ԿԱՐԴԱԼԻՔ

Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունները․ համագործակցությունից մինչև պատերազմական նարատիվ | Հանրագիտ

20-րդ դարի հայ-թաթարական բախումներից մինչև Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի միացում Խորհրդային Ադրբեջանին, 1988-ի շարժումից մինչև Արցախյան առաջին պատերազմ, բանակցային երկարատև գործընթացից մինչև Ապրիլյան և ապա 44-օրյա պատերազմներ և Արցախի հայաթափում․․․ Արցախյան հակամարտությունն ու բանակցային գործընաթացը երկար պատմություն ունեն և այս տարիների ընթացքում եղել են նաև գիտական հետաքրքրության թեմա։ Հայ գիտնականների նոր հոդվածը բացահայտում է Արցախյան համակարտության կարգավորման բանակցային գործընթացի նոր շերտեր՝ ներկայացնելով Ադրբեջանի նախկին նախագահ Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունները։ Օրերս Small Wars & Insurgencies ամսագրում հրապարակված՝ «Փոփոխություններ ադրբեջանական խոսույթում․ Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոխակերպումը Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության բանակցային գործընթացում» հոդվածի հեղինակներն են Հայաստանում Ամերիկյան համալսարանի ասիստենտ-պրոֆեսոր, գիտությունների դոկտոր Նաիրա Սահակյանը և Հայ-ռուսական համալսարանի Արևելագիտության ինստիտուտի դասախոս, գիտությունների թեկնածու Անահիտ Քարտաշյանը։ Նյութում կարդացեք՝ ինչպիսի՞ն էր Ադրբեջանի նախկին նախագահ Հեյդար Ալիևի դիրքորոշումն Արցախյան հակամարտության կարգավորման բանակցային գործընթացի վերաբերյալ, ինչպե՞ս ԵԱՀԿ-ի քննադատությունը վերածվեց ԵԱՀԿ-ի հետ երկխոսության պատրաստակամության, ի՞նչ ազդեցություն ունեցան Արևմուտքի հետ նավթային գործարքները Ալիևի հռետորաբանության վրա, ե՞րբ ու ինչպե՞ս սկսվեց պատերազմի նարատիվը, Արցախյան հակամարտությունը և առաջնորդների խոսույթների ուսումնասիրությունը։ Ադրբեջանի դիրքորոշումը՝ Հեյդար Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածում նշվում է, որ Արցախյան հակամարտության վերաբերյալ գիտական գրականության մեծ մասը կենտրոնացած է ռազմական և աշխարքաղաքական լայն ասպետկների վրա։ Նաիրա Սահակյանը Հոդվածի համահեղինակ Նաիրա Սահակյանը մեզ հետ զրույցում նշում է՝ պատճառներից մեկն այն է, որ միջազգային պարբերականներում տպագրվող աշխատությունների հեղինակների մեծ մասը հայեր կամ ադրբեջանցիներ չեն, այդ պատճառով էլ արտաքին հայացքով են նայում հակամարտությանը։ Գիտնականի խոսքով մյուս կողմից էլ Հայաստանի և Ադրբեջանի ներսում են տպագրվել հայերենով ու ադրբեջաներենով աշխատանքներ, որոնք խնդրին ներսից են նայել, սակայն այդպես էլ չեն հասել գիտական լայն շրջանակների։ Քանի որ կարևոր էր համադրել այդ հայացքները, հոդվածի հեղինակներն ընտրեցին այնպիսի մոտեցում, որը մի կողմից խնդրին նայում է ներսից՝ Հեյդար Ալիևի ելույթների ուսումնասիրությամբ ցույց տալով բանակցային գործընթացի վերաբերյալ ադրբեջանական կողմի դիրքորոշումը, մյուս կողմից անդրադառնում է ավելի լայն տնտեսական ու քաղաքական իրողությունների, ինչպիսիք են, օրինակ, Արևմուտքի հետ ադրբեջանի նավթային գործարքներն ու դրանցից ստացված տնտեսական օգուտները՝ կապելով դրանք դիրքորոշման փոփոխությունների հետ։ Հետազոտության ընթացքում ուսումնասիրվել են Հեյդար Ալիևի ելույթներն ու Մինսկի խմբի համանախագահների հետ զրույցները՝ կենտրոնանալով այն ելույթների ու զրույցների վրա, որոնք ցույց են տալիս համակարտության լուծման վերաբերյալ Ալիևի դիրքորոշումը։ Հոդվածի համահեղինակ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ Ալիևի հռետորաբանության ուսումնասիրությունն իրենց գրավիչ թվաց նախ այն պատճառով, որ գիտական շրջանակներում քիչ է ուսումնասիրված, բացի այդ՝ աղբյուների հասանելիության առումով խնդիրներ չէին ունենա։ «Ադրբեջանը մեզ համար փակ է․ ո՛չ ես, ո՛չ Դուք չենք կարող գնալ, օրինակ, այնտեղ հարցազրույցներ անցկացնել կամ հարցումներ անել, Արտաքին գործերի նախարարության արխիվի փաստաթղթերին ծանոթանալ, տվյալներ հավաքել, որոնց հիման վրա կարող ենք մեկ այլ ռակուրսից նայել կոնֆլիկտին։ Այդ հնարավորությունը նրանց հետազոտողներն էլ շատ հաճախ չունեն։ Հետևաբար՝ որպես հետազոտող պետք է գիտակցես, թե ինչ ռեսուրս ունես, իսկ այդ ռեսուրսների առանցքային մասը կազմում են սկզբնաղբյուրները։ Այս պարագայում լավագույն սկզբնաղբյուրը, որ հասանելի է Հայաստանից Ադրբեջանը ուսումնասիրողին, ելույթներն են, որոնք շատ լավ համակարգված տպագրել են»,- ասում է գիտնականը։ Վերլուծությունը Ալիևի՝ հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ խոսույթում բացահայտում է երկու առանցքային փոփոխություն․ երբ բանակցությունները Ռուսաստանի գերակայությամբ հարթակից տեղափոխվեցին ԵԱՀԿ, Ալիևի հռետորաբանությունը ԵԱՀԿ-ի ակտիվ քննադատությունից անցում կատարեց համագործակցելու պատրաստակամության: Իսկ երբ Ադրբեջանի դիրքերը բանակցային սեղանի շուրջ ամրապնդվեցին (հատկապես ԵԱՀԿ անդամ երկրների հետ նավթային պայմանագրերից ստացած տնտեսական օգուտների շնորհիվ), Հեյդար Ալիևը համագործակցային հռետորաբանությունից անցում կատարեց պատերազմը վերսկսելու սպառնալիքների։ Ալիևի դիրքորոշման փոփոխության հարցում կարևոր գործոն էին նաև ներքին քաղաքական ճնշումները: Այժմ ավելի մանրամասն խոսենք Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխություններից բանակցային գործընթացի տարբեր փուլերում։ Հօգուտ Ռուսաստանի խոսույթն ու ԵԱՀԿ-ի քննադատությունը Այսպիսով, Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածում նախ ներկայացվում է, թե ինչպիսին էր իրավիճակն Ադրբեջանում, երբ իշխանության եկավ Հեյդար Ալիևը։ 1992-1993 թթ․ Ադրբեջանը մի քանի նախագահներ էր փոխել։ Արցախյան պատերազմում իրար հաջորդող պարտություններից հետո Հեյդար Ալիևը, որ մինչ այդ Նախիջևանում էր, եկավ ու ստանձնեց Ադրբեջանի ղեկավարումը, և երկրում սկիզբ դրվեց Ալիևների ընտանիքի երկարատև կառավարմանը։ Հեյդար Ալիևի երդմնակալությունը, աղբյուրը՝ azertag.az 1994-ին կնքվեց զինադադար։ 1992-ին Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության կազմակերպությունում (ԵԱՀԿ, իսկ մինչև 1995-ը՝ ԵԱՀԽ՝ Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության խորհուրդ) ձևավորված Մինսկի խումբը ստանձնել էր բանակցությունների միջնորդության դերը։ Ձևավորման օրվանից Մինսկի խմբի համանախագահող երկրներն էին Ռուսաստանը, Ֆրանսիան և Միացյալ Նահանգները։ Հոդվածում նշվում է, որ Ռուսաստանի հավակնությունները՝ վերահսկելու բանակցային գործընթացը ԵԱՀԿ շրջանակներում կամ դրանից դուրս, պարարտ հող գտան Ադրբեջանում։ 1994 թ․ ապրիլին՝ հայկական ուժերի կողմից մի քանի ուղղություններով նոր հարձակումից հետո, Հեյդար Ալիևն իր ելույթներից մեկում կոչ արեց ՄԱԿ-ին, Մինսկի խմբին և համանախագահող երկրներին օգտագործել իրենց