Նիկոլ Փաշինյան

Նիկոլ Վովայի Փաշինյան, ՀՀ գործող վարչապետն է։ ՀՀ Ազգային ժողովի նախկին պատգամավոր, «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության վարչության անդամ։

Ծնվել է 1975 թվականի հունիսի 1-ին՝ Իջեւան քաղաքում։ 1999-2012 թվականներին եղել է քաղաքական ուղղվածության «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիրը, 2012 թվականի մայիսի 6-ից մինչեւ վարչապետի պաշտոնում ընտրվելը՝ Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի պատգամավոր` ընդդիմադիր «Ելք» խմբակցությունից։ Որպես կուսակցական գործիչ համարվում է «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության, ինչպես նաեւ «Իմպիչմենտ» եւ «Ելք» դաշինքների համահիմնադիր։

2018 թվականին Սերժ Սարգսյանի երրորդ պաշտոնավարման դեմ պայքարող Նիկոլ Փաշինյանը սկսում է «Իմ քայլը» նախաձեռնությունը եւ իր համախոհների հետ միասին Գյումրուց քայլարշավով ուղեւորվում Երեւան։ Գործողությունների արդյունքում ապրիլի 23-ին Սերժ Սարգսյանը հրաժարական է տալիս։

Մայիսի 8-ին Փաշինյանն ընտրվում է Հայաստանի Հանրապետության 16-րդ վարչապետ։ Վարչապետի պաշտոնում Նիկոլ Փաշինյանը վերընտրվում է 2018-ի դեկտեմբերի և 2021-ի հունիսի խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների ժամանակ;

Փաշինյանը վերջին «100 փաստում» մանիպուլացրել է աղետի գոտում բնակարաններով ապահովման տվյալները |fip.am|

