«Մենք ի՞նչ պիտի անեինք մեր թեթեւ զենքերով»․ գեներալ Մակարյանի հայտարարությունը դատարանում

«Երբ ստացել ենք համապատասխան կարգադրությունը, դրա մեջ եղել է 2 կարեւորագույն դրույթ․ առաջին՝ հակառակորդի խմբերի հայտնաբերման դեպքում որոնման կամ սանրման եղանակով ոչնչացնել նրանց, երկրորդ՝ ստեղծել պաշտպանական հանգույցներ հակառակորդի հարձակումը Կովսական-Կապան ուղղությամբ բացառելու համար։ Տեղեկությունները հակառակորդի մասին եղել են կցկտուր, նախնական տեղեկությամբ ամենից շատ՝ 40 հոգի, մի տեղից մերժվում էին, մի տեղից հաստատվում։ Չկար հնարավորություն օդային եղանակով ստուգելու։ Ելնելով սրանից, գնահատելով զորքերի կազմերը, հակառակորդի վերաբերյալ ունեցած տեղեկությունները, տարածքի առանձնահատկությունները՝ որոշել ենք երկու զորամասերի ավելի փորձառու զինծառայողներից ստեղծել 2 համահավաք խումբ․ առաջին ուղղությունը՝ Ներքին Հանդ՝ 50+12 հետախույզ կազմով, երկրորդ ուղղությունը՝ դեպի Կովսական՝ 50+12։ Մտահղացումը հետեւյալն էր․ քանի որ մենք հակառակորդի մասին տեղեկություններ չունեինք, եղածն էլ կցկտուր էր, եւ քանի որ հակառակորդի հավանական հարձակման բնագիծը Ներքին Հանդ գյուղից էր սկսվում, առաջին խումբը ստացել է խնդիր՝ հենց Ներքին Հանդից բացազատվել եւ տեղանքը հետազոտելով գնալ մինչեւ Կովսական։ Դա կլիներ 15-16 ժամ, քանի որ սանրման աշխատանքներն իրականացվում են տարածքը հետազոտելով, ժամում՝ 1․5 կմ։ Այսինքն՝ մոտ 16-17 ժ պետք էր, որ զբաղեցնեինք բնագիծ Կովսականի մատույցներում։ Եթե կհայտնաբերեինք հակառակորդի 40-50-հոգանոց քանակությունը, Արսեն Աբգարյանի խմբին հրաման կտայի՝ գալ առաջ։ Այդ նպատակով էր Աբգարյանի խումբը խնդիր ստացել Սյունիք գյուղից դուրս գալ եւ Կիրի հանքի ոստիկանական հենակետում իջնել, ուրիշ ոչ մի խնդիր չուներ։ Ինչ հրաման որ լիներ, պիտի լիներ այն, որը 16-17 ժամ հետո կկայացնեինք Կովսականի մատույցներում։ Եթե հայտնաբերեինք այն խմբին, որին հայտնաբերեց Աբգարյանի խումբը, ընկնելով դարանի մեջ, միանշանակ հրամանը կլիներ անցնել պաշտպանության։ Դրա համար Ամբարյանի խմբավորումը դուրս էր գալու Կիրի հանք եւ կապավորների հետ մտնելու էր խնդիր կատարելու, ոչ թե միանգամից դուրս էինք գալու, եւ սկսեր գործողությունները։ Ասվել է՝ հենակետից ոչ մի քայլ առաջ առանց իմ հրամանի, խնդիր է դրվել նաեւ լինել մշտական բջջային կապի մեջ։ Արդեն ընդհարվելով հակառակորդի բազմաքանակ խմբավորման հետ՝ անցել ենք պաշտպանության։ Մենք Կովսական մտնելու հնարավորություն չենք ունեցել, դրա համար պիտի ունենայինք սպառազինություն, տեխնիկա եւ մեծ անձնակազմ։ Մենք ի՞նչ պիտի անեինք մեր թեթեւ զենքերով, խնդիրը չէինք կատարի եւ կունենայինք կրկնակի իզոհեր, ո՞րն է դրա արդյունավետությունը։ Արդյունքում, մենք ունեցել ենք պաշտպանական դիրքեր Սյունիք բնականավայրից 23 կմ հեռու՝ դեպի հակառակորդի տարածքը, ու այդ բնագիծը պահել ենք մինչեւ դեկտեմբերի վերջ՝ դրանով իսկ ապահովելով ամբողջ Կապանի տարածաշրջանը հակառակորդի հարձակումից, սա է եղել ամբողջ մտահղացումը, այսքանը»,- նշեց Մակարյանը։