Գիտություն

Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունները․ համագործակցությունից մինչև պատերազմական նարատիվ | Հանրագիտ

Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունները․ համագործակցությունից մինչև պատերազմական նարատիվ | Հանրագիտ

20-րդ դարի հայ-թաթարական բախումներից մինչև Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի միացում Խորհրդային Ադրբեջանին, 1988-ի շարժումից մինչև Արցախյան առաջին պատերազմ, բանակցային երկարատև գործընթացից մինչև Ապրիլյան և ապա 44-օրյա պատերազմներ և Արցախի հայաթափում․․․ Արցախյան հակամարտությունն ու բանակցային գործընաթացը երկար պատմություն ունեն և այս տարիների ընթացքում եղել են նաև գիտական հետաքրքրության թեմա։ Հայ գիտնականների նոր հոդվածը բացահայտում է Արցախյան համակարտության կարգավորման բանակցային գործընթացի նոր շերտեր՝ ներկայացնելով Ադրբեջանի նախկին նախագահ Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունները։ Օրերս Small Wars & Insurgencies ամսագրում հրապարակված՝ «Փոփոխություններ ադրբեջանական խոսույթում․ Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոխակերպումը Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության բանակցային գործընթացում» հոդվածի հեղինակներն են Հայաստանում Ամերիկյան համալսարանի ասիստենտ-պրոֆեսոր, գիտությունների դոկտոր Նաիրա Սահակյանը և Հայ-ռուսական համալսարանի Արևելագիտության ինստիտուտի դասախոս, գիտությունների թեկնածու Անահիտ Քարտաշյանը։ Նյութում կարդացեք՝ ինչպիսի՞ն էր Ադրբեջանի նախկին նախագահ Հեյդար Ալիևի դիրքորոշումն Արցախյան հակամարտության կարգավորման բանակցային գործընթացի վերաբերյալ, ինչպե՞ս ԵԱՀԿ-ի քննադատությունը վերածվեց ԵԱՀԿ-ի հետ երկխոսության պատրաստակամության, ի՞նչ ազդեցություն ունեցան Արևմուտքի հետ նավթային գործարքները Ալիևի հռետորաբանության վրա, ե՞րբ ու ինչպե՞ս սկսվեց պատերազմի նարատիվը, Արցախյան հակամարտությունը և առաջնորդների խոսույթների ուսումնասիրությունը։   Ադրբեջանի դիրքորոշումը՝ Հեյդար Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածում նշվում է, որ Արցախյան հակամարտության վերաբերյալ գիտական գրականության մեծ մասը կենտրոնացած է ռազմական և աշխարքաղաքական լայն ասպետկների վրա։ Նաիրա Սահակյանը Հոդվածի համահեղինակ Նաիրա Սահակյանը մեզ հետ զրույցում նշում է՝ պատճառներից մեկն այն է, որ միջազգային պարբերականներում տպագրվող աշխատությունների հեղինակների մեծ մասը հայեր կամ ադրբեջանցիներ չեն, այդ պատճառով էլ արտաքին հայացքով են նայում հակամարտությանը։ Գիտնականի խոսքով մյուս կողմից էլ Հայաստանի և Ադրբեջանի ներսում են տպագրվել հայերենով ու ադրբեջաներենով աշխատանքներ, որոնք խնդրին ներսից են նայել, սակայն այդպես էլ չեն հասել գիտական լայն շրջանակների։ Քանի որ կարևոր էր համադրել այդ հայացքները, հոդվածի հեղինակներն ընտրեցին այնպիսի մոտեցում, որը մի կողմից խնդրին նայում է ներսից՝ Հեյդար Ալիևի ելույթների ուսումնասիրությամբ ցույց տալով բանակցային գործընթացի վերաբերյալ ադրբեջանական կողմի դիրքորոշումը, մյուս կողմից անդրադառնում է ավելի լայն տնտեսական ու քաղաքական իրողությունների, ինչպիսիք են, օրինակ, Արևմուտքի հետ ադրբեջանի նավթային գործարքներն ու դրանցից ստացված տնտեսական օգուտները՝ կապելով դրանք դիրքորոշման փոփոխությունների հետ։ Հետազոտության ընթացքում ուսումնասիրվել են Հեյդար Ալիևի ելույթներն ու Մինսկի խմբի համանախագահների հետ զրույցները՝ կենտրոնանալով այն ելույթների ու զրույցների վրա, որոնք ցույց են տալիս համակարտության լուծման վերաբերյալ Ալիևի դիրքորոշումը։ Հոդվածի համահեղինակ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ Ալիևի հռետորաբանության ուսումնասիրությունն իրենց գրավիչ թվաց նախ այն պատճառով, որ գիտական շրջանակներում քիչ է ուսումնասիրված, բացի այդ՝ աղբյուների հասանելիության առումով խնդիրներ չէին ունենա։ «Ադրբեջանը մեզ համար փակ է․ ո՛չ ես, ո՛չ Դուք չենք կարող գնալ, օրինակ, այնտեղ հարցազրույցներ անցկացնել կամ հարցումներ անել, Արտաքին գործերի նախարարության արխիվի փաստաթղթերին ծանոթանալ, տվյալներ հավաքել, որոնց հիման վրա կարող ենք մեկ այլ ռակուրսից նայել կոնֆլիկտին։ Այդ հնարավորությունը նրանց հետազոտողներն էլ շատ հաճախ չունեն։ Հետևաբար՝ որպես հետազոտող պետք է գիտակցես, թե ինչ ռեսուրս ունես, իսկ այդ ռեսուրսների առանցքային մասը կազմում են սկզբնաղբյուրները։ Այս պարագայում լավագույն սկզբնաղբյուրը, որ հասանելի է Հայաստանից Ադրբեջանը ուսումնասիրողին, ելույթներն են, որոնք շատ լավ համակարգված տպագրել են»,- ասում է գիտնականը։ Վերլուծությունը Ալիևի՝  հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ խոսույթում բացահայտում է երկու առանցքային փոփոխություն․ երբ բանակցությունները Ռուսաստանի գերակայությամբ հարթակից տեղափոխվեցին ԵԱՀԿ, Ալիևի հռետորաբանությունը ԵԱՀԿ-ի ակտիվ քննադատությունից անցում կատարեց համագործակցելու պատրաստակամության: Իսկ երբ Ադրբեջանի դիրքերը բանակցային սեղանի շուրջ ամրապնդվեցին (հատկապես ԵԱՀԿ անդամ երկրների հետ նավթային պայմանագրերից ստացած տնտեսական օգուտների շնորհիվ), Հեյդար Ալիևը համագործակցային հռետորաբանությունից անցում կատարեց պատերազմը վերսկսելու սպառնալիքների։ Ալիևի դիրքորոշման փոփոխության հարցում կարևոր գործոն էին նաև ներքին քաղաքական ճնշումները: Այժմ ավելի մանրամասն խոսենք Հեյդար Ալիևի հռետորաբանության փոփոխություններից բանակցային գործընթացի տարբեր փուլերում։   Հօգուտ Ռուսաստանի խոսույթն ու ԵԱՀԿ-ի քննադատությունը Այսպիսով, Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածում նախ ներկայացվում է, թե ինչպիսին էր իրավիճակն Ադրբեջանում, երբ իշխանության եկավ Հեյդար Ալիևը։ 1992-1993 թթ․ Ադրբեջանը մի քանի նախագահներ էր փոխել։ Արցախյան պատերազմում իրար հաջորդող պարտություններից հետո Հեյդար Ալիևը, որ մինչ այդ Նախիջևանում էր, եկավ ու ստանձնեց Ադրբեջանի