fip.am: Այս տարվա հունվարի 24-ին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Կապան քաղաքում լրագրողների հետ հանդիպմանը հերթական 100 փաստը ներկայացնելիս, խոսելով աղետի գոտու տուժած ընտանիքներին բնակարանով ապահովելու խնդրի մասին, հայտարարել էր, որ 2020 թ. կլուծվի երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած 453 ընտանիքների բնակարանի խնդիրը։ «1989 թվականից ձգվող, կառավարության պարտավորության ամբողջական իրականացման նպատակով 2020 թ․ բյուջեում այս ուղղությամբ հատկացվող գումարներն ավելի քան 6 անգամ ավելացել են, և 2020 թ․ բնակարանների խնդրի վերջնական լուծման համար նախատեսվում է հատկացնել ևս 3 մլրդ դրամ։ Արդյունքում 2020-ին կլուծվի 453 ընտանիքի բնակարանի խնդիրը»,- հայտարարել էր վարչապետը։ Դեկտեմբերի 7-ին Քաղաքաշինության կոմիտեի բնակարանային ֆոնդի կառավարման և կոմունալ ենթակառուցվածքների վարչության պետ Տանյա Արզումանյանը մամուլի ասուլիսի ընթացքում հայտնեց, որ այս տարի բնակարանով է ապահովվել երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած 229 ընտանիք։ «2020-ին այս խնդիրը լուծելու համար պետբյուջեից հատկացվել էր 3 մլրդ դրամ, որի շնորհիվ կառուցվել են կամ կառուցման տարբեր փուլերում են գտնվում 229 ընտանիքի բնակարաններ»,- նշեց Արզումանյանը։ Հաշվի առնելով, որ տարվա ընթացքում լուծվել է ընդամենը 229 ընտանիքի բնակարանի ապահովման խնդիրը, «Փաստերի ստուգման հարթակը» որոշեց պարզել, թե ինչու՞ չի կատարվել տարվա սկզբին վարչապետի կողմից խոստացված 453 ընտանիքների բնակարանային խնդիրը լուծելու խոստումը։ Նախապատմությունը Երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած ընտանիքներին բնակարանով ապահովելու այս ծրագիրը մեկնարկել 2008 թվականին, որով պետությունը պարտավորություն էր ստանձնել բնակարանով ապահովել աղետի գոտու 5406 ընտանիքի։ Ըստ Տանյա Արզումանյանի՝ վերջին 3 տարում մնացել էր բացառապես գյուղական բնակավայրերի ընտանիքներին բնակարանով ապահովման հարցը։ Նախորդ տարի այս խնդրի լուծման համար պետբյուջեից հատկացվել էր 560 միլիոն դրամ, որի շրջանակում լուծվել էր 61 ընտանիքի բնակարանային խնդիր։ Ավարտին էին հասցվել նաև նախորդ տարիներից կիսատ մնացած 31 բնակարանի կառուցման աշխատանքները։ Արզումանյանի խոսքով՝ բնակարանի խնդիր ունեցող ընտանիքների շրջանում կատարված հարցման արդյունքում 227 ընտանիք բնակարանի կառուցման փոխարեն նախընտրել էր պետությունից ստանալ բնակարանի գնման վկայագրեր։ Այս նպատակով կառավարությունը 2019 թ․ նոյեմբերի 14-ի նիստում որոշում էր կայացրել պահուստային ֆոնդից մոտ 1․3 մլրդ դրամ հատկացնել Շիրակի, Լոռու և Արագածոտնի մարզպետարաններին։ Այսպիսով, նախորդ տարի երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած ընտանիքներին բնակարանով ապահովելու համար հատկացվել էր, ընդհանուր առմամբ, 1․85 միլիարդ դրամ, իսկ բնակարանով ապահովվել էր 319 ընտանիք Եվ, փաստացի, արդեն 2020-ին կառավարությունը պարտավորություն ուներ 226 ընտանիքի նկատմամբ, որոնք բնակարանի գնման վկայագրի փոխարեն նախընտրել էին կառուցել այն։ 2020-ին կատարված աշխատանքները Կառավարությունը աղետի գոտու տուժած ընտանիքների հանդեպ պարտավորությունը կատարելու նպատակով 2020 թ․ բյուջեով հատկացրել էր 3 միլիարդ դրամ։ Քանի որ նախորդ տարի 227 ընտանիքի բնակարանի գնման վկայագրերի տրամադրման որոշում արդեն իսկ կայացվել էր, արդյունքում չլուծված էր մնացել 226 ընտանիքի բնակարանների կառուցման հարցը, մինչդեռ Տանյա Արզումանյանի խոսքով՝ այս տարի կառուցվել կամ դեռևս կառուցման փուլում է 229 ընտանիքի բնակարան։ Քաղաքաշինության կոմիտեից Fip.am-ին հայտնեցին, որ նախորդ տարվա 226-ին ավելացած երեքն այն ընտանիքներն են, որոնք դատական կարգով ապացուցել էին, որ հանդիսանում են ծրագրի շահառու։ Վարչապետի մանիպուլյացիան Ինչպես նշեցինք վերևում, վարչապետն այս տարվա սկզբին հայտարարել էր առաջիկա տարում 453 ընտանիքներին բնակարանով ապահովելու մասին, որի համար բյուջեից հատկացվել էր 3 մլրդ դրամ։ Մինչդեռ, ինչպես պարզվեց, այդ ընտանիքների կեսի դեպքում նախորդ տարվա բյուջեից 1․3 մլրդ դրամ արդեն իսկ հատկացվել էր և այս տարվա բյուջեով հատկացված գումարը ուղղվելու էր անօթևան ընտանիքների մյուս կեսի բնակարանների կառուցմանը։ Վարչապետը 227 ընտանիքի բնակարանով ապահովելու լուծված հարցը ներկայացրել է և՛ արդեն իսկ կատարված աշխատանքների ցանկում, և՛ 2020-ին կատարվելիք աշխատանքների ցանկում։ Բացի այդ, Նիկոլ Փաշինյանի մեկ այլ պնդմամբ՝ նախկինում բնակարաններով էին ապահովվել չնչին թվով ընտանիքներ։ «Նախկինում յուրաքանչյուր տարի բնակարանով ապահովվել է 40-45 աղետից տուժած ընտանիք։ Այսինքն՝ 10 անգամ ավելանում է այդ ծավալը»,- հայտարարել էր վարչապետը։ Մինչդեռ, ինչպես ներկայացրել է Կառավարության ֆեյսբուքյան պաշտոնական էջը և հայտարարել է Քաղաքաշինության կոմիտեի ներկայացուցիչը, ծրագրի մեկնարկից մինչև 2017 թվականը ներառյալ, բնակարաններով են ապահովվել 4838 ընտանիք, այսինքն տարեկան միջինում 483 ընտանիք։ Ինչը մոտ տասն անգամ ավելին է, քան Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարած ցուցանիշը։ Ամփոփելով՝ փաստենք, որ տարեսկզբին վարչապետի կողմից հայտարարված՝ 453 ընտանիքներին բնակարանով ապահովման մասին հայտարարությունը թեև ճիշտ է, սակայն դրա կեսի ֆինանսավորումն արդեն իսկ կատարվել էր նախորդ տարի, իսկ նախկինում յուրաքանչյուր տարի 40-45 ընտանիքի բնակարանով ապահովելու մասին հայտարարությունը կեղծ էր և նվազեցված ավելի քան 10 անգամ։ Սևադա Ղազարյան