կարողությունները պատերազմը դադարեցնելու համար: Նա հատուկ դիմեց նաև Ռուսաստանին` շեշտելով, որ «Ռուսաստանի միջնորդական ջանքերը պետք է լինեն ավելի արդյունավետ և տան շոշափելի արդյունքներ՝ հաշվի առնելով Հայաստանի և Ադրբեջանի հետ նրա սերտ հարաբերությունները»: Որոշ ժամանակ պահանջվեց, մինչև ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը դարձավ բանակցությունների հիմնական հարթակ։ Մինչ այդ, հաշվի առնելով բանակցություններում Ռուսաստանի գերիշխող դերը, Հեյդար Ալիևն աչքի էր ընկնում ԵԱՀԿ-ի հասցեին քննադատությամբ: Նաիրա Սահակյանն այս շրջանում հօգուտ Ռուսաստանի խոսույթը կապում է այն հանգամանքի հետ, որ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո թե՛ Հայաստանի, թե՛ Ադրբեջանի և թե՛ հետխորհրդային մնացած պետությունների կապերը Ռուսաստանի հետ շատ ավելի ամուր էին, քան Արևմուտքի։ «Ի վերջո, կար 70 տարվա համատեղ պատմություն, դրանից առաջ էլ կայսրության մաս էին եղել, այսինքն՝ մշակութային, քաղաքական ընդհանուր դաշտ կար, որը բավականին ամուր ձևով ազդում էր։ Նույն Հեյդար Ալիևն ո՞վ էր․ նա Եվրոպայի քաղաքական դաշտի ներկայացուցիչ չէր, ավելին՝ Եվրոպայի քաղաքական դաշտի նիստուկացից շատ հեռու մարդ էր։ Նա սովետական և հետսովետական դաշտի ներկայացուցիչ էր։ Նա գիտեր՝ ինչպես հարաբերվել Ռուսաստանի հետ, բացի այդ՝ կային շատ լուրջ ընտանեկան, անձնական, ընկերական կապեր»,- ասում է հոդվածի համահեղինակը։ Մյուս կողմից Նաիրա Սահակյանն ընդգծում է այն հանգամանքը, որ Եվրոպայի հետ Ադրբեջանի հարաբերությունները դեռևս զարգացած չէին։ Հոդվածում նշվում է, որ ի տարբերություն Ադրբեջանի՝ Հայաստանն իր ազդեցիկ Սփյուռքի աջակցությամբ ավելի ուժեղ կապեր ուներ արևմտյան պետությունների հետ և ավելի արդյունավետ էր գործում իր միջազգային իմիջը ձևավորելու հարցում: «Հայաստանի դեպքում ավելի հեշտ էր, որովհետև, այնուամենայնիվ, Սփյուռքի ռեսուրսը շատ էական դեր ուներ․ կային մեծ թվով մարդիկ, որոնք Եվրոպայում էին կամ Ամերիկայում և գիտեին՝ ով ում բարեկամն է, ինչպես ներկայացնեն Հայաստանը»,- ասում է Նաիրա Սահակյանը։ Քննադատական հռետորաբանության փոփոխությունը 1994 թ․ երկրորդ կեսերին արդեն Հեյդար Ալիևն իր ելույթներում սկսեց հույս հայտնել, որ «համանախագահող երկրները մի կողմ կդնեն իրենց տարբեր մոտեցումներն ու ակտիվ քայլեր կձեռնարկեն խնդրի լուծման ուղղությամբ»: Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ այն փաստը, որ Ռուսաստանը ևս մաս էր կազմում ԵԱՀԿ-ին և Մինսկի խմբին, հնարավորություն էր տալիս Ադրբեջանին շատ հանգիստ կերպով համագործակցելու այս կառույցի հետ՝ չհակադրվելով որևէ մեկին։ «Նոր հարթակ էր ձևավորվել, իսկ նոր ձևավորված հարթակին, քանի դեռ դու նրա հետ չես աշխատել, բնականաբար, չես քննադատում, համագործակցում ես։ ․․․․ Իննսունականների կեսերը հենց ծանոթանալու փուլ էին։ Երբ ծանոթանում ես և ներկայացնում ես քո տեսակետները, դու հույս ունես, որ քո ցույց տվածը, քո ներկայացրածը և քո առաջարկածը գրավիչ են, և հետևաբար՝ կոնֆլիկտն ի վերջո կհանգեցնի քեզ համար ցանկալի լուծման»,- ասում է նա։ Ալիևի հռետորաբանության՝ հօգուտ ԵԱՀԿ-ի փոփոխությունը հոդվածի հեղինակները պայմանավորում են նաև այն հանգամանքով, որ 1994 թ․ երկրորդ կեսին Ադրբեջանն ակտիվ ջանքեր էր գործադրում համաշխարհային տնտեսությանն ինտեգրվելու ուղղությամբ: Մասնավորապես, սեպտեմբերի 20-ին Ադրբեջանը մի շարք միջազգային կազմակերպությունների հետ համաձայնագրեր ստորագրեց իր նավթահորերի համատեղ շահագործման վերաբերյալ: Հետաքրքիր է, որ այս ներդրումային ծրագրի շատ մասնակիցներ ԵԱՀԿ անդամ երկրներից էին՝ ներառյալ ԱՄՆ-ն, Ռուսաստանը, Միացյալ Թագավորությունը, Թուրքիան և Նորվեգիան: Հեյդար Ալիևը որդեգրեց նավթի արտահանման հավասարակշռված քաղաքականություն՝ ներգրավելով խոշոր էներգետիկ ընկերությունների ինչպես Արևմուտքից, այնպես էլ Ռուսաստանից ու Թուրքիայից։ Չիրագ-1 նավթահարթակի բացումը, 1997, աղբյուրը՝ azertag.az Հոդվածի հեղինակները գրում են, որ Արևմուտքի հետ Ադրբեջանի տնտեսական կապերը Հեյդար Ալիևին հնարավորություններ տվեցին, որ վերջինս իր նպատակներն առաջ մղի ԵԱՀԿ-ում, և այս կառույցը նրա համար աստիճանաբար դառնում էր ավելի նպաստավոր հարթակ: Նաիրա Սահակյանը նշում է, որ չնայած Արևմուտքի հետ տնտեսական կապերը նոր էին ձևավորվում, Բաքվի նավթը արևմտյան երկրների համար նորություն չէր, և այն նրանց վաղուց էր հետաքրքրում։ «Եթե նայում եք Ռուսական կայսրության ժամանակաշրջանը, նայում եք [Ադրբեջանի] անկախության 2 տարին (երբ տարածաշրջանում առաջին հանրապետությունները ձևավորվեցին), ովքե՞ր ներկայացուցչություններ ունեին․ Բրիտանիան, Գերմանիան․․․ Նրանք պատահական չէին գալիս, և Բաքուն պահելն առանցքային դեր ուներ թե՛ նրանց, թե՛ Թուրքիայի և թե ՛Ռուսաստանի համար։ Ի վերջո, երբ ռուսներին հաջողվեց ԽՍՀՄ կազմում ներառել նաև Ադրբեջանը, ենթադրվում էր, որ նավթը ևս անցնելու էր նրանց վերահսկողության տակ։ Բայց դա շարունակում էր մնալ լուրջ գործոն, և 90-կաններին, երբ Ադրբեջանն անկախացավ, եվրոպական մայրաքաղաքները ևս հետաքրքրված էին նավթով։ Ոչ միայն Հեյդար Ալիևն էր մտածում այս մայրաքաղաքի կամ այս ղեկավարի հետ հարաբերություններ հաստատել, պայմանագրեր կնքել, այլ նաև դրսից այդ ազդակները կային»,- ասում է գիտնականը։ Հոդվածի համահեղինաը նշում է նաև այն փաստը, որ 90-ականներին Ռուսաստանն ուժեղ չէր, և երբ հետխորհրդային որևէ երկիր որոշում էր հարաբերություններ հաստատել արևմտյան երկրների հետ, ռուսական կողմից դրան հակադարձող լծակները բավականին թույլ էին։ «Բազմավեկտորություն ստեղծելը հնարավոր էր, որովհետև աշխարհը դարձել էր բազմավեկտոր։ Հիմա է, որ նորից բևեռացում է տեղի ունեցել»,- ասում է նա։ Հոդվածում, այնուհետև, ներկայացվում են բանակցային գործընթացում Մինսկի խմբի՝ հակամարտության լուծմանն ուղղված առաջարկները՝ սկսած 1996-ի Լիսաբոնի գագաթնաժողովից մինչև «Ընդհանուր պետություն» և Քի Վեսթ։ Լիսաբոնի գագաթնաժողովին ներկայացված փաստաթուղթն, օրինակ, առաջարկում էր հակամարտությունը կարգավորել՝ հիմնվելով երեք հիմնական սկզբունքների վրա՝ Ադրբեջանի և Հայաստանի տարածքային ամբողջականության ճանաչում, Ադրբեջան պետության կազմում Լեռնային Ղարաբաղին բարձրագույն ինքնակառավարման կարգավիճակի տրամադրում և Լեռնային Ղարաբաղի բոլոր բնակիչների անվտանգությունն ապահովող սկզբունքների սահմանում: Լիսաբոնի գագաթնաժողով, 1996, աղբյուրը՝ ԵԱՀԿ պաշտոնական կայք Հայաստանն օգագործեց իր վետոյի իրավունքը, և այս առաջարկն ընդունվեց միայն որպես ԵԱՀԿ նախագահի հայտարարություն։ Պատճառն, ըստ այն ժամանակվա նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, այն էր, որ այս առաջարկով կանխորոշվում էր Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակը, իսկ ինքնորոշման և տարածքային