ղեկավարումը, և երկրում սկիզբ դրվեց Ալիևների ընտանիքի երկարատև կառավարմանը։ Հեյդար Ալիևի երդմնակալությունը, աղբյուրը՝ azertag.az 1994-ին կնքվեց զինադադար։ 1992-ին Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության կազմակերպությունում (ԵԱՀԿ, իսկ մինչև 1995-ը՝ ԵԱՀԽ՝ Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության խորհուրդ) ձևավորված Մինսկի խումբը ստանձնել էր բանակցությունների միջնորդության դերը։ Ձևավորման օրվանից Մինսկի խմբի համանախագահող երկրներն էին Ռուսաստանը, Ֆրանսիան և Միացյալ Նահանգները։  Հոդվածում նշվում է, որ Ռուսաստանի հավակնությունները՝ վերահսկելու բանակցային գործընթացը ԵԱՀԿ շրջանակներում կամ դրանից դուրս, պարարտ հող գտան Ադրբեջանում։  1994 թ․ ապրիլին՝ հայկական ուժերի կողմից մի քանի ուղղություններով նոր հարձակումից հետո, Հեյդար Ալիևն իր ելույթներից մեկում կոչ արեց ՄԱԿ-ին, Մինսկի խմբին և համանախագահող երկրներին օգտագործել իրենց կարողությունները պատերազմը դադարեցնելու համար: Նա հատուկ դիմեց նաև Ռուսաստանին` շեշտելով, որ «Ռուսաստանի միջնորդական ջանքերը պետք է լինեն ավելի արդյունավետ և տան շոշափելի արդյունքներ՝ հաշվի առնելով Հայաստանի և Ադրբեջանի հետ նրա սերտ հարաբերությունները»: Որոշ ժամանակ պահանջվեց, մինչև ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը դարձավ բանակցությունների հիմնական հարթակ։ Մինչ այդ, հաշվի առնելով բանակցություններում Ռուսաստանի գերիշխող դերը, Հեյդար Ալիևն աչքի էր ընկնում ԵԱՀԿ-ի հասցեին քննադատությամբ: Նաիրա Սահակյանն այս շրջանում հօգուտ Ռուսաստանի խոսույթը կապում է այն հանգամանքի հետ, որ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո թե՛ Հայաստանի, թե՛ Ադրբեջանի և թե՛ հետխորհրդային մնացած պետությունների կապերը Ռուսաստանի հետ շատ ավելի ամուր էին, քան Արևմուտքի։  «Ի վերջո, կար 70 տարվա համատեղ պատմություն, դրանից առաջ էլ կայսրության մաս էին եղել, այսինքն՝ մշակութային, քաղաքական ընդհանուր դաշտ կար, որը բավականին ամուր ձևով ազդում էր։ Նույն Հեյդար Ալիևն ո՞վ էր․ նա Եվրոպայի քաղաքական դաշտի ներկայացուցիչ չէր, ավելին՝ Եվրոպայի քաղաքական դաշտի նիստուկացից շատ հեռու մարդ էր։ Նա սովետական և հետսովետական դաշտի ներկայացուցիչ էր։ Նա գիտեր՝ ինչպես հարաբերվել Ռուսաստանի հետ, բացի այդ՝ կային շատ լուրջ ընտանեկան, անձնական, ընկերական կապեր»,- ասում է հոդվածի համահեղինակը։ Մյուս կողմից Նաիրա Սահակյանն ընդգծում է այն հանգամանքը, որ Եվրոպայի հետ Ադրբեջանի հարաբերությունները դեռևս զարգացած չէին։ Հոդվածում նշվում է, որ ի տարբերություն Ադրբեջանի՝ Հայաստանն իր ազդեցիկ Սփյուռքի աջակցությամբ ավելի ուժեղ կապեր ուներ արևմտյան պետությունների հետ և ավելի արդյունավետ էր գործում իր միջազգային իմիջը ձևավորելու հարցում: «Հայաստանի դեպքում ավելի հեշտ էր, որովհետև, այնուամենայնիվ, Սփյուռքի ռեսուրսը շատ էական դեր ուներ․ կային մեծ թվով մարդիկ, որոնք Եվրոպայում էին կամ Ամերիկայում և գիտեին՝ ով ում բարեկամն է, ինչպես ներկայացնեն Հայաստանը»,- ասում է Նաիրա Սահակյանը։   Քննադատական հռետորաբանության փոփոխությունը 1994 թ․ երկրորդ կեսերին արդեն Հեյդար Ալիևն իր ելույթներում սկսեց հույս հայտնել, որ «համանախագահող երկրները մի կողմ կդնեն իրենց տարբեր մոտեցումներն ու ակտիվ քայլեր կձեռնարկեն խնդրի լուծման ուղղությամբ»: Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ այն փաստը, որ Ռուսաստանը ևս մաս էր կազմում ԵԱՀԿ-ին և Մինսկի խմբին, հնարավորություն էր տալիս Ադրբեջանին շատ հանգիստ կերպով համագործակցելու այս կառույցի հետ՝ չհակադրվելով որևէ մեկին։  «Նոր հարթակ էր ձևավորվել, իսկ նոր ձևավորված հարթակին, քանի դեռ դու նրա հետ չես աշխատել, բնականաբար, չես քննադատում, համագործակցում ես։ ․․․․ Իննսունականների կեսերը հենց ծանոթանալու փուլ էին։ Երբ ծանոթանում ես և ներկայացնում ես քո տեսակետները,  դու հույս ունես, որ քո ցույց տվածը, քո ներկայացրածը և քո առաջարկածը գրավիչ են, և հետևաբար՝ կոնֆլիկտն ի վերջո կհանգեցնի քեզ համար ցանկալի լուծման»,- ասում է նա։ Ալիևի հռետորաբանության՝ հօգուտ ԵԱՀԿ-ի փոփոխությունը հոդվածի հեղինակները պայմանավորում են նաև այն հանգամանքով, որ 1994 թ․ երկրորդ կեսին Ադրբեջանն ակտիվ ջանքեր էր գործադրում համաշխարհային տնտեսությանն ինտեգրվելու ուղղությամբ: Մասնավորապես, սեպտեմբերի 20-ին Ադրբեջանը մի շարք միջազգային կազմակերպությունների հետ համաձայնագրեր ստորագրեց իր նավթահորերի համատեղ շահագործման վերաբերյալ: Հետաքրքիր է, որ այս ներդրումային ծրագրի շատ մասնակիցներ ԵԱՀԿ անդամ երկրներից էին՝ ներառյալ ԱՄՆ-ն, Ռուսաստանը, Միացյալ Թագավորությունը, Թուրքիան և Նորվեգիան: Հեյդար Ալիևը որդեգրեց նավթի արտահանման հավասարակշռված քաղաքականություն՝ ներգրավելով խոշոր էներգետիկ ընկերությունների ինչպես Արևմուտքից, այնպես էլ Ռուսաստանից ու Թուրքիայից։ Չիրագ-1 նավթահարթակի բացումը, 1997, աղբյուրը՝ azertag.az Հոդվածի հեղինակները գրում են, որ Արևմուտքի հետ Ադրբեջանի տնտեսական կապերը Հեյդար Ալիևին հնարավորություններ տվեցին, որ վերջինս իր նպատակներն առաջ մղի ԵԱՀԿ-ում, և այս կառույցը նրա համար աստիճանաբար դառնում էր ավելի նպաստավոր հարթակ: Նաիրա Սահակյանը նշում է, որ չնայած Արևմուտքի հետ տնտեսական կապերը նոր էին ձևավորվում, Բաքվի նավթը արևմտյան երկրների համար նորություն չէր, և այն նրանց վաղուց էր հետաքրքրում։ «Եթե նայում եք Ռուսական կայսրության ժամանակաշրջանը, նայում եք [Ադրբեջանի] անկախության 2 տարին (երբ տարածաշրջանում առաջին հանրապետությունները ձևավորվեցին), ովքե՞ր ներկայացուցչություններ ունեին․ Բրիտանիան, Գերմանիան․․․ Նրանք պատահական չէին գալիս, և Բաքուն պահելն առանցքային դեր ուներ թե՛ նրանց, թե՛ Թուրքիայի և թե ՛Ռուսաստանի համար։ Ի վերջո, երբ ռուսներին հաջողվեց ԽՍՀՄ կազմում ներառել նաև Ադրբեջանը, ենթադրվում էր, որ նավթը ևս անցնելու էր նրանց վերահսկողության տակ։ Բայց