15:22 - 09 դեկտեմբերի, 2020

Ժիրայր Լիպարիտյան․ Ի՞նչ խնդիր են լուծում Վազգեն Մանուկյանը և 17-ը․ Ութ հարց և ութ պատասխան |armenpress.am|

armenpress.am: 1991-1997 թթ. ՀՀ նախագահի ավագ խորհրդական, պատմաբան, պրոֆեսոր, դիվանագետ Ժիրայր Լիպարիտյանը անդրադարձել է հարցին, թե ինչ խնդիր են լուծում Վազգեն Մանուկյանը և 17 կուսակցությունը։«Փորձում եմ մտածել. ի՞նչ խնդիր են լուծում Վազգեն Մանուկյանն ու իր 17 դաշնակիցները։ 1․ Արդյոք լուծո՞ւմ են նոյեմբերի 10-ի հայտարարության ստեղծած իրավիճակը: Ոչ, որովհետև Վազգեն Մանուկյանը լեզվական ճարպկությամբ լոկ խաղում է ժողովրդի սրտի լարերի հետ։ «Մենք չեն հաշտվի այդ հայտարարության հետ» ասելուց անմիջապես հետո նա ասում է. «Մենք չենք կարող հրաժարվել դրանից»։ 2․ Արդյոք նրանք լուծո՞ւմ են զոհված ու վիրավոր զինվորների հետ կապված հարցերն ու նրանց ընտանիքների ծանր խնդիրները: Ոչ մի փաստ չկա, որ նրանք մտահոգ են այդ հարցերով, որ նրանք տարբեր մոտեցում են ունենալու, քան որևէ մեկը, որն իշխանության մեջ է։ Նրանք օգտագործում են այդ ընտանիքների և ընդհանրապես մեր ժողովրդի անասելի ծանր վիշտն ու բարկությունը, ինչպես նաև ժողովրդի մի մասի հուսախաբությունը ժողովրդավարությունից՝ հասնելու համար իշխանության: Հասնել նրան, ինչին ժողովրդի քվեով չկարողացան հասնել։ Դա է եղել պատմության մեջ իշխանության հասնելու հիտլերների ճանապարհը։ 3․ Արդյոք լուծո՞ւմ են իշխանության օրինակարգ փոփոխության խնդիրը: Ոչ, պարզապես պահանջում են, որ իշխանությունը Մանուկյանին հանձնվի և վերջ։ 4․ Արդյոք լուծո՞ւմ են վտանգված ժողովրդավարության խնդիրը: Ոչ, որովհետև Մանուկյանի պատկերացմամբ՝ վարչապետն ու իր թիմը, այսինքն՝ կառավարությունն ու Ազգային ժողովը պետք է հեռանան և իշխանությունը Մանուկյանին հանձնեն, իր խոսքով՝ մի տարի ժամանակով, առանց նոր ընտրությունների։ Արդեն տեսնում ենք անհանդուրժողականության նախանշանները, երբ Մանուկյանը այլ պետությունների գործակալ, այսինքն՝ դավաճան է հռչակում ժողովրդի մեկ կարևոր մասին, նրանց, ովքեր իր և իր ընկերների հետ համաձայն չեն։ Եվ նա խոսում է նրանց «մաքրելու մասին»։ Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ է սա նշանակում: 5․ Արդյոք լուծո՞ւմ է քաղաքական օրինակարգության հարցը: Ոչ, որովհետև իրենք իշխանություն են պահանջում իրե՛նց համար, այլապես «գազազած» մարդկանց հրավիրում են վարչապետ «հոշոտելու»: 6․ Արդյոք լուծո՞ւմ են հարցը՝ Արցախի և արցախցիների համար փրկելու այն, ինչը տակավին կարելի է փրկել նոյեմբերի 10-ի հայտարարությունից հետո: Ոչ. թեև Մանուկյանն ասում է՝ դա է անելու, սակայն ոչ մի քննադատության չի ենթարկում իր և իր դաշնակիցների մտայնությունը, որի հետևանքով