ամբողջականության իրավունքները դրվում էին հիերարխիկ կարգի մեջ: Իսկ Ադրբեջանում սա ներկայացվում էր որպես Հեյդար Ալիևի հաղթանակ։ Մինսկի խմբի կերպարը սկսեց դրական պատկերվել Հեյդար Ալիևի ելույթներում։ Հոդվածի հեղինակները նշում են՝ նա հետևողականորեն ընդգծում էր, որ Ադրբեջանը «ԵԱՀԿ-ն և Մինսկի խումբը համարում է հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման հիմնական գործիքներ»։ Արդյո՞ք Լիսաբոնի գագաթնաժողովի առաջարկն իսկապես հաջողություն էր և հետևանք էր Ադրբեջանի ու Արևմուտքի միջև նավթային գործարքների։ Այս հարցին ի պատասխան՝ Նաիրա Սահակյանը նշում է․ «Առաջարկներ ներկայացվել են միշտ, բայց եկեք չմոռանանք, որ փուլային, փաթեթային առաջարկները ներկայացվել են Լիսաբոնից հետո։ Հետևաբար ասել, որ Լիսաբոնը Ադրբեջանի մեծ հաղթանակն էր, գուցե և չափազանցություն է․ նույն փուլային ու փաթեթային կամ «Ընդհանուր պետություն» տարբերակներում [Արցախի] կարգավիճակը քննարկման առարկա էր մնում։ Գուցե ինչ-որ առաջարկում տարածքային ամբողջականությունն էր ավելի շատ շեշտվում, մեկ այլ առաջարկում ազգային ինքնորոշումն էր շեշտվում, բայց դրանք շարունակում էին քննարկելու թեմաներ մնալ։ Ի վերջո, սրանք բոլորը առաջարկներ էին, որոնք մնացին թղթի վրա»։ Հոդվածում այնուհետև նշվում է, որ նավթի շուրջ դիսկուրսը և Ադրբեջանի՝ որպես առանցքային նավթային գործընկերոջ վերաբրենդավորումը սկսեցին թափ հավաքել: Հայաստանի նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն, օրինակ, խոսելով համանախագահների մասին, նշում էր, որ նավթային գործոնը նշանակալի դեր է խաղում ամերիկյան դիրքորոշման ձևավորման մեջ: Հեյդար Ալիևն ինքն էլ էր խոստովանում, որ Ադրբեջանը փորձում է նավթային գործոնն օգտագործել բանակցային գործընթացից օգուտներ քաղելու համար։ 1997 թ․ հունվարին՝ Ֆրանսիա կատարած այցի ժամանակ, երբ լրագրողներից մեկը նրան հարցրեց, թե արդյո՞ք նավթային գործոնը կարող է ազդել ԼՂ հակամարտության կարգավորման վրա, Ալիևը պատասխանեց, որ Ադրբեջանը կօգտագործի բոլոր հասանելի ռեսուրսները՝ ներառյալ իր նավթային պաշարները, խնդիրը լուծելու համար: Հիասթափություն ԵԱՀԿ-ից 1998-ին ներկայացվեց «Ընդհանուր պետություն» առաջարկը, որն Ադրբեջանը մերժեց։ Այս առաջարկը ենթադրում էր, որ Լեռնային Ղարաբաղը լինելու է հանրապետության ձևի պետական և տարածքային կազմավորում և Ադրբեջանի հետ միասին կազմելու է «Ընդհանուր պետություն»՝ նրա միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններում: Այս փուլից սկսած՝ Ալիևի խոսույթում նկատվում էր հիասթափություն Մինսկի խմբից։ 1998-2000 թթ․՝ Մինսկի խմբի ներկայացուցիչներին հյուրընկալելիս, Ալիևը հաճախ քննադատում էր նրանց «անգործությունը»: Մյուս կողմից էլ, երբ Հեյդար Ալիևի և Հայաստանի հաջորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի միջև ուղիղ հանդիպումներ էին տեղի ունենում, Ալիևը քննադատությանը զուգահեռ նաև ընդգծում էր, որ ուղիղ հանդիպումները չպետք է դիտվեն որպես ԵԱՀԿ հարթակի փոխարինում: Ռոբերտ Քոչարյանն ու Հեյդար Ալիևը, աղբյուրը՝ aniarc.am Պայմանավորված Հայաստանում 1999-ի հոկտեմբերի 27-ի ողբերգությամբ՝ բանակցությունները որոշ ժամանակ դադարեցվեցին և վերսկսվեցին Քի Վեսթում, որտեղ ներկայացված առաջարկները ևս չստորագրվեցին։ Հոդվածում նշվում է, որ Քի Վեսթի բանակցությունները տեղի ունեցան խիստ լարված մթնոլորտում: Իր ելույթում Հեյդար Ալիևը դժգոհություն հայտնեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների որդեգրած պասիվ մոտեցումից: Ռոբերտ Քոչարյանի հուշերից պարզ է դառնում, որ երբ նա Քի Վեսթի մշակութային ծրագրերից մեկի ժամանակ հարցրել է Հեյդար Ալիևին համաձայնագիրը մերժելու պատճառը, վերջինս նշել է՝ ինքը չի կարող նույնիսկ իր ընտանիքին համոզել, և Լեռնային Ղարաբաղից հրաժարվելը մեծ հարված կլիներ իր և իր ընտանիքի հեղինակությանը: Ռոբերտ Քոչարյանը` Քի Վեսթում, Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Քերի Քավանոյի հետ, 2001, աղբյուրը՝ mediamax.am Ինչպե՞ս ստացվեց, որ Ադրբեջանին այդպես էլ չհաջողվեց ստանալ այնպիսի առաջարկ, որը պատրաստ կլիներ ստորագրել․ արդյո՞ք նավթային գործարքները չօգնեցին նրան։ Այս հարցին ի պատասխան՝ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ դա կլիներ ցինիկ առուծախ. «Այսօր տեսնում ենք նման բաներ, բայց [այն ժամանակ] դեռ դրան չէինք հասել։ Մարդու իրավունքները, ազգային ինքնորոշման գաղափարը շարունակում էին արժեքներ մնալ միջազգային հարթակներում»։ Գիտնականը կարևորում է նաև այն փաստը, որ ստեղծման օրվանից ԵԱՀԿ-ում որոշումների կայացման հիմքում դրված էր կոնսենսուսով խնդիրների լուծմանը հասնելու ճանապարհը, իսկ ԵԱՀԿ-ի ներսում ամեն պետություն ուներ իր շահերը։ «Մի կողմից` ԵԱՀԿ-ի կամ Մինսկի խմբի համանախագահների միջև փոխհարաբերությունները, որոնք դեռ այսօրվա նման առճակատման չէին գնացել, բայց հարթ էլ չէին, մյուս կողմից, այդ հարաբերություններից բացի, կային նաև կոնֆլիկտի կողմերի հետ հարաբերությունները․․․ Մի քանի հարթակներով էր ամբողջ գործընթացը զարգանում, հետևաբար լուծում ասվածն էլ սարսափելի բարդ էր լինելու»,- նշում է հոդվածի համահեղինակը: Պատերազմի նարատիվի զարգացումն ու դրա նախադրյալները Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածն այնուհետև ներկայացնում է, թե ներքաղաքական ինչպիսի փոփոխություններ տեղի ունեցան Ադրբեջանում։ Երկրում 1998-ի ընտրություններ ժամանակ պարզ դարձավ, որ Հեյդար Ալիևն այլևս չի վայելում մեծ ժողովրդականություն, ինչպես նախկինում: Ընտրություններին ընդառաջ ընդդիմությունը սկսեց քննադատել Ալիևին նավթային ռեսուրսները սխալ կառավարելու և ԼՂ հարցի շուրջ անարդյունավետ բանակցություններ վարելու համար: Այսպիսով, Հեյդար Ալիևը սկսեց օգտագործել ԼՂ հակամարտությունը՝ հանրության աչքում իր իշխանությունը լեգիտիմացնելու և իր քաղաքական հակառակորդներին դիմակայելու համար: 2001 թ. սկսած՝ նա խոսում էր պատերազմի՝ որպես հակամարտության այլընտրանքային լուծման հնարավորության մասին։ 2002 թ. մարտին, օրինակ, ԵԱՀԿ ներկայացուցիչների հետ հանդիպման ընթացքում նա ասաց. «Ուզում եմ ընդգծել, որ ես խնդրի խաղաղ կարգավորման կողմնակից եմ: Սակայն այնպես չէ, որ բացառապես խաղաղ լուծման կողմնակից եմ: Ես ձգտում եմ խնդրի արագ լուծմանը: Դրա համար մենք բոլորս՝ դուք և մենք, պետք է ակտիվացնենք մեր ջանքերը և հասնենք լուծման»: Պատերազմական լուծման հռետորաբանությանը զուգահեռ աճեց Հեյդար Ալիևի քննադատությունը Մինսկի խմբի հանդեպ: Հոդվածի հեղինակներն Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունը պայմանավորում են ոչ միայն ներքին քաղաքական ճնշումներով, այլև Ադրբեջանի տնտեսական նշանակալի առաջընթացով և Հայաստանի նկատմամբ աճող ռազմական առավելությամբ։ Տնտեսական առաջընթացն էլ պայմանավորված էր այն հանգամանքով, որ 2000-ականների սկզբին Ադրբեջանը սկսել էր նավթային պայմանագրերից օգուտներ ստանալ։ Հայաստանի ու Ադրբեջանի առաջնորդները և Մինսկի խմբի համանախագահները Քի Վեսթում, 2001, նկարը՝ Քերի Քավանոյի «ԵԱՀԿ-ի, Մինսկի խմբի համանախագահների հետ Ադրբեջանը սկսում է խոսել այն դիրքից, որ մենք ձեր գործընկերն ենք, ձեզ նավթ ենք տալիս, հետևաբար լուծումներն էլ դա հաշվի առնելով է պետք առաջարկել»,- նշում է Նաիրա Սահակյանը։ Գիտնականը համոզված չէ, որ 2000-ականների սկզբին ռազմական առումով Ադրբեջանն արդեն պատրաստ էր հաղթանակի հնարավոր պատերազմի դեպքում․ Հայաստանի նկատմամբ ռազմական առավելությունն առավել ակնհայտ դարձավ 2010-կականներին` Հեյդար Ալիևի որդու՝ Իլհամ Ալիևի օրոք։ Պատերազմական հռետորաբանությունը, Նաիրա Սահակյանի խոսքով, 2000-ականների սկզբին դեռևս սպառնալիք էր, որ Հեյդար Ալիևն օգտագործում էր ներքին լսարանին բավարարելու և բանակցային գործընթացից օգուտներ քաղելու համար։ Այսպիսով, հայ գիտնականների հոդվածը Հեյդար Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ ցույց է տալիս, թե ինչպես են ներքին քաղաքական իրողությունները (ընդդիմության ճնշումները Հեյդար Ալիևի նկատմամբ) և ավելի լայն աշխարհաքաղաքական իրողությունները (նավթային գործարաքները, դրանցից ստացված տնտեսական օգուտները, միջնորդ պետությունների փոխհարաբերությունները միմյանց և հակամարտության կողմերի հետ) ազդել Ադրբեջանի դիրքորոշման փոփոխությունների և հետևաբար՝ բանակցային գործընթացի վրա։ Խոսույթի ուսումնասիրությունն այլ հոդվածներում Նաիրա Սահակյանն իր այլ հոդվածներում էլ Արցախյան հակամարտության ու բանակցային գործընթացին անդրադառնում է հակամարտության կողմերի առաջնորդների խոսույթների ուսումնասիրությամբ։ Central Asian Survey ամսագրում անցած տարի հրապարակած իր հոդվածում, օրինակ, գիտնականն ուսումնասիրել է Հայաստանի, Ադրբեջանի ու Թուրքիայի ղեկավարների` 2002-2022 թթ. ելույթները` ուղղված միջազգային լսարանին։ Այս ուսումնասիրությամբ հեղինակը փորձել է հասկանալ, թե ինչպիսի շրջանակավորում (framing) են օգտագործում երեք երկրների առաջնորդները Արցախյան հակամարտության համատեքստում իրենց երկրները ներկայացնելու համար, այսինքն` իրենց ուղերձներով ինչպիսի կարծիք են փորձում ձևավորել միջազգային լսարանի մոտ։ Հայաստանի նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի, ինչպես նաև Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի խոսույթի ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ նրանք միջազգային լսարանին ուղղված իրենց ելույթներում շեշտում էին Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի՝ ժողովրդավար լինելու փաստը։ Ի հակադրություն` նրանց խոսույթում Ադրբեջանը ներկայացվում էր որպես ավտորիտար երկիր, հետևաբար` Լեռնային Ղարաբաղը չէր կարող գոյություն ունենալ բռնապետական Ադրբեջանի ռեժիմի ներքո։ Հայ առաջնորդների մյուս նարատիվը տարածաշրջանային համագործակցությունն էր․ նրանց ելույթներում նշվում էր, որ տարածաշրջանային համագործակցությունը կհաստատի վստահություն, որն Արցախյան հակամարտության լուծման հիմքն է: Ադրբեջանն, ի տարբերություն Հայաստանի, միջազգային տարբեր լսարանների առաջ տարբեր նարատիվներ էր օգտագործում։ Իսլամական երկրների հետ խոսելիս Իլհամ Ալիևն օգտագործում էր իսլամական համերաշխության գաղափարը` Ադրբեջանը ներկայացնելով որպես խաչմերուկ Արևմուտքի ու իսլամական աշխարհի միջև։ Այս լսարանի առջև Ալիևը ԼՂ հակամարտությունը ներկայացնում էր որպես մի իրավիճակ, որտեղ Ադրբեջանը զոհ է, իսկ Հայաստանը՝ հակաիսլամական ագրեսոր: Արևմուտքին ուղղված ելույթներում Ալիևը զարգացնում էր Ադրբեջանի` բազմամշակույթ պետություն լինելու նարատիվը։ Սրան նա հակադրում էր Հայաստանը, որը, նրա պդնմամբ, մոնոէթնիկ ու միակրոն պետություն է։ Իսկ թյուրքալեզու ժողովուրդներ հետ խոսելիս Ադրբեջանն օգտագործում էր թյուրքական ժառանգության նարատիվը։ Խոսելով ԼՂ հակամարտության մասին՝ Ալիևը շեշտադրում էր Ադրբեջանի՝ թյուրքական ընտանիքի անդամ լինելն ու նրանց միջև տնտեսական համագործակցության կարևորությունը: Այս նարատիվի համատեքստում Ադրբեջանը դեռ 44-օրյա պատերազմից առաջ էր Հայաստանի Սյունիքի մարզն անվանում Ադրբեջանի պատմական հող` պնդելով, թե այդ տարածաշրջանի «անջատումը Ադրբեջանի մնացած մասից և միացումը Հայաստանին աշխարհագրորեն բաժանել է մեծ թյուրքական աշխարհը»: Նաիրա Սահակյանի աշխատասենյակում Իսկ Թուրքիայի առաջնորդների խոսույթն, ըստ հոդվածի հեղինակի, ձևավորվում էր երկու կարևոր հանգամանքի հիման վրա։ Նախ՝ Թուրքիայի ղեկավարներն առաջնահերթ կարևորում էին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության հարցը, քանի որ իրենք էլ Թուրքիայի ներսում քրդական ինքնորոշման խնդիր ունեն։ Ադրբեջանի և ԼՂ հակամարտության վերաբերյալ Թուրքիայի դիրքորոշման հարցում մյուս կարևոր գործոնը ռուս-թուրքական հարաբերություննեն էին և այն, որ երկու երկրները Կովկասում ազդեցության համար շարունակական մրցակցության մեջ են: Նաիրա Սահակյանն այս հոդվածում գալիս է եզրահանգման, որ Իլհամ Ալիևն իր ուղերձները տարբեր լսարանների արժեհամակարգերին համահունչ էր դարձնում: Ալիևի կողմից Մինսկի խմբի քննադատությունը և Ադրբեջանին որպես զոհ ներկայացնելը միջազգային հանրության աչքին փորձում էին արդարացնել հակամարտության պատերազմական լուծումը: Հեղինակի խոսքով Ադրբեջանն այս հարցում ավելի մեծ հաջողություն էր գրանցում՝ հաշվի առնելով նաև այն, որ երկիրն ուղերձներին զուգահեռ ջանքեր էր գործադրում տնտեսական և անվտանգության համագործակցությունների ուղղությամբ։ Այդ ջանքերի արդյունքները տեսանելի դարձան 2020-ին, երբ միջազգային հանրությունը չմիջամտեց 44-օրյա պատերազմին։ Հայաստանն, ընդհակառակը, չնայած խոսում էր միջազգային հանրության համար կարևոր արժեքների մասին՝ ժողովրդավարություն, ինքնորոշման իրավունք, սակայն դրանք այնքան էլ արդյունավետ չէին զուգակցվում դիվանագիտական և տնտեսական համագործակցության նախաձեռնությունների հետ: Ըստ հեղինակի՝ այդ է պատճառը, որ հակամարտության շուրջ նարատիվը ձևավորելու գործում Հայաստանը պակաս ազդեցիկ դեր ուներ։ Southeast European and Black Sea Studies ամսագրում 2022-ին հրապարակած հոդվածում էլ Նաիրա Սահակյանն Իլհամ Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ ներկայացնում է Ադրբեջանում հայերի ապամարդկայնացման գործընթացը։ Հեղինակը հոդվածում գրում է, որ միջազգային հանրությանն ուղղված իր ելույթներում Ալիևն օգտագործում էր միջազգային հանրությանը «հասկանալի» հռետորաբանություն՝ մեղադրելով Հայաստանին ագրեսիայի, միջազգային իրավունքի նորմերի, Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության խախտման, ՄԱԿ-ի բանաձևերին չենթարկվելու մեջ: Իսկ ներքին լսարանին ուղղված ելույթներում Ալիևն օգտագործում