դա շարունակում էր մնալ լուրջ գործոն, և 90-կաններին, երբ Ադրբեջանն անկախացավ, եվրոպական մայրաքաղաքները ևս հետաքրքրված էին նավթով։ Ոչ միայն Հեյդար Ալիևն էր մտածում այս մայրաքաղաքի կամ այս ղեկավարի հետ հարաբերություններ հաստատել, պայմանագրեր կնքել, այլ նաև դրսից այդ ազդակները կային»,- ասում է գիտնականը։ Հոդվածի համահեղինաը նշում է նաև այն փաստը, որ 90-ականներին Ռուսաստանն ուժեղ չէր, և երբ հետխորհրդային որևէ երկիր որոշում էր հարաբերություններ հաստատել արևմտյան երկրների հետ, ռուսական կողմից դրան հակադարձող լծակները բավականին թույլ էին։ «Բազմավեկտորություն ստեղծելը հնարավոր էր, որովհետև աշխարհը դարձել էր բազմավեկտոր։ Հիմա է, որ նորից բևեռացում է տեղի ունեցել»,- ասում է նա։ Հոդվածում, այնուհետև, ներկայացվում են բանակցային գործընթացում Մինսկի խմբի՝ հակամարտության լուծմանն ուղղված առաջարկները՝ սկսած 1996-ի Լիսաբոնի գագաթնաժողովից մինչև «Ընդհանուր պետություն» և Քի Վեսթ։ Լիսաբոնի գագաթնաժողովին ներկայացված փաստաթուղթն, օրինակ, առաջարկում էր հակամարտությունը կարգավորել՝ հիմնվելով երեք հիմնական սկզբունքների վրա՝ Ադրբեջանի և Հայաստանի տարածքային ամբողջականության ճանաչում, Ադրբեջան պետության կազմում Լեռնային Ղարաբաղին բարձրագույն ինքնակառավարման կարգավիճակի տրամադրում և Լեռնային Ղարաբաղի բոլոր բնակիչների անվտանգությունն ապահովող սկզբունքների սահմանում:  Լիսաբոնի գագաթնաժողով, 1996, աղբյուրը՝ ԵԱՀԿ պաշտոնական կայք Հայաստանն օգագործեց իր վետոյի իրավունքը, և այս առաջարկն ընդունվեց միայն որպես ԵԱՀԿ նախագահի հայտարարություն։ Պատճառն, ըստ այն ժամանակվա նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, այն էր, որ այս առաջարկով կանխորոշվում էր Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակը, իսկ ինքնորոշման և տարածքային ամբողջականության իրավունքները դրվում էին հիերարխիկ կարգի մեջ: Իսկ Ադրբեջանում սա ներկայացվում էր որպես Հեյդար Ալիևի հաղթանակ։ Մինսկի խմբի կերպարը սկսեց դրական պատկերվել Հեյդար Ալիևի ելույթներում։ Հոդվածի հեղինակները նշում են՝ նա հետևողականորեն ընդգծում էր, որ Ադրբեջանը «ԵԱՀԿ-ն և Մինսկի խումբը համարում է հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման հիմնական գործիքներ»։ Արդյո՞ք Լիսաբոնի գագաթնաժողովի առաջարկն իսկապես հաջողություն էր և հետևանք էր Ադրբեջանի ու Արևմուտքի միջև նավթային գործարքների։ Այս հարցին ի պատասխան՝ Նաիրա Սահակյանը նշում է․ «Առաջարկներ ներկայացվել են միշտ, բայց եկեք չմոռանանք, որ փուլային, փաթեթային առաջարկները ներկայացվել են Լիսաբոնից հետո։ Հետևաբար ասել, որ Լիսաբոնը Ադրբեջանի մեծ հաղթանակն էր, գուցե և չափազանցություն է․ նույն փուլային ու փաթեթային կամ «Ընդհանուր պետություն» տարբերակներում [Արցախի] կարգավիճակը քննարկման առարկա էր մնում։ Գուցե ինչ-որ առաջարկում տարածքային ամբողջականությունն էր ավելի շատ շեշտվում, մեկ այլ առաջարկում ազգային ինքնորոշումն էր շեշտվում, բայց դրանք շարունակում էին քննարկելու թեմաներ մնալ։ Ի վերջո, սրանք բոլորը առաջարկներ էին, որոնք մնացին թղթի վրա»։ Հոդվածում այնուհետև նշվում է, որ նավթի շուրջ դիսկուրսը և Ադրբեջանի՝ որպես առանցքային նավթային գործընկերոջ վերաբրենդավորումը սկսեցին թափ հավաքել: Հայաստանի նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն, օրինակ, խոսելով համանախագահների մասին, նշում էր, որ նավթային գործոնը նշանակալի դեր է խաղում ամերիկյան դիրքորոշման ձևավորման մեջ:  Հեյդար Ալիևն ինքն էլ էր խոստովանում, որ Ադրբեջանը փորձում է նավթային գործոնն օգտագործել բանակցային գործընթացից օգուտներ քաղելու համար։ 1997 թ․ հունվարին՝ Ֆրանսիա կատարած այցի ժամանակ, երբ լրագրողներից մեկը նրան հարցրեց, թե արդյո՞ք նավթային գործոնը կարող է ազդել ԼՂ հակամարտության կարգավորման վրա, Ալիևը պատասխանեց, որ Ադրբեջանը կօգտագործի բոլոր հասանելի ռեսուրսները՝ ներառյալ իր նավթային պաշարները, խնդիրը լուծելու համար:   Հիասթափություն ԵԱՀԿ-ից 1998-ին ներկայացվեց «Ընդհանուր պետություն» առաջարկը, որն Ադրբեջանը մերժեց։ Այս առաջարկը ենթադրում էր, որ Լեռնային Ղարաբաղը լինելու է  հանրապետության ձևի պետական և տարածքային կազմավորում և Ադրբեջանի հետ միասին կազմելու է «Ընդհանուր պետություն»՝ նրա միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններում: Այս փուլից սկսած՝ Ալիևի խոսույթում նկատվում էր հիասթափություն Մինսկի խմբից։ 1998-2000 թթ․՝ Մինսկի խմբի ներկայացուցիչներին հյուրընկալելիս, Ալիևը հաճախ քննադատում էր նրանց «անգործությունը»: Մյուս կողմից էլ, երբ Հեյդար Ալիևի և Հայաստանի հաջորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի միջև ուղիղ հանդիպումներ էին տեղի ունենում, Ալիևը քննադատությանը զուգահեռ նաև ընդգծում էր, որ ուղիղ հանդիպումները չպետք է դիտվեն որպես ԵԱՀԿ հարթակի փոխարինում: Ռոբերտ Քոչարյանն ու Հեյդար Ալիևը, աղբյուրը՝ aniarc.am Պայմանավորված Հայաստանում 1999-ի հոկտեմբերի 27-ի ողբերգությամբ՝ բանակցությունները որոշ ժամանակ դադարեցվեցին և վերսկսվեցին  Քի Վեսթում, որտեղ ներկայացված առաջարկները ևս չստորագրվեցին։  Հոդվածում նշվում է, որ Քի Վեսթի բանակցությունները տեղի ունեցան խիստ լարված մթնոլորտում: Իր ելույթում Հեյդար Ալիևը դժգոհություն հայտնեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների որդեգրած պասիվ մոտեցումից: Ռոբերտ Քոչարյանի հուշերից պարզ է դառնում, որ երբ նա Քի Վեսթի մշակութային ծրագրերից մեկի ժամանակ հարցրել է Հեյդար Ալիևին համաձայնագիրը մերժելու պատճառը, վերջինս նշել է՝ ինքը չի կարող նույնիսկ իր ընտանիքին համոզել, և Լեռնային Ղարաբաղից հրաժարվելը մեծ հարված կլիներ իր և իր ընտանիքի հեղինակությանը: Ռոբերտ Քոչարյանը` Քի Վեսթում, Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Քերի Քավանոյի հետ, 2001, աղբյուրը՝ mediamax.am Ինչպե՞ս ստացվեց, որ Ադրբեջանին այդպես էլ չհաջողվեց ստանալ այնպիսի