հասանք այս պատերազմին։ Նա և իր 17-ի ընկերները այս՝ քսանից ավելի տարիների ընթացքում ստեղծել են Ղարաբաղյան խնդիրը լուծելու մի քսղաքականություն, որով իրենց հույսը՝ խաղաքարտը դրել են պատերազմի՛ վրա, և ո՛չ խաղաղության, կամ աջակցել են այդ մտայնությանը: Ոչ մի պատճառ չկա այժմ մտածելու, որ սրանից հետո տարբեր արդյունքի են հասցնելու մեր խնդիրը։ Նա Հայաստանի դիվանագիտությունը ի սկզբանե ձախողության է դատապարտում։ Դրա գինը կարող է լինել նաև մնացյալի կորուստը։ 7․ Արդյոք այս պատերազմից և պատմական մասշտաբի պարտությունից հետո նրանք դաս չե՞ն քաղել: Թերևս քաղել են, սակայն ո՛չ այն դասը, որ մնացյալներիս համար հստակ է։ Ինչպես նախագահ Արմեն Սարգսյանը և վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն էին արել անցյալ օգոստոսին, Վազգեն Մանուկյանը և իր ընկերներն այժմ իրենց պատերազմն են հռչակում Թուրքիայի դեմ, երբ Մանուկյանը հայտարարում է, թե Հայաստանը միանալու է Թուրքիայի դեմ կազմվող պետությունների որևէ խմբի։ Ընդհանուր գծերով՝ Թուրքիան գործում է Ռուսաստանի հետ։ Թուրքիան անսակարկ դաշնակիցն է և գլխավոր զորակցողը՝ Ադրբեջանի։ Ո՞ր երկրների հետ է բանակցելու կամ հաշվի նստելու Մանուկյանը, որպեսզի նոյեմբերի 10-ի հայտարարությունից առավելագույն օգուտը ստանանք։ Շվեյցարիայի՞։ Մանուկյանի և իր ընկերների մոտ ոչ մի նշույլ չկա զգոնության և իմաստնության, որոնք անհրաժեշտ են այս կացությունից դուրս գալու համար։ Ընդհակառակը. տեսնում ենք, որ փոխանակ անցյալի սխալներն ընդունելու, առավել խորանալով այդ սխալների մեջ՝ փորձում են ցույց տալ, որ իրենք սխալ չեն գործել։ Եվ դա սկսում են պատմության ու նույնիսկ անմիջական անցյալի դեպքերի նենգափոխությամբ։ 8․ Արդյոք պետականության ուժեղացման խնդի՞րն են լուծում: Ի՞նչ ճանապարհով են ուզում այդ «ուժեղացումը» իրագործել, երբ առաջարկում են անտեսել Սահմանադրությունը, Ազգային ժողովը և մենատիրություն հաստատել։ Վազգեն Մանուկյանն ու իր 17 գործակիցները այս հարցերից ոչ մեկը չեն լուծում։ Թե ինչ հարց են լուծում, թողնում եմ ընթերցողի դատողությանը։ Եթե ճիշտ է, որ վարչապետ Փաշինյանը պետք է հեռանա, ապա դա չի նշանակում որ նրա պաշտոնը պետք է ստանձնի մեկը կամ մի խումբ, որը ոչ միայն արտաքին քաղաքականության դաշտում արկածախնդրությունից բացի այլ բան չի անելու, այլև նվազագույն հարգանքը չունի Սահմանադրության, պետական կառույցների և ժողովրդավարության նկատմամբ։ Պատմության մեջ ամենամեծ վնասը հասցրել են նրանք, ովքեր գործել են որպես «փրկիչներ» և «ժողովրդի ցավը ապրողներ», և ովքեր այդ «զգացմունքի» հիման վրա էլ իշխանություն են պահանջել ու ստանալուց հետո այն ի չարն օգտագործել»։

15:00 - 08 դեկտեմբերի, 2020