էր կենդանական մետաֆորներ՝ հայերին նմանեցնելով շների, շնագայլերի և վայրի գազանների հետ։ Ի հակադրություն՝ նա ադրբեջանցիներին ներկայացնում էր որպես պարկեշտ, հայրենասեր, հերոսական ազգ, իսկ ադրբեջանական բանակը՝ աշխարհի ամենաուժեղ բանակներից մեկը։ Ալիևը հայերին ներկայացնում էր որպես բարբարոս ազգ, որը սպառնալիք էր Ադրբեջանի և ադրբեջանցիների համար։ Սրանով նա փորձում էր լեգիտիմացնել բանակցությունների միջոցով խնդիրները լուծելուց հրաժարվելը։ Հոդվածի հեղինակը գրում է, որ հայերի՝ պետական մակարդակում աջակցություն գտած ապամարդկայնացման գործընացը բերեց նրան, որ պատերազմը հրամայական դարձավ Ադրբեջանի ժողովրդի համար։ Հեղինակը հոդվածում մեջբերում է նաև աշխատություններ, որոնցում ներկայացվում է, որ ապամարդկայնացումը ցեղասպանության անբաժանելի մաս է․ ապամարդկայնացման գործընթացը նախորդել է քսաներորդ դարում տեղի ունեցած բազմաթիվ ցեղապանությունների՝ Հոլոքոստ, Հայոց ցեղասպանություն, Ռուանդայի ցեղասպանություն, Կամբոջայի ցեղասպանություն: Եվ իսկապես, պատմությունը ցույց տվեց, որ Ադրբեջանի համար հայերի ապամարդկայնացումն ագրեսիան արդարացնելու միջոց էր։ Այս հոդվածի հրապարակումից մի քանի ամիս անց՝ 2022-ի դեկտեմբերին, Ադրբեջանը շրջափակեց Արցախը՝ արգելափակելով սննդի և դեղորայքի մուտքն այնտեղ, ապա 9-ամսյա շրջափակումից հետո ռազմական ագրեսիա սկսեց, որը հանգեցրեց Արցախի հայաթափմանը և Արցախի Հանրապետության լուծարմանը։ Մինչև օրս Ադրբեջանը գերության մեջ է պահում Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը և նրանց հանդեպ շինծու մեղադրանքներով դատավարություն իրականացնում։ Հայաստանի համար զգայուն թեմաները՝ միջազգային գիտական ամսագրերում Այսպիսով, Արցախյան հակամարտության տարբեր կողմերի առաջնորդների հռետորաբանության ուսումնասիրությամբ Նաիրա Սահակյանը նոր լույսի ներքո է ներկայացնում այս հակամարտությունն ու բանակցությունների գործընթացը։ Գիտնականը նշում է, որ առաջիկայում հրապարակվելիք հոդվածներից մեկում անդրադառնալու է Հայաստանի տարբեր ղեկավարների՝ Արցախի հակամարտությանը վերաբերող խոսույթին, մեկ այլ հոդվածով էլ ուսումնասիրելու է, թե ինչպես է ներկայացվում հայ ժողովրդի կերպարն ադրբեջանական դասագրքերում։ Նաիրա Սահակյանն Արցախյան հակամարտության թեմայով գրելու հիմնական դժվարություն է համարում հետևյալը․ պետք է կողքից նայել մի հակամարտության, որի մաս ես կազմում։ «Պետք է փորձես ռեֆլեքսիվ դիրքից նայել խնդրին, ու քո՝ հակամարտության մաս լինելը չազդի քո եզրակացությունների վրա։ Բայց և ամբողջությամբ դրանից զերծ մնալ հնարավոր չէ, դրա համար պետք է ինքդ քեզ հետ և քո ընթերցողի հետ անկեղծ լինես, հայտնես ընթերցողին, որ ես փորձում եմ հնարավորինս օբյեկտիվ մոտենալ, բայց իմ ազգային, կրոնական և մշակութային ինքնությունը տանում է նրան, որ ինչ-որ հարցերի գուցե չկարողանամ դրսի աչքով նայել»,- ասում է նա։ Հարցին, թե արդյո՞ք ազգային պատկանելիությունը կամ հոդվածներում «Արցախ», «Շուշի» տեղանունների գործածումը չի բարդացնում միջազգային ամսագրերում տպագրությունը, հեղինակը պատասխանում է՝ իհարկե, բարդացնում է։ Նա հիշում է մի դեպք, երբ հրատարակիչը համոզում էր իր աշխատանքում «Շուշի»-ն «Շուշա» դարձնել, բայց ինքը հրաժարվեց՝ նշելով, որ կնախընտրի այլ հրատարակչության հետ աշխատել։ Հոդվածում, ի վերջո, գրվեց հենց «Շուշի» տարբերակը։ Գիտնականն ասում է, որ միջազգային ամսագրերի խմբագիրներն այս թեմայով հրապարակումների համար փորձում են գրախոսողների գտնել ինչպես Հայաստանից, այնպես էլ Ադրբեջանից՝ հավասարակշռություն ապահովելու համար։ Ինքն էլ՝ որպես գիտնական, ուշադիր է ձևակերպումների ընտրության հարցում, որ ոչ թե պրոպագանդայով զբաղվի, այլ վերլուծությամբ։ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ եթե նախկինում միջազգային գրախոսվող ասմագրերում տարբեր թեմաներով հրապարակումներ ես ունեցել ու արդեն հայտնի ես գիտական համայնքին, ապա հնարավոր է դառնում նաև տպագրություններ ունենալ նման զգայուն թեմաներով։ Գլխավոր լուսանկարում՝ Հեյդար Ալիևն ու Իլհամ Ալիևը՝ Չիրագ-1 նավթահարթակի բացմանը, 1997, աղբյուրը՝ azertag.az Հեղինակ՝ Աննա ՍահակյանԼուսանկարները՝ Ռոման Աբովյանի «Հանրագիտ» շարքն իրականացվում է «Երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագրի» (ԵԳԱԾ) ֆինանսավորմամբ։

17:58 - 22 հունվարի, 2025

«Քննիչը հարցաքննության ժամանակ ուղղորդում էր, թե՝ Գոռ Իշխանյանը մեղավոր է»․ 73 զինծառայողների զոհվելու գործով տուժող

Երեւանի ընդհանուր իրավասության քրեական դատարանի Շենգավիթի նստավայրում դատավոր Արտուշ Գաբրիելյանի նախագահությամբ շարունակվում է 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Հադրութի Այգեստան գյուղում զոհված զինծառայողների հարազատների հարցաքննությունը։ Դատարանում քննության առարկա են Մարտունու N զորամասի 3-րդ հրաձգային գումարտակի 7-րդ վաշտի 73-հոգանոց անձնակազմի զոհվելու հանգամանքները։ Այս գործով երկու մեղադրյալ կա՝ զորամասի նախկին հրամանատար Գոռ Իշխանյանը եւ ՊԲ օպերատիվ բաժնի նախկին պետ Նվեր Մարտիրոսյանը։ Նրանց նկատմամբ խափանման միջոց է ընտրված չբացակայելու արգելքը, իսկ դատական նիստերն ընթանում են առանց նրանց մասնակցության։ Դատարանում այսօր ցուցմունք տվեցին գործով տուժող ճանաչված երեք անձինք՝ Կոմիտաս Զարգարյանը՝ զոհված պահեստազորային Արշակ Զարգարյանի հայրը, Իշխան Աթաբեկյանը՝ զոհված զինծառայող Հայկ Աթաբեկյանի եղբայրը եւ Համլետ Գուլբանդյանը՝ զոհված զինծառայող Գարիկ Գուլբանդյանի հայրը։ Կոմիտաս Զարգարյանի հարցաքննությունը Կոմիտաս Զարգարյանը՝ զոհված պահեստազորային Արշակ Զարգարյանի հայրը, դատարանում երդվեց ասել միայն ճշմարտությունը եւ ոչինչ՝ բացի ճշմարտությունից։ Նա զինվորական թոշակառու է, մինչեւ 2003թ․ եղել է Ջրականի զորամասի հրամանատարի տեղակալ՝ մարտական հերթապահության գծով։ Նրա որդու՝ Արշակ Զարգարյանի անունը ՊԲ-ն զոհվածների ցուցակում հրապարակել է 2021թ․ մարտի 22-ին։ Կոմիտաս Զարգարյանը Կոմիտաս Զարգարյանը պատմեց, որ սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան պատերազմի սկսվելուց հետո Զարգարյանի որդին եւ նրա համագյուղացիները հավաքվել են գյուղապետարանի մոտ եւ այնտեղից տեղափոխվել Մարտունու 3-րդ ՊՇ, մշտական տեղակայման վայրից տեղափոխվել դիրքեր։ Այդ հատվածում մնացել են մինչեւ հոկտեմբերի 11-ը՝ այն օրը, երբ 7-րդ վաշտը մեկնել է դեպի 9կմ կոչվող տեղանք։ Արշակը վերջին անգամ հոր հետ խոսել է հոկտեմբերի 11-ի կեսօրին, ասել է, որ տանում են Հադրութի կողմերը։ Հետո կապն ընդհատվել է։ Նույն օրը ժամը 16։00-ի մոտակայքում Կոմիտաս Զարգարյանը դարձյալ զանգ է ստացել իր համագյուղացի Արթուր Սարգսյանից, որը որպես կամավոր եղել է նույն տեղանքում, ինչ Արշակը։ Արթուրն ասել է, որ զոհեր ունեն, փամփուշտներն էլ վերջանում