առաջարկ, որը պատրաստ կլիներ ստորագրել․ արդյո՞ք նավթային գործարքները չօգնեցին նրան։ Այս հարցին ի պատասխան՝ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ դա կլիներ ցինիկ առուծախ. «Այսօր տեսնում ենք նման բաներ, բայց [այն ժամանակ] դեռ դրան չէինք հասել։ Մարդու իրավունքները, ազգային ինքնորոշման գաղափարը շարունակում էին արժեքներ մնալ միջազգային հարթակներում»։ Գիտնականը կարևորում է նաև այն փաստը, որ ստեղծման օրվանից ԵԱՀԿ-ում որոշումների կայացման հիմքում դրված էր կոնսենսուսով խնդիրների լուծմանը հասնելու ճանապարհը, իսկ ԵԱՀԿ-ի ներսում ամեն պետություն ուներ իր շահերը։ «Մի կողմից` ԵԱՀԿ-ի կամ Մինսկի խմբի համանախագահների միջև փոխհարաբերությունները, որոնք դեռ այսօրվա նման առճակատման չէին գնացել, բայց հարթ էլ չէին, մյուս կողմից, այդ հարաբերություններից բացի, կային նաև կոնֆլիկտի կողմերի հետ հարաբերությունները․․․ Մի քանի հարթակներով էր ամբողջ գործընթացը զարգանում, հետևաբար լուծում ասվածն էլ սարսափելի բարդ էր լինելու»,- նշում է հոդվածի համահեղինակը:   Պատերազմի նարատիվի զարգացումն ու դրա նախադրյալները Նաիրա Սահակյանի և Անահիտ Քարտաշյանի հեղինակած հոդվածն այնուհետև ներկայացնում է, թե ներքաղաքական ինչպիսի փոփոխություններ տեղի ունեցան Ադրբեջանում։ Երկրում  1998-ի ընտրություններ ժամանակ պարզ դարձավ, որ Հեյդար Ալիևն այլևս չի վայելում մեծ ժողովրդականություն, ինչպես նախկինում:  Ընտրություններին ընդառաջ ընդդիմությունը սկսեց քննադատել Ալիևին նավթային ռեսուրսները սխալ կառավարելու և ԼՂ հարցի շուրջ անարդյունավետ բանակցություններ վարելու համար: Այսպիսով, Հեյդար Ալիևը սկսեց օգտագործել ԼՂ հակամարտությունը՝ հանրության աչքում իր իշխանությունը լեգիտիմացնելու և իր քաղաքական հակառակորդներին դիմակայելու համար: 2001 թ. սկսած՝ նա խոսում էր պատերազմի՝ որպես հակամարտության այլընտրանքային լուծման հնարավորության մասին։ 2002 թ. մարտին, օրինակ, ԵԱՀԿ ներկայացուցիչների հետ հանդիպման ընթացքում նա ասաց. «Ուզում եմ ընդգծել, որ ես խնդրի խաղաղ կարգավորման կողմնակից եմ: Սակայն այնպես չէ, որ բացառապես խաղաղ լուծման կողմնակից եմ: Ես ձգտում եմ խնդրի արագ լուծմանը: Դրա համար մենք բոլորս՝ դուք և մենք, պետք է ակտիվացնենք մեր ջանքերը և հասնենք լուծման»: Պատերազմական լուծման հռետորաբանությանը զուգահեռ աճեց Հեյդար Ալիևի քննադատությունը Մինսկի խմբի հանդեպ: Հոդվածի հեղինակներն Ալիևի հռետորաբանության փոփոխությունը պայմանավորում են ոչ միայն ներքին քաղաքական ճնշումներով, այլև Ադրբեջանի տնտեսական նշանակալի  առաջընթացով և Հայաստանի նկատմամբ աճող ռազմական առավելությամբ։ Տնտեսական առաջընթացն էլ պայմանավորված էր այն հանգամանքով, որ 2000-ականների սկզբին Ադրբեջանը սկսել էր նավթային պայմանագրերից օգուտներ ստանալ։ Հայաստանի ու Ադրբեջանի առաջնորդները և Մինսկի խմբի համանախագահները Քի Վեսթում, 2001, նկարը՝ Քերի Քավանոյի «ԵԱՀԿ-ի, Մինսկի խմբի համանախագահների հետ Ադրբեջանը սկսում է խոսել այն դիրքից, որ մենք ձեր գործընկերն ենք, ձեզ նավթ ենք տալիս, հետևաբար լուծումներն էլ դա հաշվի առնելով է պետք առաջարկել»,- նշում է Նաիրա Սահակյանը։ Գիտնականը համոզված չէ, որ 2000-ականների սկզբին ռազմական առումով Ադրբեջանն արդեն պատրաստ էր հաղթանակի հնարավոր պատերազմի դեպքում․ Հայաստանի նկատմամբ ռազմական առավելությունն առավել ակնհայտ դարձավ 2010-կականներին` Հեյդար Ալիևի որդու՝ Իլհամ Ալիևի օրոք։  Պատերազմական հռետորաբանությունը, Նաիրա Սահակյանի խոսքով, 2000-ականների սկզբին դեռևս սպառնալիք էր, որ Հեյդար Ալիևն օգտագործում էր ներքին լսարանին բավարարելու և բանակցային գործընթացից օգուտներ քաղելու համար։ Այսպիսով,  հայ գիտնականների հոդվածը Հեյդար Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ ցույց է տալիս, թե ինչպես են ներքին քաղաքական իրողությունները (ընդդիմության ճնշումները Հեյդար Ալիևի նկատմամբ) և ավելի լայն աշխարհաքաղաքական իրողությունները (նավթային գործարաքները, դրանցից ստացված տնտեսական օգուտները, միջնորդ պետությունների փոխհարաբերությունները միմյանց և հակամարտության կողմերի հետ) ազդել Ադրբեջանի դիրքորոշման փոփոխությունների և հետևաբար՝ բանակցային գործընթացի վրա։   Խոսույթի ուսումնասիրությունն այլ հոդվածներում Նաիրա Սահակյանն իր այլ հոդվածներում էլ Արցախյան հակամարտության ու բանակցային գործընթացին անդրադառնում է հակամարտության կողմերի առաջնորդների խոսույթների ուսումնասիրությամբ։  Central Asian Survey ամսագրում անցած տարի հրապարակած իր հոդվածում, օրինակ, գիտնականն ուսումնասիրել է Հայաստանի, Ադրբեջանի ու Թուրքիայի ղեկավարների` 2002-2022 թթ. ելույթները` ուղղված միջազգային լսարանին։ Այս ուսումնասիրությամբ հեղինակը փորձել է հասկանալ, թե ինչպիսի շրջանակավորում (framing) են օգտագործում երեք երկրների առաջնորդները Արցախյան հակամարտության համատեքստում իրենց երկրները ներկայացնելու համար, այսինքն` իրենց ուղերձներով ինչպիսի կարծիք են փորձում ձևավորել միջազգային լսարանի մոտ։ Հայաստանի նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի, ինչպես նաև Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի խոսույթի ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ նրանք միջազգային լսարանին ուղղված իրենց ելույթներում շեշտում էին Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի՝ ժողովրդավար լինելու փաստը։ Ի հակադրություն` նրանց խոսույթում Ադրբեջանը ներկայացվում էր որպես ավտորիտար երկիր, հետևաբար` Լեռնային Ղարաբաղը չէր կարող գոյություն ունենալ բռնապետական Ադրբեջանի ռեժիմի ներքո։   Հայ առաջնորդների մյուս նարատիվը տարածաշրջանային համագործակցությունն էր․ նրանց ելույթներում նշվում էր, որ տարածաշրջանային համագործակցությունը կհաստատի վստահություն, որն Արցախյան հակամարտության լուծման հիմքն է: Ադրբեջանն, ի տարբերություն Հայաստանի, միջազգային տարբեր լսարանների առաջ տարբեր նարատիվներ էր օգտագործում։ Իսլամական երկրների հետ խոսելիս Իլհամ Ալիևն օգտագործում էր իսլամական համերաշխության գաղափարը` Ադրբեջանը ներկայացնելով որպես խաչմերուկ Արևմուտքի ու իսլամական աշխարհի միջև։ Այս լսարանի առջև Ալիևը ԼՂ հակամարտությունը ներկայացնում էր որպես մի իրավիճակ, որտեղ Ադրբեջանը զոհ է, իսկ Հայաստանը՝ հակաիսլամական ագրեսոր:  Արևմուտքին ուղղված ելույթներում Ալիևը զարգացնում էր Ադրբեջանի` բազմամշակույթ պետություն լինելու նարատիվը։ Սրան նա հակադրում էր Հայաստանը, որը, նրա պդնմամբ, մոնոէթնիկ ու միակրոն պետություն է։ Իսկ թյուրքալեզու ժողովուրդներ հետ խոսելիս Ադրբեջանն օգտագործում էր թյուրքական ժառանգության նարատիվը։ Խոսելով ԼՂ հակամարտության մասին՝ Ալիևը շեշտադրում էր Ադրբեջանի՝ թյուրքական ընտանիքի անդամ լինելն ու նրանց միջև տնտեսական համագործակցության կարևորությունը: Այս նարատիվի համատեքստում Ադրբեջանը դեռ 44-օրյա պատերազմից առաջ էր Հայաստանի Սյունիքի մարզն անվանում Ադրբեջանի պատմական հող` պնդելով, թե այդ տարածաշրջանի «անջատումը Ադրբեջանի մնացած մասից և միացումը Հայաստանին աշխարհագրորեն բաժանել է մեծ թյուրքական աշխարհը»: Նաիրա Սահակյանի աշխատասենյակում Իսկ Թուրքիայի առաջնորդների խոսույթն, ըստ հոդվածի հեղինակի, ձևավորվում էր երկու կարևոր հանգամանքի հիման վրա։ Նախ՝ Թուրքիայի ղեկավարներն առաջնահերթ կարևորում էին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության հարցը, քանի որ իրենք էլ Թուրքիայի ներսում քրդական ինքնորոշման խնդիր ունեն։ Ադրբեջանի և ԼՂ հակամարտության վերաբերյալ Թուրքիայի դիրքորոշման հարցում մյուս կարևոր գործոնը  ռուս-թուրքական հարաբերություննեն էին և այն, որ երկու երկրները Կովկասում ազդեցության համար շարունակական մրցակցության մեջ են: Նաիրա Սահակյանն այս հոդվածում գալիս է եզրահանգման, որ Իլհամ Ալիևն իր ուղերձները տարբեր լսարանների արժեհամակարգերին համահունչ էր դարձնում: Ալիևի կողմից Մինսկի խմբի քննադատությունը և Ադրբեջանին որպես զոհ ներկայացնելը միջազգային հանրության աչքին փորձում էին արդարացնել հակամարտության պատերազմական լուծումը: Հեղինակի խոսքով Ադրբեջանն այս հարցում ավելի մեծ հաջողություն էր գրանցում՝ հաշվի առնելով նաև այն, որ երկիրն ուղերձներին զուգահեռ ջանքեր էր գործադրում տնտեսական և անվտանգության համագործակցությունների ուղղությամբ։ Այդ ջանքերի արդյունքները տեսանելի դարձան 2020-ին, երբ միջազգային հանրությունը չմիջամտեց 44-օրյա պատերազմին։ Հայաստանն, ընդհակառակը, չնայած խոսում էր միջազգային հանրության համար կարևոր արժեքների մասին՝ ժողովրդավարություն, ինքնորոշման իրավունք, սակայն դրանք այնքան էլ արդյունավետ չէին զուգակցվում դիվանագիտական և տնտեսական համագործակցության նախաձեռնությունների հետ: Ըստ հեղինակի՝ այդ է պատճառը, որ հակամարտության շուրջ նարատիվը ձևավորելու գործում Հայաստանը պակաս ազդեցիկ դեր ուներ։ Southeast European and Black Sea Studies ամսագրում 2022-ին հրապարակած հոդվածում էլ Նաիրա Սահակյանն Իլհամ Ալիևի խոսույթի ուսումնասիրությամբ ներկայացնում է Ադրբեջանում հայերի ապամարդկայնացման գործընթացը։  Հեղինակը հոդվածում գրում է, որ միջազգային հանրությանն ուղղված իր ելույթներում Ալիևն օգտագործում էր միջազգային հանրությանը «հասկանալի» հռետորաբանություն՝ մեղադրելով Հայաստանին ագրեսիայի, միջազգային իրավունքի նորմերի, Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության խախտման, ՄԱԿ-ի բանաձևերին չենթարկվելու մեջ: Իսկ ներքին լսարանին ուղղված ելույթներում Ալիևն օգտագործում էր կենդանական մետաֆորներ՝ հայերին նմանեցնելով շների, շնագայլերի և վայրի գազանների հետ։ Ի հակադրություն՝ նա ադրբեջանցիներին ներկայացնում էր  որպես պարկեշտ, հայրենասեր, հերոսական ազգ, իսկ ադրբեջանական բանակը՝ աշխարհի ամենաուժեղ բանակներից մեկը։ Ալիևը հայերին ներկայացնում էր որպես բարբարոս ազգ, որը սպառնալիք էր Ադրբեջանի և ադրբեջանցիների համար։ Սրանով նա փորձում էր լեգիտիմացնել բանակցությունների միջոցով խնդիրները լուծելուց հրաժարվելը։ Հոդվածի հեղինակը գրում է, որ հայերի՝ պետական մակարդակում աջակցություն գտած  ապամարդկայնացման գործընացը բերեց նրան, որ պատերազմը հրամայական դարձավ Ադրբեջանի ժողովրդի համար։ Հեղինակը հոդվածում մեջբերում է նաև աշխատություններ, որոնցում ներկայացվում է, որ ապամարդկայնացումը ցեղասպանության անբաժանելի մաս է․ ապամարդկայնացման գործընթացը նախորդել է քսաներորդ դարում տեղի ունեցած բազմաթիվ ցեղապանությունների՝ Հոլոքոստ, Հայոց ցեղասպանություն, Ռուանդայի ցեղասպանություն, Կամբոջայի ցեղասպանություն:  Եվ իսկապես, պատմությունը ցույց տվեց, որ Ադրբեջանի համար հայերի ապամարդկայնացումն ագրեսիան արդարացնելու միջոց էր։ Այս հոդվածի հրապարակումից մի քանի ամիս անց՝ 2022-ի դեկտեմբերին, Ադրբեջանը շրջափակեց Արցախը՝ արգելափակելով սննդի և դեղորայքի մուտքն այնտեղ, ապա 9-ամսյա շրջափակումից հետո ռազմական ագրեսիա սկսեց, որը հանգեցրեց Արցախի հայաթափմանը և Արցախի Հանրապետության լուծարմանը։ Մինչև օրս Ադրբեջանը գերության մեջ է պահում Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը և նրանց հանդեպ շինծու մեղադրանքներով դատավարություն իրականացնում։   Հայաստանի համար զգայուն թեմաները՝ միջազգային գիտական ամսագրերում Այսպիսով, Արցախյան հակամարտության տարբեր կողմերի առաջնորդների հռետորաբանության ուսումնասիրությամբ Նաիրա Սահակյանը նոր լույսի ներքո է ներկայացնում այս հակամարտությունն ու բանակցությունների գործընթացը։ Գիտնականը նշում է, որ առաջիկայում հրապարակվելիք հոդվածներից մեկում անդրադառնալու է Հայաստանի տարբեր ղեկավարների՝ Արցախի հակամարտությանը վերաբերող խոսույթին, մեկ այլ հոդվածով էլ ուսումնասիրելու է, թե ինչպես է ներկայացվում հայ ժողովրդի կերպարն ադրբեջանական դասագրքերում։ Նաիրա Սահակյանն Արցախյան հակամարտության թեմայով գրելու հիմնական դժվարություն է համարում հետևյալը․ պետք է կողքից նայել մի հակամարտության, որի մաս ես կազմում։ «Պետք է փորձես ռեֆլեքսիվ դիրքից նայել խնդրին, ու քո՝ հակամարտության մաս լինելը չազդի քո եզրակացությունների վրա։ Բայց և ամբողջությամբ դրանից զերծ մնալ հնարավոր չէ, դրա համար պետք է ինքդ քեզ հետ և քո ընթերցողի հետ անկեղծ լինես, հայտնես ընթերցողին, որ ես փորձում եմ հնարավորինս օբյեկտիվ մոտենալ, բայց իմ ազգային, կրոնական և մշակութային ինքնությունը տանում է նրան, որ ինչ-որ հարցերի գուցե չկարողանամ դրսի աչքով նայել»,- ասում է նա։ Հարցին, թե արդյո՞ք ազգային պատկանելիությունը կամ հոդվածներում «Արցախ», «Շուշի» տեղանունների գործածումը չի բարդացնում միջազգային ամսագրերում տպագրությունը, հեղինակը պատասխանում է՝ իհարկե, բարդացնում է։  Նա հիշում է մի դեպք, երբ հրատարակիչը համոզում էր իր աշխատանքում «Շուշի»-ն «Շուշա» դարձնել, բայց ինքը հրաժարվեց՝ նշելով, որ կնախընտրի այլ հրատարակչության հետ աշխատել։ Հոդվածում, ի վերջո, գրվեց հենց «Շուշի» տարբերակը։ Գիտնականն ասում է, որ միջազգային ամսագրերի խմբագիրներն այս թեմայով հրապարակումների համար փորձում են գրախոսողների գտնել ինչպես Հայաստանից, այնպես էլ Ադրբեջանից՝ հավասարակշռություն ապահովելու համար։ Ինքն էլ՝ որպես գիտնական, ուշադիր է ձևակերպումների ընտրության հարցում, որ ոչ թե պրոպագանդայով զբաղվի, այլ վերլուծությամբ։ Նաիրա Սահակյանը նշում է՝ եթե նախկինում միջազգային գրախոսվող ասմագրերում տարբեր թեմաներով հրապարակումներ ես ունեցել ու արդեն հայտնի ես գիտական համայնքին, ապա հնարավոր է դառնում նաև տպագրություններ ունենալ նման զգայուն թեմաներով։   Գլխավոր լուսանկարում՝ Հեյդար Ալիևն ու Իլհամ Ալիևը՝ Չիրագ-1 նավթահարթակի բացմանը, 1997, աղբյուրը՝ azertag.az Հեղինակ՝ Աննա ՍահակյանԼուսանկարները՝ Ռոման Աբովյանի   «Հանրագիտ» շարքն իրականացվում է «Երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագրի» (ԵԳԱԾ) ֆինանսավորմամբ։      
17:58 - 22 հունվարի, 2025
Գենետիկական տվյալները՝ ժամանակի մեքենա․ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայից ներս

Գենետիկական տվյալները՝ ժամանակի մեքենա․ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայից ներս

Ինչպիսի՞ն էր կյանքը Հայկական լեռնաշխարհում հազարավոր տարիներ առաջ, արդյո՞ք մարդիկ ընտանի կենդանիներ պահում էին, դրանց ոսկորներից զարդեր կամ գործիքներ պատրաստում էին․․․ Գտածո կենդանական կամ մարդկային ոսկորի մի փոքրիկ կտոր կարող է պատասխանել այս ու շատ այլ հարցերի։ 17 տարի առաջ Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտում ստեղծվեց Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիան, որի գիտնականները, համագործակցելով հնագետների, մարդաբանների ու այլ մասնագետների հետ, սկսեցին գտածո ոսկորների ու մարդու գենոմի ուսումնասիրությամբ պատասխանել անցյալի հարցերին։ Առաջարկում ենք մեզ հետ տեղափոխվել Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայից ներս ու բացահայտել, թե ինչ մեթոդներով են հետազոտություններ իրականցնում լաբորատորիայի գիտնականներն ու ինչ են պարզել Հայկական լեռնաշխարհի պատմության մասին։ Հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ՝   Հեղինակ՝ Անի ԽաչատրյանՏեսանյութերը և լուսանկարները՝ Սարգիս ԽարազյանիՄոնտաժը՝ Ռոման Աբովյանի
20:37 - 26 դեկտեմբերի, 2024
Գենետիկան պատասխանում է պատմության հարցերին․ գիտնականները հերքում են հայերի բալկանյան ծագման տեսությունը

Գենետիկան պատասխանում է պատմության հարցերին․ գիտնականները հերքում են հայերի բալկանյան ծագման տեսությունը

Հայերը՝ որպես էթնիկ խումբ, հազարամյակներ շարունակ բնակվել են Հայկական բարձրավանդակում։ Բայց մեր ծագման մասին գոյություն ունեն բազմաթիվ վարկածներ։ Դրանցից մեկն, այսպես կոչված, բալկանյան տեսությունն է, որի համաձայն հայերը ունեն բալկանյան ծագում։ Եթե պատմական փաստերը սուղ են, ապա գենետիկական տվյալներն այս հարցին ստույգ պատասխան են տալիս և հերքում նշված տեսությունը։ Այս մասին է վկայում օրերս American Journal of Human Genetics հեղինակավոր ամսագրում հրապարակված հետազոտությունը, որի  համահեղինակներն են Գիտությունների ազգային ակադեմիայի (ԳԱԱ) Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայի գիտնականները և նրանց արտասահմանյան գործընկերները։   Պատմիչի գրած 3 տողը մեր՝ փռյուգիացիներից սերելու վարկածի հիմք Փռյուգիան երկիր էր Փոքր Ասիայի արևմտյան մասում (ներկայիս Թուրքիայի տարածքում)։ Միակ գրավոր աղբյուրը, որը խոսում է հայերի՝ փռյուգիացիներից ծագելու մասին, պատմիչ Հերոդոտոսի «Պատմություն ինը գրքից» աշխատությունից մի պարբերություն է․ «Հայերը, որոնք փռյուգիական գաղութարարներ են, զինված էին փռյուգիական ոճով։ Երկու ազգերն էլ (նկատի ունի հայերին ու փռյուգիացիներին,- խմբ․) գտնվում էին Արտոխմեսի հրամանատարության տակ, որը ամուսնացած էր Դարեհի դուստրերից մեկի հետ»։ Հետագայում այս պնդման հիման վրա սկիզբ դրվեց հայերի բալկանյան ծագման մասին տեսությանը։   Մեր ԴՆԹ-ն մեզ պատմում է հազարամյակներ առաջ ապրած մարդկանց մասին Մոտ 10 տարի առաջ Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիան արտասահմանյան գործընկերների հետ սկսեց մի ուսումնասիրություն, որը պիտի գար հերքելու հայերի փռյուգիական ծագման մասին վարկածը։ Մինչև հետազոտության մանրամասներին անդրադառնալը՝ կարևոր է իմանալ, թե որոնք են գենետիկայի հիմնական հասկացություններն, ու ինչ են դրանք նշանակում։ ԴՆԹ-ն մոլեկուլ է, որը կրում է գենետիկական ինֆորմացիա։ ԴՆԹ-ի առանձին հատվածները կոչվում են գեներ, որոնցից յուրաքանչյուրը կոնկրետ տեղեկություններ է պարունակում օրգանիզմի կառուցվածքի ու ֆունկցիաների մասին։ Գեներից բացի՝ ԴՆԹ-ն պարունակում է նաև չեզոք հատված, որը կազմում է ԴՆԹ-ի մեծ մասը։ ԴՆԹ-ի չեզոք հատվածն ու գեները միասին կազմում են  գենոմը։ Գենոմը անփոփոխ չէ․ ինչ-ինչ պատճառներով նրա որոշ մասերում կարող են փոփոխություններ տեղի ունենալ, որոնք