media.am: Հանրային հեռուստաընկերությունից սպասելիքներն ու հիասթափության առիթները երբեք քիչ չեն եղել:

Հանրայինը լուրջ քննարկման թեմա է դարձել պարբերաբար: Բայց այդ քննարկումները հիշեցրել են ավելի շուտ բռնկումներ, քան հետևողական հարցադրումներ:

Այդպիսի բռնկման առիթ եղավ հեռուստառադիոխորհրդի նախագահին ուղղված նրա խորհրդականի (այլևս նախկին) բաց նամակը, որին հետևեց պատասխանը:

Արդյունքում, տեքստի ձև ստացան հարցեր, որոնք շատերն իրենց տալիս էին մտքում, սակայն առիթ չէր լինում դրանք տեսնելու հրապարակված: Սոցցանցերը հրապարակայնացրեցին Հանրային հեռարձակողից կուտակված նոր սպասելիքները՝ արդեն նոր, հետհեղափոխական ժամանակում:

Հիմնական թեման փոփոխություններն են և դրանց գինը (նյութական) ու արժեքը (ինքնամաքրմանը պատրաստ հանրություն ունենալու ազդակները):

Հեռուստառադիոխորհրդի նախագահ Արա Շիրինյանը, որը նախագահ է դարձել Հայաստանի համար եզակի թափանցիկ ընտրակարգով, վստահ է, որ փոփոխությունները չեն կարող լինել արագ:

Պատասխանելով իր նախկին խորհդական Տիգրան Պասկևիչյանի այն պնդմանը, որ «իրավիճակը փոխելու համար պետք է անել կտրուկ և արմատական քայլեր», Արա Շիրինյանը ասել էր, որ դեմ է գրոհելու և վրեժխնդիր լինելու տրամաբանությանը և «համոզված է, որ ընտրել է երկար, բայց ճիշտ ճանապարհ»:

Այն, որ փոփոխությունները պետք է լինեն հանրային հեռարձակողի հայեցակարգում և փիլիսոփայության մեջ, ոչ ոք չի վիճարկում, քանի որ տարիներ շարունակ Հանրային հեռուստաալիքը եղել է փակ կառույց, որը կատարել է տարբեր ֆունկցիաներ՝ քարոզչից մինչև զվարճացնող: Եվ դա արել է այն մարդկանցով, ոճով ու ներդրումներով, որոնք կիրառելը հարկ է համարել տվյալ պահի Հանրայինի ղեկավարը:

Արա Շիրինյանը media.am-ի հետ զրույցում ասաց, որ խնդիրները համակարգային են և բնավ պայմանավորված չեն մեկ անձով, և հարկ է հիշել, որ Հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհուրդը վերահսկող կառույց է, իսկ որոշումներ ընդունողը հեռուստաընկերության տնօրինությունն է:

Նա համոզված է, որ Հանրայինով պետք է երևա համերաշխություն, ոչ թե կռիվ: Եվ դրան հասնելու համար պետք է վստահել պրոֆեսիոնալներին: Ըստ նրա՝ մասնագիտական ամենալուրջ ներուժը հիմա Հանրայինում է:

Նա խնդրեց չշփոթել օբյեկտիվ չափանիշները հանրային գոհունակության հետ, քանի որ հանրությունը կազմված է բազմապիսի հանրույթներից, որոնք ուզում են եթերում արտացոլված լինել ու հղում ունենալ: Հետևաբար, բարդ է կառուցել ունիվերսալ, բոլորի համար ընդունելի Հանրային հեռուստատեսություն:

Բնական է, որ այն, ինչը ժառանգել է Հանրայինը, պիտի գնահատվի: Դա բարդ ժառանգություն է և բարդ գնահատում: Ի վերջո, կան ոչ միայն մութ ու գաղտնի աշխատանքային սխեմաներ, այլև ժառանգած քրեական գործեր:

Տիգրան Պասկևիչյանը պնդում է, որ գնահատումը (հաղորդումների գնագոյացումը, հաստիքացուցակների վերանայումը, ֆինանսական ծախսերի նպատահարմարությունը և այլն) պիտի արվի անհապաղ: Որպեսզի հնարավոր լինի որոշել, թե ինչն է գերագնահատված և ինչը թերագնահատված: Նաև պիտանի կամ անպիտան՝ հետագա օգտագործման համար:

Նա ասաց media.am-ին, որ ցանկացած խնդիր Հանրայինում, ի վերջո, հանգում է ռեսուրսի գնահատմանը: Ընդ որում, ներուժը թե՛ փողն է, թե՛ մարդիկ, թե՛ գաղափարները:

Մարդիկ, փող, գաղափարներ

Մարդիկ, փողն ու գաղափարները ունեն տրանսֆորմացվելու հատկություն: Հաճախ ենք տեսել, թե ինչպես են բարի նպատակներով, բարի մարդկանցով ու մեծ փողերով արվող քայլերը վերածվում հերթական ծանր ժառանգության, եթե դրանց տնօրինումը չի եղել բավականաչափ թափանցիկ, բաց ու հետադարձ կապի հնարավորությամբ:

Ներուժի գնահատման անհրաժեշտությունը եղել է միշտ և կա հիմա:

Ի վերջո, ցանկացած ժառանգություն գնահատվում է, որպեսզի հնարավոր լինի այն օգտագործել արդյունավետ: Հակառակ դեպքում, ժառանգությունը դառնում է բեռ: Փակում ես ու ոչ մեկի չես ասում, թե ինչ ունես:

Հանրային հեռարձակողը բարդ կապերով է կապված պետության, հանրության և նաև մասնավոր արտադրողների հետ: Կարելի է ասել, որ կապիտալիզմն իր ազդեցությունը փորձում է մեղմել հանրային նշանակության մեդիայով:

Հանրայինը պետք է, որպեսզի լինի հուսադրող ու հստակ կանոններով գործող առնվազն մեկ հարթակ, որը կդիմակայի զանգվածային-վարկանշային լրահոսին, մասնավոր կապիտալի շահերին ու պետության հնարավոր միջամտությանը: 

Շարունակությունը՝ այստեղ