են․ «Բառացի ասեց՝ Կոմիտաս դադայ, ընգալ անք զասադա։ Անցավ ժամանակ, նույն համարից մեկ ուրիշն ա զանգում, ներկայանում ա սերժանտ, չեմ հիշում ով ա, բա՝ սենց ա, սենց ա։ Ասում եմ՝ Արշակը որտե՞ղ ա, ասում ա ինձանից մի քսան մետր հեռու ա։ Տենց․․․ Էլ տղուս հետ ընդհանրապես կապ չի եղել, այսինքն՝ տղերքը մոտ 2 ժամ մարտ են վարել շրջափակման մեջ, որովհետեւ հետո էլ ա նույն Սարգսյան Արթուրը զանգել ինձ, բա՝ ճար չկա»։ Կոմիտաս Զարգարյանն Արթուրից հարցրել է, թե ինչքան են բարձրացել 9կմ կոչվող տեղանքից, նա էլ ասել է՝ մի 3-4 կմ դեպի Հադրութ։ Այս զանգերից հետո Զարգարյանն իր երեք համագյուղացիների հետ նստել է մեքենա, ճանապարհվել դեպի 9կմ կոչվող տեղանք․ «Գնում ենք, Կրասնի Բազարից զենքեր վերցնում, շարժվում դեպ Ֆիզուլի, մտնում մի հատ հրետանային դիրք, հարցնում՝ տղերք, տեսել ե՞ք 3 մեքենա պիխոտով անցելիս, բա՝ չենք տեսել։ Հետո գնացել են Կարգաբազար»,- պատմեց տուժողը։ Նա նշեց, որ այս ճանապարհին զանգում են իր ընկերոջն ու ասում, որ հետ դառնան՝ աջ կողմի սարերի վրա թուրքեր են նստած։ Տղամարդիկ հետ են դարձել, մտել Ֆիզուլու տանկային գումարտակ, ճանապարհի ՕՍԱ-ների էկիպաժներից հարցրել՝ տեսե՞լ են վաշտի անձնակազմին, բայց դարձյալ բացասական պատասխան ստացել։ Հետ են դարձել գյուղ, ուզել բարձրանալ հեռուստաաշտարակ, տեսնել տղաների զոհված վայրը։ Բայց մինչեւ այնտեղ հասնելը նորից տեղեկություն են ստացել, որ այդ բարձունքն էլ է արդեն հակառակորդի հսկողության տակ։ Կոմիտաս Զարգարյանը դատարանում հայտարարեց, որ ՀԿԳ-ից Գասպարյան ազգանունով քննիչը Մարտունիում հարցաքննության ժամանակ իրեն ուղղորդել է՝ ասելով, թե Գոռ Իշխանյանն է մեղավոր տղաների զոհվելու մեջ․ «Գոռ Իշխանյանն իմ տղու մազն էլ չարժի, բայց գոյություն ունի ճիշտ, որ խիղճը մեզ չտանջի։ Նույն քննության ժամանակ, որ պարոն Գասպարյանը եկել ա, ինձ ուղղորդում էր, ուղղորդում՝ բերում-բերում-բերում՝ Գոռ Իշխանյանը մեղավոր ա։ Ասում եմ՝ ինչի՞ ա մեղավոր, բա՝ որ հրաման ա տվել։ Ես էլ ասում էի՝ եթե հրաման չտար, էն վախտ կասեի՝ մեղավոր ա, եթե հրաման չտար, շատ կներեք, կասեի՝ թռչել ա, չի կարում հրաման տա, բայց հրաման ա տվել, ինչի՞ համար ա անունը հրամանատար, այսինքն՝ հրաման տալու իրավունք ունի, էն մարդը հրաման ա տվել, հիմա պետք ա քննել՝ հրամանը ինչի՞ հիման վրայա էդ մարդը հրաման տվել»։ Զարգարյանը հիշեց, որ քննիչին խնդրել է ռազմական փորձագետներից ճշտել՝ արդյոք տրված հրամանների անհրաժեշտությունը եղե՞լ է, թե՞ ոչ, արդյոք ճի՞շտ են կատարվել հրամանները եւ այլն։ Կոմիտաս Զարգարյանը պատմեց, որ պատերազմի ընթացքում Գոռ Իշխանյանին հանդիպել է հրամանատարական կետում։ Նա ասաց, որ այդ ժամանակ որպես զինվորական հասկացել է, որ տղաները դժվար ողջ լինեն։ Գոռ Իշխանյանին հարցրել է՝ ի՞նչ կա, հնարավո՞ր է այդ ուղղությամբ առաջ գնալ, դիակները հանել։ - Իսկ հարցրել ե՞ք Գոռ Իշխանյանին՝ ո՞վ է հրաման տվել, որ վաշտն ուղարկեն այն տեղանք, ե՞րբ են հրամանը տվել,- հետաքրքրվեց հանրային մեղադրող Գրիգոր Մղդեսյանը։ - Չէ, չեմ հարցրել, ասե՞մ՝ խի։ Որովհետեւ ես ինքս եղել եմ նախկին զինվորական, զորամասի հրամանատարի տեղակալ, ես գիտեմ, որ հրամանատարը հրամանը ստանում ա, նոր էդ հրամանի հիման վրա հրաման տալիս։ Դրանք գաղտնի հրամաններ են։ - Իսկ ծնողներից ոչ մեկը Ձեզ չի ասե՞լ՝ Գոռ Իշխանյանին ո՞վ է հրաման տվել,- հարցրեց մեղադրողը։ Տուժողն ասաց, որ չգիտի, թե ով է հրաման տվել, թեեւ դատարանում այդ հարցը բազմիցս քննարկվել է։ Բանն այն է, որ Կոմիտաս Զարգարյանն առաջին անգամ է մասնակցում այս գործով նիստերին, իսկ Արցախի կորստից հետո մեկնել է արտերկիր եւ վերջերս է վերադարձել, ուստի այդ հանգամանքը նրան հայտնի չէ։ Այսօր դատարանում նա տեղեկացավ, որ ՊԲ հրամանատար Ջալալ Հարությունյանն է հրաման տվել։ - Ըստ Ձեզ՝ Ջալալ Հարությունյանն իրավասո՞ւ էր Գոռ Իշխանյանին նման հրաման տալու,- հարցրեց հանրային մեղադրողը։ - Բա ի՞նչ, բանակի հրամանատար ա։ - Հրամանատարը պե՞տք է հրաման տալուց առաջ համակողմանի գնահատի իրադրությունը, թե՞ ոչ։ - Ռազմական իրադրության ժամանակ հրամանը չի քննարկվում։ Գրիգոր Մղդեսյանը Այս պատասխանը դատավարության մասնակիցներին չբավարարեց, եւ հարցը դարձյալ հնչեց։ Տուժողը մեկ անգամ պատասխանեց, որ ոչ, չպետք է գնահատեր, իսկ հաջորդ անգամ նշեց, որ հրամանը չի քննարկվում պատերազմի ժամանակ․ «Ես ասում եմ՝ եթե Գոռ Իշխանյանն ինքն իրանից ա հրաման տվել, դատեք»։ Նախագահող դատավոր Արտուշ Գաբրիելյանը հայտարարեց․ «Նենց հարց ա հնչեցնում, որ բոլորն էդ հարցին պատասխանեցին, որոնք որ ռազմական որեւէ գիտելիք չունեն, դուք էլ պատասխանեք»։ Դատավորն այս ասելիս նաեւ հարցրեց, թե որեւէ պատերազմի մասնակցե՞լ է տուժողը, վերջինս ասաց, որ մինչեւ 2023թ․ բոլոր ռազմական գործողություններին մասնակցել է։ Դատավորի հայտարարության վերաբերյալ փորձեց առարկություն հնչեցնել պաշտպան Դավիթ Կարապետյանը, սակայն դատավորն առարկությունը չընդունեց եւ չլսեց պաշտպանին։ Դատավորը տուժողներին խնդրեց հարցերին հստակ պատասխանել։ Դավիթ Կարապետյանը Հանրային մեղադրողը շարուանկեց՝ ըստ ներքին ծառայության կանոնագրքի, մարտական կանոնադրության՝ Գոռ Իշխանյանը պե՞տք է համապատասխան գործողություններ կատարեր, որպեսզի զորքը շրջափակման մեջ չընկներ։ Այս անգամ տուժող Կոմիտաս Զարգարյանը պատասխանեց՝ այո։ Հարցի առնչությամբ, սակայն, պաշտպան Կարապետյանը առարկություն հայտնեց․ - Պատվարժան դատարան, մարդը ներկայացրեց, որ ինքը ռազմական գործին ծանոթ մարդ է, եւ պատասխանում է իր գիտելիքներից ելնելով, Ձեր կողմից հայտարարությունը, որ տուժող անձինք այդ հարցերին պատասխանում են, բնականաբար մասնագետ չեն, իրենց իմացածով են պատասխանում։ Քանի որ մեր գործընկերոջ հարցը բացարձակ ռազմական գործի հետ աղերս չունի, եւ եթե իմ միջնորդությունը բավարարված լինել եւ մենք Մարտական կանոնադրությունը ստացած լինեինք, մեր գործընկերն էդպիսի հարց չէր տա։ Տեսեք՝ ինչ է հարցնում․ պարտավո՞ր էր գնահատել իրադրությունը։ Պարտավոր էր գնահատել իրադրությունը ո՞ր իրավիճակներին ա վերաբերում, էս իրավիճակին վերաբերո՞ւմ ա, թե՞ չէ։ Բնականաբար էս իրավիճակին չի վերաբերում։ - Էս իրավիճակը ո՞րն է,- հարցրեց դատավորը։ - Զորքի տեղափոխումը։ Զորքի տեղափոխման դեպքում էդպիսի գնահատում չկա։ Ասում է՝ սենց պիտի լիներ, դուք, որպես ռազմական գործի մասնագետ, էդքանը չեք հասկանում, մյուս տուժողները հասկանում են։ Մարդն ասում ա՝ ես էդ հարցը ճիշտ չեմ համարում, դրա համար ասել եմ՝ ռազմական փորձագետներն ուսումնասիրեն։ Հանրային մեղադրողը հայտարարեց, որ ըստ մարտական ծառայության կանոնագրքի՝ հրամանը հրաման տալուց առաջ պետք է համակողմանի գնահատի․․․։ Դատավորն այս առարկությունը չընդունեց։ Պաշտպաններ Արտակ Հովհաննիսյանը, Արման Բայադյանը, Դավիթ Կարապետյանը Տուժողն ասաց, որ եթե ռազմական փորձագետները