անվանում են մուտացիաներ։ Մուտացիաները  փոխանցվում են ժառանգաբար՝ անցնելով հաջորդ սերունդներին։ Պարզվում է, որ  ժամանակակից մարդու ԴՆԹ-ն կարող է պատմել հազարավոր տարիներ առաջ ապրած ժողովուրդների  մասին։ Բանն այն է, որ ԴՆԹ-ի փոփոխությունների՝ մուտացիաների առումով էթնոսները տարբերվում են միմյանցից։ Ճիշտ է, մարդկությունը գենետիկական կառուցվածքով շատ նման է, սակայն կախված միջավայրից, խմբերի մեկուսացումից, միգրացիայից՝ որոշակի տարբերություններ կամ նմանություններ են առաջանում տարբեր խմբերի միջև, այսինքն՝ ամեն ազգ ունի իրեն բնորոշ մուտացիաներ, որոնք փոխանցվում են սերնդեսերունդ։  Հետևաբար, ունենալով ժամանակակից մարդու ԴՆԹ-ն, այսինքն՝ նրա գենոմի մասին ինֆորմացիան, գիտնականները, հիմնվելով  ժառանգած մուտացիաների վրա, կարող են վերականգնել նրա անգամ հեռավոր նախնիների ԴՆԹ-ն։    Մենք փռյուգացիների՞ց ենք սերում․ գենետիկական պատասխանը Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիան հայկական գենոֆոնդը ուսումնասիրելու նպատակով մի քանի տարի առաջ սկսեց ուսումնասիրել ծագումով Արևելյան և Արևմտյան Հայաստաններից հայերի գենետիկական տվյալներ։ Սկզբում գիտնականները կենտրոնացան հայրական գծով ժառանգվող գենետիկական հատկանիշների վրա։ Ստացված արդյունքները ցույց տվեցին հայրական տոհմագծերի կառուցվածքի կայունությունը առնվազն վերջին մի քանի հազարամյակներում։ Բալկանյան տեսության համաձայն` փռյուգիացիների միգրացիան Հայկական բարձրավանդակ մոտ 3000 տարի առաջ է տեղի ունեցել։ Սա  կասկածներ առաջացրեց Հերոդոտոսի վկայության իսկության վերաբերյալ։ Գիտնականների մոտ միտք ծագեց․ եթե փռյուգացիները զանգվածաբար եկել էին այստեղ և Հայկական բարձրավանդակում հիմք դրել նոր ազգի, ապա նրանք պիտի ճանապարհին հետքեր թողած լինեին, և այդ հետքերը պիտի երևային մեր՝ հայերիս գենոմում։ Այս ենթադրության  իսկությունը ստուգելու համար գիտնականները վերցրին Բալկանյան թերակղզու երկրներում և այնտեղից Հայկական բարձրավանդակ տանող տարածքում՝ ներկայիս Թուրքիայում, ապրած մարդկանց հնագույն ԴՆԹ-ի մասին տվյալներ (այս նյութը ստացվել էր գտածո աճյունների  ոսկրանյութից)։ Քարտեզում կետերով նշված են այն տարածքները, որտեղի բնակիչներից վերցվել են  հնագույն կամ ժամանակակից ԴՆԹ-ի նմուշներ (աղբյուրը՝ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիա) Ապա գիտնականները հայկական ամբողջական գենոմը, որը ստացել էին 34 հայերից, համեմատեցին այս տարածաշրջաններում ապրած մարդկանց գենոմների հետ։ Նրանց  հետազոտությունը գենետիկական որևէ նմանություն չգտավ հայերի ու Բալկանյան տարածքում ապրող և ապրած խմբերի միջև։  Եթե հայերն ու Բալկանյան թերակղզում ներկայում ապրող ժողովուրդները նույն խմբից սերեին, ապա պիտի երկուսի մոտ էլ նույն մուտացիաները արտահայտված լինեին։ Սակայն գիտնականները հայերի ու նշված  ժողովուրդների միջև մուտացիաների նմանություններ չեն գտել։ «Նմանություններ չկան, գուցե այստեղ եկել են Բալկանյան թերակղզուց, բայց ոչ զանգվածային։ Ալեքսանդրի (Մակեդոնացու,- խմբ․) ժամանակ եկել են, բայց չեն հասել Հայաստան»,- ասում է հոդվածի համահեղինակ, էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայի վարիչ Լևոն Եպիսկոպոսյանը։   Սասունցիներն ասորական ծագում չունեն Սա գիտնականների գրանցած միակ արդյունքը չէ։ Հայերի ամբողջական գենոմը ուսումնասիրելիս նրանք նաև նկատեցին որոշակի առանձնահատկություն Սասունի բնակիչների մոտ։ Նախ՝ հերքվեց նրանց ասորական ծագումը։ Այս միֆը տարածողները հիմնվում են Աստվածաշնչում հանդիպող մի ձևակերպման վրա, ըստ որի՝ ասորեստանցի արքա Սենեքերիմի որդիները եկել են Արարատի երկիր։ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայի գիտնականները սասունցիների ժառանգների ԴՆԹ-ն համեմատեցին այլ հայերի ու ներկայում ապրող ասորիների հետ։  Նրանք, մասնավորապես, համեմատեցին այն մուտացիաները, որոնք բնորոշ են կոնկրետ խմբերի և այլ խմբերի մոտ չեն հանդիպում։ Արդյունքում գիտնականները հայտնաբերեցին, որ սասունցիներն ու այլ տարածաշրջանների հայեր այդ մուտացիաների առումով նման են միմյանց, իսկ  ասորիների  հետ նմանություն չհայտնաբերվեց։ Սասունցիների սերունդներից վերցրած նմուշները հետազոտելիս պարզվեց նաև, որ մոտ 10 հազար տարի առաջ նրանց քանակի կտրուկ նվազում է գրանցվել։ Լևոն Եպիսկոպոսյանի խոսքով դրա պատճառները միայն ենթադրել կարելի է՝ ներխուժումներ, միջավայրի կտրուկ փոփոխություն կամ մի այլ պատճառ, որի մասին պատմական որևէ տեղեկություն չկա։ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայի ու գործընկերների  հետազոտությունը հայկական գենոֆոնդի ուսումնասիրության մի մասն է միայն։ Լաբորատորիան նպատակ ունի Պատմական Հայաստանի գենետիկական ատլաս ստեղծելու, որը կներառի Հայաստանի Հանրապետության, Արցախի, Արևմտյան Հայաստանի հայերի ու նրանց հաջորդների, ծպտյալ հայերի, հայկական ծագում ունեցող այլ խմբերի գենետիկական տվյալները։ Սա միջգիտակարգային համագործակցության ու երկարաժամկետ ծրագիր է, որն արդեն մեկնարկել է։ «Գիտությունը երբեք չի ավարտվում, այն ունի սկիզբ, բայց չունի վերջ»,- ամփոփում է Լևոն Եպիսկոպոսյանը։   Անի Խաչատրյան Գլխավոր լուսանկարը՝ Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայից (հեղինակ՝ Սարգիս Խարազյան)  
18:33 - 05 դեկտեմբերի, 2024
Հայաստանի կարիքներից բխող գիտություն․ ԱԺ-ում քննարկվեց անվտանգության ամրապնդման և տնտեսության զարգացման գործում գիտության և տեխնոլոգիաների դերը

Հայաստանի կարիքներից բխող գիտություն․ ԱԺ-ում քննարկվեց անվտանգության ամրապնդման և տնտեսության զարգացման գործում գիտության և տեխնոլոգիաների դերը

