանց կարեւոր էր նաեւ մասնագիտական եւ իրավապաշտպան շրջանակների բովանդակային մասնակցությունը, որ ցույց է տալիս քաղաքացիական հանրության նախանձախնդիր հետաքրքրվածության բարձր աստճանը։ Այս իրավիճակը հրաշալի նախապայման եւ սկիզբնակետ է Հայաստանում արդարադատական համակարգի խորքային եւ համակարգային բարեփոխումների համար։ Հեղափոխությունից հետո Հայաստանի դատական համակարգը, գործելով առանց կառավարության միջամտության եւ ազդեցության, հնարավորություն ուներ ինքնակամորեն արձագանքելու եւ մեր երկրում տեղի ունեցող ժողովրդավարացման գործընթացին համահունչ բարեփոխվելու։ Այնինչ կրկին հանրային մոբիլիզացիա պահանջվեց, որպեսզի դատական համակարգը ինքնաանդրադարձի եւ ինքնամաքրման երկրորդ հնարավորությունը ստանա։ Ողջունում եմ Գագիկ Հարությունյանի կողմից Բարձրագույն դատական խորհրդի նախագահի պաշտոնից հրաժարվելու երեկվա քայլը՝ հուսալով, որ այն արված է իրոք ՀՀ դատական համակարգի բարենորոգման անհրաժեշտության գիտակցումից։ Շրջադարձային պահերին արժանապատիվ հեռացումը կարող է երկրի կյանքում շատ ավելի մեծ ներդրում լինել, քան տեղին կառչած մնալը։ Արդարադատական համակարգի այլ պատասխանատուներից եւս այսպիսի գիտակցության դրսեւորումը այսօր մնում է սպասված։ Առհասարակ, մենք կառուցում ենք մի պետություն, որտեղ հասարակությունը պետք է սովոր լինի պետական պաշտոնյաների արժանապատիվ հեռացումներին եւ քաղաքական դեմքերի փոփոխություններին։ Այլեւս պետական պաշտոնները արտոնություններ զավթելու եւ պահելու տեղեր չեն, այլ հանրային ծառայություն մատուցելու առաքելություններ, որոնք ունենում են սկիզբ եւ ավարտ։ Սա Հայաստանի ժողովրդավարացման ժամանակն է։ Այս ժամանակի ոգուն համահունչ պետք է վերակառուցվի նաեւ դատական համակարգը։ Մենք ականատեսն ենք այն բանի, որ նախորդ ռեժիմից ժառանգված դատական համակարգը ինքնուրույն ի վիճակի չէ Հայասատանում արդարադատության հաստատման ուղղությամբ հիմնարար եւ հետեւողական քայլեր ձեռնարկել։ Դատարանները իներցիայով շարունակում են անսկզբունքային արդարադատություն իրականացնել՝ համանման գործերի վերաբերյալ միմյանցից տարբերվող որոշումներ ընդունել, իրավունքի գերակայության տրամաբանությունից դուրս եւ ի վերջո արդարադատության ոգուն հակասող վճիռներ կայացնել։ Երեկվա ԱԺ քննարկմանը կարճ ելույթիս ժամանակ անդրադարձա տխրահռչակ «Երեւան» հիմնադրամի դատավճռի օրինակին։ Ընդամենը մի քանի ամիս առաջ ես եւ կրթության նախարար Արայիկ Հարությունյանը այս գործով բախվեցինք ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի մեղմ ասած տարօրինակ որոշմանը։ Պարոն Հարությունյանի (այն ժամանակ Երեւանի ավագանու անդամ) հետ միասին մենք դատի էինք տվել «Երեւան» հիմնադրամին դեռեւս մինչեւ հեղափոխությունը՝ 2018-ի մարտին, քանի որ կասկածում էինք, որ այն քաղաքացիներից ապօրինի սխեմայով գումարներ էր գանձում (քաղաքապետարանի տարբեր ծառայությունների եւ թույլտվությունների դիմաց այսպես կոչված «մաղարիչներ» էր վերցնում)։ Արդեն հեղափոխությունից հետո՝ անցյալ տարվա հունիսին երկու քաղաքացի ՀՀ ԱԱԾ-ին հաղորդում էին ներկայացրել առ այն, որ «Երեւան» հիմնադրամն իրենցից անօրինական կերպով գումար է պահանջել, ինչը փաստորեն ամրապնդում է մեր նախնական կասկածները։ Հիմնադրամի հոգաբարձուների խորհրդի նախագահը այն