գնահատական տվել են, ապա իրենց հնարավորություն տան ծանոթանալ այդ տվյալներին։ Պաշտպան Դավիթ Կարապետյանը հայտարարեց, որ ռազմական փորձաքննություն է նշանակվել, որը հետո դադարեցվել է։ Ծնողներից մեկը հարց ուղղեց տուժողին՝ այդ ինչպե՞ս է ստացվել, որ վաշտի անձնակազմին ճանապարհին չեն տեսել, իսկ իրենց չորս հոգանոց խմբին նկատել են։ Տուժողն ասաց, որ գնալիս իրենց տեղեկացրել են։ Ծնողը հետաքրքրվեց նաեւ, թե ով է իրենց ասել, որ սարերի վրա հակառակորդն է նստած, ինչպես նաեւ այդ ինչպե՞ս ստացվեց, որ իրենց հայտնեցին հակառակորդի տեղակայման մասին, իսկ չորս ժամ առաջ չէին հայտնել։ Տուժողն ասաց, որ իր ընկերոջն են զանգել, ասել հակառակորդի մասին, իսկ ինչ վերաբերում է մյուս հարցին, նա արձագանքեց․ «Կարող ա չորս ժամ առաջ ընդեղ թուրք չի եղել, ցավդ տանեմ, ինչի՞ ես դժվար հարցեր տալիս»։ Նվեր Մարտիրոսյանի պաշտպան Արման Բայադյանը տուժողին հարցրեց՝ քանի անգամ է հարցաքննվել քննիչի մոտ։ Զարգարյանը պատասխանեց՝ մեկ անգամ։ Բայադյանը հետաքրքրվեց՝ քննիչի մոտ ասե՞լ է այն ամենը, ինչ այսօր ասաց դատարանում։ Տուժողը դրական պատասխանեց՝ նշելով, որ նաեւ հարցրել է, թե ինչու է քննիչն ուղղորդված հարցեր տալիս, ինչպես նաեւ մի քանի հարցեր է առաջադրել, այդ թվում՝ ռազմական փորձագետ ներգրավելու առաջարկ է արել։ Զարգարյանն ասաց, որ իրեն փորձաքննություն նշանակելու մասին որոշում չեն տվել։ Իշխան Աթաբեկյանի հարցաքննությունը Իշխան Աթաբեկյանը դատարանում հայտնեց, որ իր եղբայրը բանակ է զորակոչվել 2019թ․ հուլիսին «Ես եմ» ծրագրով՝ 3 տարի պայմանագրով, ծառայել է Մարտունիում։ Հայկը վերջին անգամ 2020թ․ հոկտեմբերի 9-ին է կապ հաստատել հարազատաների հետ, ասել, որ դիրքերից իջնում են, իրենք էլ մտածել են, որ ուղղակի հենակետային փոփոխություն է լինելու։ Այդ զանգից հետո կապը կորել է։ Որքան էլ հարազատները փորձել են Հայկի մասին տեղեկություններ իմանալ, որեւէ հստակ բան ճշտել չեն կարողացել։ Հետագայում որոշ տեղեկություններ են ստացել, որ զորամասի հրամանատար Գոռ Իշխանյանի հրամանով վաշտը տեղափոխվել է այլ տարածք։ Իշխան Աթաբեկյանը - Գոռ Իշխանյանը եւ Նվեր Մարտիրոսյանը որքանո՞վ կապ ունեն Ձեր եղբոր անհետացման հետ,- տուժողին հարց տվեց հանրային մեղադրող Գրիգոր Մղդեսյանը։ - Իրենց ուղարկելու հանգամանքով,- պատասխանեց տուժողը։ - Ըստ Ձեզ՝ հրամանատարն իրավունք չունե՞ր նման հրաման տալու։ - Ուներ, բայց որտե՞ղ ու ի՞նչ տարածք ուղարկելու պարագայում։ - Ինչո՞ւմ եք մեղադրում Գոռ Իշխանյանին եւ Նվեր Մարտիրոսյանին։ - Նրանում, որ ժամանակի ընթացքում էդ տարածքն էլ անվտանգ չի եղել, այսինքն տարհանում ա եղել գյուղերում, տարածքից էլ զորք ա դուրս եկել, ու իրենք զորքը ուղարկել են էն տարածք, որտեղ իրենց վտանգ ա սպառնացել։ Պատասխանելով հանրային մեղադրողի այն հարցին, թե ինչ գործողություններ պետք է անեին Իշխանյանն ու Մարտիրոսյանը, որ չեն արել, տուժողն ասաց, որ հետեւողական չեն եղել զորքի երթին․ «Զորքն ուղարկվել ա, ոչ մի կապ, լուր չեն ունեցել, հետեւողական չեն եղել, թե զորքն ինչ եղավ»։ Իշխան Աթաբեկյանն այդ ժամանակ չի իմացել, սակայն հետո է տեղեկացել, որ 18-րդ հրաձգային դիվիզիայի հրամանատար Կարեն Առստամյանը պետք է դիմավորեր զորքին, բայց, չգիտես ինչու, չի կարողացել․ «Եղբայրներս են հանդիպել Կարեն Առստամյանի հետ․․․ [ասել ա] պետք ա զորքը դիմավորեր, ինչ-որ խնդիր ա եղել, իրան չեն ասել, որ [զորքը] գալիս ա։ Պետք ա հրամանատարությունն ասեր, որ հասել են ինչ-որ կետ։ Ինքն էլ ասել ա, որ կապ չի եղել, կապի կետն ա խփված եղել, թե անսարք ա եղել, չեն կարողացել կապ հաստատել, իրան չեն կարացել տեղեկացնել»։ Տուժողն էլ հանդիպել է Արցախի այդ ժամանակվա նախագահ Արայիկ Հարությունյանի հետ։ Նա մտաբերեց, որ Հարությունյանն ասել է, որ ինքը այդտեղ զորք չէր ուղարկի, իսկ եթե ուղարկելու լիներ, կուղարկեր ավելի պատրաստված զորք՝ իմանալով տեղանքի վտանգները։ Ըստ Իշխան Աթաբեկյանի՝ Գոռ Իշխանյանը, որպես հրամանատար, պարտավոր էր տեղյակ լինել, թե ինչ է կատարվում այն տարածքում, ուր ուղեւորվում է վաշտը։ Տուժողն անձամբ չի հանդիպել զորամասի 1-ին գումարտակի հրամանատար Սեւակ Սարգսյանի հետ, բայց հետագայում նրան հանդիպած ծնողներից տեղեկացել է, որ առաջին գումարտակն է ի սկզբանե գտնվել այդ տեղանքում եւ նահանջել այնտեղից, քանի որ օգնություն չի ստացել։ Հանրային մեղադրողը հարցրեց՝ այսինքն՝ գոնե 1-ին գումարտակի հրամանատարից Գոռ Իշխանյանը տեղեկացած կարո՞ղ էր լինել իրադրության մասին, տուժողը պատասխանեց՝ տրամաբանորեն՝ այո։ Գոռ Իշխանյանի պաշտպան Դավիթ Կարապետյանը տուժողից հետաքրքրվեց՝ ցուցմունքում ասած տեղեկությունները, որ Գոռ Իշխանյանը պետք է տեղյակ լիներ եւ այլն, ենթադրություննե՞ր են, թե՞ հաստատական տվյալներ։ Տուժողը պատասխանեց՝ այնքան էլ ենթադրություն չեն, քանի որ զորքն ուղարկվել է, բայց հետեւողականություն չի եղել։ Պաշտպանը հարցրեց՝ որտեղի՞ց գիտի տուժողը, թե Գոռ Իշխանյանն է զորքն ուղարկել։ Աթաբեկյանը պատասխանեց, որ նման հրաման վաշտի կամ գումարտակի հրամանատարը չէին կարող տալ, տրամաբանորեն զորամասի հրամանատարն է հրամայել․ - Իսկ զորամասի հրամանատարին կարո՞ղ էր ավելի բարձր հրամանատարը հրամայել,- հարցրեց պաշտպան Կարապետյանը։ - Կարար։ - Իսկ եթե ավելի բարձր հրամանատարը ենթակային հրամայում է, ասում՝ զորք ուղարկի, ո՞վ է ուղարկողը։ - Ուղարկողը հենց զորամասի հրամանատարն ա։ Դուք ասում եք՝ իրանից բարձր պաշտոնո՞վ, բնականաբար հրաման են տվել զորամասի հրամանատարին։ - Ո՞վ դարձավ վերջնական ուղարկողը։ - Դե Ջալալ Հարությունյանն ա տվել հրամանը։ - Հիմա ինչո՞ւ եք ասում Գոռ Իշխանյանն ուղարկեց, ոչ թե Ջալալ Հարությունյանը։ - Ջալալ Հարությունյանը հրաման ա տվել, ինքն էլ ուղարկել ա զորքը։ Պաշտպան Արման Բայադյանը, նշելով, որ պատերազմի ժամանակ եղել են դեպքեր, երբ զորամասեր են թիրախավորվել, հակառակորդը խոցել է նաեւ թիկունքի օբյեկտներ, տուժողին հարցրեց՝ նրա կարծիքով՝ պատերազմի ժամանակ անվտանգ տեղանք կա՞։ Ըստ տուժողի՝ խորքում անվտանգ տեղ կարող է լինել։ Արման Բայադյանը - Որ ասում եք՝ հրամանատարը չպիտի ուղարկեր, ո՞ւր պահեր էդ զինվորներին,- հարցրեց Բայադյանը։ - Իրենք հենակետում են եղել։ Եղբայրս որ զանգել ա, [ասել ա] իջել են հանգստանալու, մտածել են՝ էլի հենակետ են գնալու, որտեղ պետք ա ծառայեն։ - Կարելի՞ է Ձեր ասածներից համադրություն անել, ասել, որ ավելի լավ ա՝ հրամանատարը հրաման չկատարեր, դատվեր, քան զինվորներին ուղարկեին այլ տեղանք, որտեղ զոհվել են։ - Երեւի առաջինը։ - Հնարավո՞ր է՝ էմոցիաների տակ է էս կարծիքը, թե՞ Ձեր դատողություններն են։ - Դատողություն ա, էլի դեպքեր կան, որ նահանջ են տվել զորքին, զորքը չի տուժել, այսինքն՝ պատսպարվել են։ Ջաբրայիլում ա եղել դեպքը։ Նվեր Մարտիրոսյանի պաշտան Արտակ Հովհաննիսյանը տուժողից հետաքրքրվեց՝ երբ վերջինիս եղբայրները հանդիպել