Ըստ փոխգնդապետի՝ նահանջել են՝ հաջորդ օրը քիմիկների հետեւից գնալու մտադրությամբ, բայց այդպես էլ չեն գնացել

- Երբ ավտոբուսներից իջել ենք (գազի բալոնն էր պոկված, ասել եմ՝ շատ արագ իջեք մեքենաներից), այդ ընթացքում արդեն մեր առաջին ավտոբուսը հետ գալու ճանապարհին է եղել, վարորդն է գոռալով ասել՝ տղերքը ընկել են գերի, քիմիկների վարորդն է զանգել, նրան ասել, որ վիրավոր է։ Ես անձնակազմին հրահանգ եմ տվել՝ ինչ կա ձեռքներիդ, գցեք, որ կարողանանք արագ առաջ գնալ, 500-600 մ առաջ ենք գնացել, Մակարյանը, Ժամհարյանը մեզ էին սպասում։

- Նրանք արդեն գիտեի՞ն։

- Այո, վարորդը նրանց էլ է ասել։

- Այդ իրավիճակի հետ կապված ի՞նչ քննարկում եղավ։

- Ժամհարյանն է մասնակցել ու հրահանգ է տվել անձնակազմը անտառի մեջ բացել ու սկսել առաջ շարժվել՝ սանրման աշխատանքներ կատարելու։

- Այսինքն՝ սա այն նույն խնդիրն էր, որ ի սկզբանե գիտեիք։

- Այո։

- Քիմիկների գերի ընկնելուց հետո ձեր խնդիրը չփոխվե՞ց։

- Մենք այդ ժամանակ առաջ էինք գնում Զանգելանի ուղղությամբ, տեղանքին ծանոթ չէինք, չէինք պատկերացնում ինչքան պիտի քայլեինք, մոտ 10 կմ քայլել ենք, հասել ենք թմբի, որտեղ հետախույզները բարձրացել են, ես՝ իրենց հետեւից, ինչ-որ քանդած հող էր, որ մտածում էին հակառակորդի քանդածն է, արագ վազելով՝ իջել են, ես միայնակ բարձրացել եմ, տեսել եմ, որ մի թեթեւ փոս է, դիմացը՝ արկղ, իմ պատկերացումով՝ գյուղացիներն են քանդել․․․

- Հետո՞։

- Հետո իմ ռացիայով կապ եմ տվել փոխգնդապետ Ժամհարյանին, խնդրել, որ բարձրանան էդտեղ, որ հասկանանք՝ ինչ ենք անում, որովհետեւ էդ տարածքում արդեն մառախուղ էր, էդ օրը թաց եղանակ էր, ու չէինք պատկերացնում մեր հետագա քայլերը։ Գեներալ Մակարյանը բարձրացել է, հավաքվել ենք, տեսանելիություն ընդհանրապես չի եղել, շատ-շատ վատ, գյուղացիներ են եղել հետներս, նրանց խոսքերով՝ դեռ մի քանի կմ կար, որ հասնեինք Զանգելան։

- Քանի՞ կմ։

- Չեմ կարող հիշել․․․ Դիմացներս արտ է եղել, տեսանելիությունը՝ 0, 15-20 մ․․․ Ու հետո ես հետ եմ իջել, իմ խումբը ներքեւը ինձ էր սպասում։

- Իսկ ինչո՞ւ չառաջացաք։

- Տեսանելիություն չունեինք, բաց դաշտ էր, մեր պատկերացմամբ՝ որ մի քիչ էլ առաջանայինք, էս մի խումբն էլ, հնարավոր է, չվերադառնար։

- Որտեղի՞ց գիտեք, որ այդ պատճառով չառաջացաք։

- Դա իմ ենթադրությունն է։

- Ինձ հետաքրքիր է՝ ինչ եք լսել, ինչ քննարկում է եղել տեղում։

- Ես հիմնականում խոսել եմ Ժամհարյանի հետ, որ խնդիրը էս է․ եթե գնանք, զենք է պետք, բայց ոչինչ չենք ունեցել, իսկ մենք մասնագիտությամբ կապավորներ էինք, ու շատ տեխնիկայի չէինք տիրապետում, ինչ էլ որ գար, հասներ մեզ, չէինք կարողանալու օգտագործել։ Եթե հասնեինք էլ ինչ-որ կետի, էդ խմբին էլ էր էդ նույն ճակատագիրը սպասվում։

- Բայց չէ՞ որ ի սկզբանե ձեր առաջադրանքն էր հակառակորդի՝ 20-30-հոգանոց խմբի հայտնաբերեր, ոչնչացնել, ի՞նչ փոխվեց։

- Բաց դաշտում հակառակորդը մեզ կարող էր տեսնել, իսկ անտառների մեջ՝ ոչ։

- Իսկ դրա վերաբերյալ այլ աղբյուրից տեղեկացվա՞ծ էիք։

- Չէ, բայց այդ ժամանակ արդեն պարզ էր, որ 20-30 հոգանոց խումբ չէր, այլ շատ մեծ։

- Որտեղի՞ց էդ տեղեկությունը։

- Եթե մեր 62 հոգին հասել է էնտեղ, ու սկսվել է փոխհրաձգություն, բնական է՝ մեզանից շատ-շատ են, մենք այդպես ենք պատկերացրել։

- Այսինքն՝ հակառակորդի թվի վերաբերյալ ձեր պատկերացման հիմքում դրված էին միայն վարորդի խոսքերը։

- Այո։

- Այդ ողջ ընթացքում մառախուղը նույն խտությա՞ն էր։

- Այո, մի պահ բացվում էր, բարձունք տեսանք, վայրկյանական բացվում ու նորից նույն ձեւ փակվում էր։

- Եթե մառախուղի դեպքում տեսանելիություն չկար, էդ դեպքում բաց դաշտում ձեզ հայտնաբերելու վտանգը չի՞ նվազում։

- Բայց վերջը պիտի մոտենայինք էդ բարձունքին, չէ՞, իսկ էդտեղ հակառակորդն էր նստած։

- Դուք ի՞նչ գիտեիք։

- Մեր պատկերարցումով, գյուղացիների ասելով՝ էդտեղից սկսվում էր Զանգելանը այսինքն՝ եթե նույնիսկ բաց դաշտը հաղթահարեիք, ստիպված էիք լինելու առերեսվել հակառակորդի հետ, բացի դա, ցեխ էր, դա հաղթահարելը ավելի երկար էր տեւելու։