ժամանակի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանն էր, խորհրդի կազմում էին քաղաքապետի տեղակալները եւ այլ պաշտոնյաներ։ Օրենքով պարտավորված լինելով իր նվիրատուների մասին տվյալները տրամադրել ՊԵԿ-ին՝ հիմնադրամը չէր իրականացրել այդ պարտավորությունը։ Մեր հայցով մենք ցանկանում էինք ի վերջո ստանալ իրենց նվիրատուների ցանկը եւ գումարի չափը, որից կարող էր երեւալ, արդյոք պետական տուրքից բացի գանձվում են նաեւ այդ անօրինական գումարները։ Երեւան քաղաքի ընդհանուր իրավասության (առաջին ատյանի) դատարանը մեր պահանջը իրավացիորեն բավարարել էր եւ պարտավորեցրել հիմնադրամին տրամադրել տեղեկատվությունը։ Այնինչ արդեն այս տարվա հունվարի 30-ին ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանը բեկանել է նշված ակտը։ Մի դատավճիռ, որի օրինականությանը վստահելու որեւէ հիմք չենք կարող ունենալ։ Սա ընդամենը մեկ օրինակ է այն բազմաթիվ վճիռների շարքում, որոնց անարդարությունից շարունակում են բողոքել մեր քաղաքացիները։ Հատկապես նախորդ տարիներին մարդու իրավունքների եւ հանրային շահի կոպիտ խախտումներ ու կոռուպցիոն կասկածներ պարունակող գործերով դժգոհությունները մեծ են։ Սա վկայում է դատարանների հանդեպ հիմնավոր անվստահության մասին բոլոր կողմերի համար, ինչպես նաեւ կարող է հուշել դատարանների սաբոտաժի մասին։ Հեղափոխությունից հետո մենք շարունակ տեսնում ենք դատավորների որոշումների հետեւանքով հանրային ցասումի բռնկումներ, բողոքի արտահայտումներ։ Իրավագիտակցության բարձրացման ու արդարադատության հանդեպ վստահության աճի փոխարեն ինքնադատաստանի, հակաիրավական կոչերի ալիքներ են բարձրանում այն պարզ պատճառով, որ դատաիրավական համակարգը դիմադրում է ինքնամաքրմանը։ Նույնիսկ նոր քաղաքական պայմաններում դատական համակարգի պատասխանատուները եւ դատավորները դեռեւս համարժեք չեն արձագանքում բարեփոխումների պահանջներին՝ շարունակելով բազմաչափ վնասներ հասցնել մեր երկրի ներկային եւ ապագային։ Անգամ առանձին մասնավոր գործերով յուրաքանչյուր դատական անարդար որոշում հարված է ոչ միայն տվյալ գործով քաղաքացիների իրավունքների պաշտպանությանը, այլեւհարված է տեղական դատական ատյաններում իրավունքների վերականգնման հանդեպ վստահությանը;հարված է արդարադատության մասին հանրային պատկերացումներին, արդար երկիր ունենալու հանդեպ հավատին;հարված է անգամ պետական բյուջեին այն փոքրաթիվ երջանիկ դեպքերում, երբ եվրոպական դատարանի միջոցով իրավունքների վերականգնման եւ փոխհատուցման հնարավորություն է առաջանում;հարված է մեր երկրի միջազգային վարկանիշին եւ տնտեսական գրավչությանը,հարված է հանրային համերաշխությանը եւ քաղաքացի-պետություն հարաբերություններին;ուրեմն հարված է պետության հիմքերին եւ քաղաքացիների ու բոլոր սոցիալական խմբերի շահերին։Դատարանների համակարգային իներցիան չափազանց թանկ է նստում մեր երկրի եւ քաղաքացիների վրա։ Այս պայմաններում, երբ հենց իրենք դատարաններն են շարունակում խախտել մարդկանց իրավունքները, կոծկել կոռուպցիան եւ խոչընդոտել, նույնիսկ ձախողել արդարադատությունը, մենք չենք կարող ապավինել դրանց ինքնուրույն բարեփոխմանը։ Մենք պարտավոր ենք դիմել անցումային արդարադատության գործիքներին, մշակել այն ինստիտուցիոնալ մեխանիզմները, որոնցով վերջապես կձեւավորենք իրապես անկախ արդարադատական համակարգ, որտեղ դատավորների վճիռները չեն մեկնաբանվի իբրեւ քաղաքական-կուսակցական կամ մասնավոր նպատակներ հետապնդող եւ չեն դառնա հանրային ցասումի ու բողոքի առարկա։ Արդեն իսկ հայտարարվել է «վեթինգ» (vetting – ստուգում) կոչվող գործիքի մասին։ Բազմաթիվ մասնագետներ եւ հասարակական կազմակերպությունների փորձագետներ հասցրել են բազմակողմանիորեն քննարկել այն, դրա գործադրման քայլերի ու չափանիշների մշակման շուրջ առաջարկներ անել։ Վեթինգի, այսինքն՝ պաշտոնատար անձանց համապատասխանությունն իրենց զբաղեցրած պաշտոններին ստուգելու գործընթացը հանրային մակարդակում մեծ հաշվով վաղուց է սկսված: Տարիներ շարունակ հրապարակվել են դատավորների ընդունած անօրինական վճիռների, եկամուտների հետ անհամեմատ մեծ արժեքի տիրապետած գույքի, քաղաքական կապերի ու շահերի, պաշտոնին անհարիր պահվածքի եւ վերաբերմունքի, ինչպես նաեւ պրոֆեսիոնալ անկարողությունների մասին տեղեկություններ։ Ես ինքս օրերս հայտարարությամբ հանդես եկա՝ կոչ անելով քաղաքացիներին, լրագրողներին եւ հասարակական կազմակերպություններին այսպիսի արժանահավատ փաստերի մասին հրապարակումներ անել՝ անվանապես նշելով դատավորներին։ Նման հանրային նշանակության տեղեկատվության շուրջ այս օրերին մենք, իրոք, տեսնում ենք հրապարակային քննարկման ակտիվացում։ Իմ այս կոչին, սակայն, եղան նաեւ որոշ փաստաբանների «զարմացած» արձագանքներ, որոնք էլ ավելի են ամրապնդում իմ համոզմունքը, որ դատաիրավական համակարգի թափանցիկացման եւ իրական անկախացման մեր ջանքերը խիստ անհրաժեշտություն են։ Մեր այս աշխատանքները հիմնավորված, համակարգված եւ հստակ չափորոշիչներով, ներառական քննարկումներով եւ իրավական լուծումներով պետք է շարունակվեն։ Ես ակնկալում եմ, որ այս գործընթացի արդյունքում, ինչպես ցանկացած ժողովրդավար երկրում, Հայաստանում եւս դատավոր լինելը պետք է նշանակի՝ լինել մարդկանց իրավունքների եւ հանրային շահերի պաշտպանությանն ապավեն, լինել կարեկցող, բարեխիղճ եւ արդարամիտ լինել արդարադատության պաշտպան,լինել պրոֆեսիոնալ եւ վերջապես լինել կոռուպցիայի, թալանի եւ այլ հանցանքների հակառակորդը, ոչ թե դրանց մարմնացումներից մեկը։Անխտրական սկզբունքով բոլոր դատավորների նկատմամբ վեթինգի կիրառումով ակնկալում եմ, որ մեծ տեղաշարժ եւ օդափոխություն կբերենք այս կարծրացած համակարգին։ Կազատագրենք դատարանը, դատավորին եւ արդարադատությունը։ Կստեղծենք պայմաններ դատավորների համար գործել անկախ՝ ազատ բոլոր քաղաքական-կուսակցական կամ մասնավոր անօրինական ազդեցություններից, ձեռք բերել հանրային վարկ եւ հեղինակություն եւ նրանց որոշումների հանդեպ վստահություն։ Վերջին իրադարձություններին դատավորների արձագանքները, նկատի ունեմ ոչ միայն որոշների ցինիկ մեկնաբանությունները, այլեւ շատերի լռությունը, խոսուն կերպով ցուցադրեցին համակարգի խորքային խնդիրները եւ հասարակություն-դատարան անջրպետը։ Դատավորները հանրության կյանքի մասը լինելու, մարդկանց հետ խոսելու, քաղաքացիների պահանջը հասկանալու փոխարեն կրկին մեծապես անհաղորդ ու լուռ մնացին, նրանք չմոտեցան մարդկանց հարցնելու, թե ինչումն է նրանց բողոքը։ Այնինչ յուրաքանչյուր դատավորի առաջին մտահոգությունը պիտի լիներ մարդկանց վստահությունը շահելը՝ որպես սեփական գործունեության միակ հենարան։ Ավելին՝ armtimes.com֊ում։

11:45 - 25 մայիսի, 2019