են Կարեն Առստամյանի հետ, էլ ովքե՞ր են եղել այնտեղ։ Աթաբեկյանը, սակայն, այդ մասին տեղեկություն չուներ։ Պատասխանելով պաշտպանի հարցերին՝ տուժողն ասաց, որ Նվեր Մարտիրոսյանին եւ Գոռ Իշխանյանին չի ճանաչել, նրանց տեսել է դատարանում։ Իսկ թե ինչ պետք է աներ Նվեր Մարտիրոսյանը, որ չի արել, տուժողն այս հարցին չկարողացավ պատասխանել։ Արտակ Հովհաննիսյանը Նշենք, որ Հայկ Ցոլակի Աթաբեկյանի անունը ՊԲ-ն զոհվածների ցուցակում հրապարակել է 2021թ․ հունվարի 26-ին։ Համլետ Գուլբանդյանի հարցաքննությունը Հաջորդիվ դատարանում ցուցմունք տվեց Համլետ Գուլբանդյանը, որը զոհված զինծառայող Գարիկ Գուլբանդյանի հայրն է։ Գարիկ Համլետի Գուլբանդյանի անունը ՊԲ-ն զոհվածների ցուցակում հրապարակել է 2021թ․ հունվարի 23-ին։ Գարիկը ծառայության ընթացքում վարորդ է եղել Մարտունի 2-ում։ Ըստ հոր՝ նա այն վարորդներից մեկն է, որ 1-ին գումարտակի նահանջող զորքին բերել է զորամաս, եւ հետո 7-րդ վաշտին տեղափոխել, նրանց հետ էլ զոհվել է Հադրութում։ Գարիկը հարազատների հետ վերջին անգամ կապ է հաստատել հոկտեմբերի 10-ին։ Հետագայում, ըստ տուժողի, ԱԱԾ-ի օգնությանբ տեղորոշել են, թե որդին վերջին անգամ որ տեղանքից եւ ում է զանգել։ Ըստ Գուլբանդյանի՝ այդ զանգը եղել է այն օրը գիշերը ժամը 1-ին, երբ 1-ին գումարտակը հետ է քաշվել եւ եկել զորամաս․ «Այսինքն՝ 1-ին գումարտակին իրանք են բերել հետ։ Վերջին զանգը եղել ա էն մյուս վարորդին։ Հետ են բերել 1-ին գումարտակին, հետո տարել են 7-րդ վաշտին։ Ես զարմանում եմ՝ ոնց կարա գումարտակը, որը բաղկացած ա 200 հոգուց, հետ բերեն, 70 հոգի ուղարկեն։ Այլ իրավիճակ կլիներ, եթե էդ 70 հոգուն օգնություն ուղարկեին 200-ին։ Ինչ վերաբերում ա Սլավիկ Ավագյանին, որն իրանց ուղեկցել ա, ինչքան հարցրել ենք, Գոռն [Իշխանյան] ասել ա՝ ինքն ամենալավն էր տիրապետում տարածքին։ Եթե տիրապետում էր, հրամանն եղել ա մինչեւ 9կմ, ո՞նց կարող էր Սլավիկն անցել 9կմ-ը»,- նշեց տուժողը։ Համլետ Գուլբանդյանը Գուլբանդյանը, անդրադառնալով այն հարցին, թե ինչու է Մարտունի 2-ի մեքենան Մարտունի 3-ի ստորաբաժանմանը տարել Հադրութ, ասաց, որ այդ մեքենաները արդեն Գոռ Իշխանյանի տրամադրության տակ են եղել, երբ 1-ին գումարտակին հետ են բերել զորամաս։ Գոռ Իշխանյանի պաշտպան Դավիթ Կարապետյանը, դիմելով տուժող Գուլբանդյանին, նշեց, որ վերջինիս խոսքերը հակասում են գործի նյութերին, քանի որ հայտնի է, որ Գոռ Իշխանյանի մոտ որեւէ մեքենա չի եղել, Ջալալ Հարությունյանը բոլորը վերցրել է, մեկ մեքենա եկել է Ստեփանակերտից, 2 մեքենա՝ լրիվ այլ տարածքից։ Տուժողն ասաց, որ մեքենաները Գոռ Իշխանյանի տրամադրության տակ են հայտնվել 1-ին գումարտակը հետ բերելուց հետո։ Տուժողի համոզմամբ՝ 1-ին գումարտակին հետ բերելն ու 7-րդ վաշտին տանելը եղել է ժամերի տարբերությամբ, եւ վարորդներից մեկը իր որդին է եղել։ Հիշեցնենք, որ մեկ այլ նիստի ժամանակ տուժողներից մեկը հայտնել էր, որ Սեւակ Սարգսյանն իր հետ զրույցում ասել է, որ երբ հետ է եկել, իր մեքենան անսարք է եղել, ինքը գնացել է տուն լողանալու, հետո երբ եկել է, զարմացել է, որ 7-րդ վաշտն արդեն մեկնել է, քանի որ ինքը Գոռ Իշխանյանին ասել էր՝ պետք չէ այդ տեղանք մարդ ուղարկել։ Զոհվածների հարազատները Պատասխանելով հանրային մեղադրողի հարցին, թե ինչու է 1-ին գումարտակը հետ եկել զորամաս, տուժողն ասաց, որ չգիտի, լսել է, թե գումարտակը փախել է, բայց, միաժամանակ, Գուլբանդյանը զարմանք հայտնեց՝ նշելով, որ ինչքանով ինքն է հասկանում՝ պատերազմական վիճակում փախած զորքի հետեւից մեքենա չեն ուղարկում։ Ըստ տուժողի՝ Կարեն Առստամյանն է ասել, թե 1-ին գումարտակը փախել է, Գոռ Իշխանյանն էլ հետագայում ծնողներին հանդիպելու ժամանակ ասել է, որ վաշտն ուղարկել է Ջալալ Հարությունյանի հրամանով․ «Ասեց՝ չէի կարա չանեի, բայց ինքը իմացել ա, որ ըտեղ վտանգ ա եղել, երեխքին ուղիղ մտցրել են թուրքի մեջ»,- ասաց Գուլբանդյանը։ Նա անդրադարձավ նաեւ այն պնդումներին, թե կապի խնդիր է եղել, դրա համար Առստամյանը չի իմացել, թե ուր է հասել զորքը, իսկ զորքն էլ Իշխանյանի հետ կապի չի եղել․ տուժողը շեշտեց՝ եթե իր որդին գիշերը զանգեր արել է, նշանակում է կապ եղել է։ Տուժողը նշեց, որ իր որդու մեքենան հետդարձի ճամփին է խոցվել։ Ըստ նրա՝ հակառակորդը դարանակալած է եղել այդ տեղանքում։ - Գոռ Իշխանյանին հարցրել ե՞ք՝ ի՞նչ միջոցներ է ձեռնարկել, որ իմանա՝ որտեղ է զորքը,- հարցրեց հանրային մեղադրողը։ - Ոչ մի միջոց։ Կարմիր խաչ էլ չէր գնացել, որ հետեւեր՝ էրեխեքը որտեղ են, ինչ են։ Ոչ մի գործողություն չի արել։ - Սեւակ Սարգսյանի հետ հանդիպե՞լ եք։ - Ես չեմ հանդիպել, տեղյակ չեմ՝ ծնողներին ինչ է ասել։ - Իսկ 200-հոգանոց զորքի զինվորներին հանդիպե՞լ եք։ - Մեր սխալն ա եղել, որ չենք հանդիպել։ Հաջորդ դատական նիստը նշանակվեց հունվարի 8-ին։ Ինչում են մեղադրվում սպաները Ըստ մեղադրական եզրակացության՝ ՊԲ N զորամասի նախկին հրամանատար Գոռ Իշխանյանը եւ ՊԲ օպերատիվ բաժնի նախկին պետ Նվեր Մարտիրոսյանը պատերազմի ընթացքում իրենց ծառայողական պարտականությունների նկատմամբ անփույթ վերաբերմունք են դրսեւորել եւ չեն կատարել դրանք, ինչն անզգուշությամբ առաջացրել է ծանր հետեւանքներ։ 73 զինծառայողները՝ ՊԲ N զորամասի 3-րդ հրաձգային գումարտակի 7-րդ վաշտի ողջ անձնակազմը, զոհվել են Հադրութի շրջանի Այգեստան գյուղում, երբ նրանց վրա հարձակվել են հակառակորդի դիվերսիոն խմբերը։ Նրանք Այգեստան չպիտի գնային, այլ համապատասխան երթուղով մեկնեին Հադրութի շրջանի «9 կմ» կոչվող տեղամաս եւ անցնեին ՊԲ 18-րդ հրաձգային դիվիզիայի հրամանատար Կարեն Առստամյանի հրամանատարության ներքո։ Ըստ մեղադրանքի՝ ՊԲ հրամանատարի կողմից հոկտեմբերի 11-ին արձակած՝ մեկ վաշտ 18-րդ դիվիզիայի հրամանատարության ներքո ուղարկելու մարտական կարգադրության հիման վրա ՊԲ N զորամասի հրամանատար Գոռ Իշխանյանը 7-րդ վաշտին նույն օրը տվել է մարտական կարգադրություն, որում չեն ներառվել եւ պահպանվել ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի համապատասխան դիրեկտիվով մարտական կարգադրության ներկայացվող եւ դրանում պարտադիր ներառվող դրույթները։ Ապա նույն օրը կեսօրին Իշխանյանը ՊԲ օպերատիվ շտաբ է զեկուցել անձնակազմի երթը սկսվելու մասին, որի մասին օպերատիվ բաժնի նախկին պետ Նվեր Մարտիրոսյանը զեկուցել է ՊԲ հրամանատար Ջալալ Հարությունյանին։ Ջալալ Հարությունյանը հանձնարարել է վաշտի երթի մասին տեղեկացնել 18-րդ հրաձգային դիվիզիայի հրամանատար Կարեն Առստամյանին, մինչդեռ Նվեր Մարտիրոսյանն այդ ուղղությամբ միջոցներ չի ձեռնարկել՝ երթի սկսման մասին չի հայտնել հրաձգային դիվիզիայի հրամանատարին, չի կազմակերպել ու վերահսկել մեկնող անձնակազմի տեղաշարժը։ Այսպիսով, նրանց դիմավորող չի եղել եւ վաշտի անձնակազմը նախանշված տեղից ավելի է անցել ու հայտնվել շրջափակման մեջ։ Հայարփի Բաղդասարյան

23:11 - 24 դեկտեմբերի, 2024