Ինչո՞ւ Հայաստանում գերատեսչությունները չունեն պետության կարիքներից բխող գիտական խնդիրներ սահմանելու կարողություններ, արդյո՞ք գիտական արդյունքը չափելու միակ միջոցը պիտի լինեն միջազգային հեղինակավոր ամսագրերում տպագրությունները, ինչո՞ւ չի հրապարակվում գիտության ռազմավարությունը․ Ազգային ժողովում (ԱԺ) կառավարության և գիտական համայնքի ներկայացուցիչները նոյեմբերի 19-ին փորձում էին ստանալ այս հարցերի պատասխանները։ ԱԺ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավորներ Հակոբ Արշակյանը և Սիսակ Գաբրիելյանը «Գիտուժ» նախաձեռնության հետ կազմակերպել էին «Գիտության և տեխնոլոգիայի դերը Հայաստանի անվտանգության ամրապնդման և տնտեսության զարգացման գործում» թեմայով աշխատանքային քննարկում։ Լուսանկարում՝ ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանը և Հակոբ Արշակյանը Քննարկման կազմակերպման առիթներից էր «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նոր նախագիծը, որը լրամշակումների տևական փուլից հետո շրջանառության մեջ է դրել Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարությունը (ԿԳՄՍՆ)։ Այս նախագծով, հիշեցնենք, առաջարկվում են բարձրագույն կրթության և գիտության համակարգերի մի շարք արմատական փոփոխություններ, այդ թվում՝ բուհերի խոշորացում, գիտական կազմակերպությունների ինտեգրում բուհերի կազմում, Գիտությունների ազգային ակադեմիայի (ԳԱԱ) դերի փոփոխություն։ Նախագծում առանձին կետով կարգավորվում են նաև ստեղծվելիք ակադեմիական քաղաքին վերաբերող հարցերը (նախագծի մանրամասները կարող եք կարդալ այստեղ)։   Պետությունը՝ խնդիրներ սահմանող ԱԺ-ում կազմակերպված քննարման մի զգալի հատված նվիրված էր, այսպես կոչված, պետական պատվերին․ քննարկման մասնակիցները փորձում էին հասկանալ, թե ինչպես կարող է կառավարությունը վերհանել պետության կարիքներից բխող գիտական խնդիրներ և դրանք պատվիրակել գիտնականներին։ «Գիտուժ» նախաձեռնության անդամ Տիգրան Շահվերդանը նշեց, որ 2021-ին իրենց նախաձեռնության առաջ քաշած գլխավոր պահանջներից էր գիտության ֆինանսավորման ավելացումը, ինչը տեղի ունեցավ։ Նա շեշտեց՝ իրականացվել են ու շարունակում են իրականացվել դրական այլ փոփոխություններ ևս, ինչպիսին է, օրինակ, վարչապետին կից Գիտության և տեխնոլոգիաների զարգացման խորհրդի ստեղծումը, որի աշխատանքային խմբերը հավաքագրում ու կառավարությանն են ներկայացնում Հայաստանի համար կարևոր գիտական խնդիրներ։ «Գիտուժ» նախաձեռնության անդամի խոսքով, սակայն, այս փոփոխությունները տեղի են ունենում պետական կարիքներց բխող գիտական հետազոտությունների և փորձարարական մշակումների (ԳՀՓՄ) ռազմավարությունների բացակայության պայմաններում։ Տիգրան Շահվերդյանը «Անտեսվում է պետության՝ գիտական հետազոտությունների և փորձարարական մշակումների պատվիրատուի դերը՝ ելնելով պետության մարտահրավերներին դիմակայելու անհրաժեշտությունից։ Բազմաթիվ երկրների փորձի մեր ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ այստեղ լուրջ բաց կա։ Հայաստանի պետական համակարգում չկա այն մարմինը, որը պետք է լինի պետական կարիքներից բխող կիրառական գիտական հետազոտությունների և փորձարարական մշակումների պատվիրատու պետական համակարգում։ Այս բացերն են բերում նաև նրան, որ չարդարացված սպասումներ են ձևավորում գոյություն ունեցող գերատեսչություններից, հատկապես ԿԳՄՍ նախարարությունից։ Սակայն գոյություն ունեցող գերատեսչությունները, առանձին վերցրած, չունեն բավարար լիազորություններ պետական ԳՀՓՄ պատվերի ֆունկցիան ամբողջապես իրականացնելու համար»,- նշեց նա։  Տիգրան Շահվերդյանը շեշտեց նաև այն հանգամանքը, որ Հայաստանում գիտությանը հատկացվող ֆինանսավորման մեծ մասն ուղղվում է հիմնարար հետազոտություններին, և կիրառական հետազոտությունների ու փորձարարական մշակումների բյուջեն դրա փոքր մասն է կազմում (կատարվել է ուղղում 27․11․2024-ին)։ Ի հակադություն՝ նա բերեց Տնտեսական համագործակցության և զարգացման կազմակերպության երկրների օրինակը, որտեղ կիրառական հետազոտություններն ու  փորձարարական մշակումները կազմում են ծախսերի կեսից ավելին։  Տիգրան Շահվերդյանը ներկայացրեց, թե այս խնդիրների լուծմանն ուղղված ինչ առաջարկներ ունի «Գիտուժ» նախաձեռնությունը․ անհապաղ ձևավորել պետական ԳՀՓՄ պատվիրատու մարմին հստակ լիազորություններով, մշակել պետական ԳՀՓՄ և նորարության համապարփակ ռազմավարություն՝ ուղղված երկրի անվտանգային և տնտեսական մարտահրավերների լուծմանը, հաշվի առնելով, որ պետական ԳՀՓՄ պատվերի համակարգը դեռ ձևավորման փուլում է, պետական ԳՀՓՄ կատարողների համակարգի փոփոխություններն իրականացնել ավելի կշռադատված ձևով։  ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանն արձագանքեց՝ խոսակցությունը պետք է սկսել ոչ թե նոր մարմին ստեղծելուց, այլ նրանից, թե ինչ խնդիրներ պետք է լուծել և ինչպես։ Նա հիշեցրեց, որ գոյություն ունի միջգերատեսչական հանձնաժողով, որի շրջանակում տարբեր նախարարություններ հավաքագրում են  իրենց խնդիրներն ու փոխանցում ԿԳՄՍՆ Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեին՝ դրանք որպես հետազոտական թեմաներ ձևակերպելու նպատակով։ Ժաննա Անդրեասյանը «Մենք սովորաբար կարծում ենք, որ մեր խնդիրները կլուծվեն եթե ունենանք հերթական մարմինը, որն ունի այսինչ գործառույթները։ Ցավոք, փորձը ցույց է տալիս, որ մարմինները կարող են ստեղծվել, բայց խնդիրները կշարունակեն չլուծվել։ Երբ պետական գերատեսչությունները պետք է ներկայացնեն այն հարցերը, որոնց ուսումնասիրությունը կարևոր է, որ իրենք առաջ գնան, օրինակ, ջրային ոլորտում, հողերի օգտագործման կամ ցանկացած այլ բնագավառում, մենք կարող ենք տեսնել այդ խնդիրները ձևակերպելու տարրական կարողության խնդիր։ Ես տեսնում եմ լրջագույն խնդիր, որ մենք ունենանք ավելի համալիր մոտեցում կարողությունների զարգացման տեսանկյունից, որպեսզի նախևառաջ կարողանանք հարցերն ու խնդիրները ճիշտ ձևակերպել, իսկ այնուհետև ընտրել՝ այս խնդիրներից որոնք պետք է դառնան առաջնահերթ և ընդգրկվեն պետության ֆինանսավորման ծրագրերի շրջանակներում»,- ասաց նախարարը։ Տիգրան Շահվերդյանը նշեց` կարևոր է ունենալ մարմին, որը կգործի նախարարություններից դուրս, և որը կունենա առանձին բյուջե ու լիազորություններ։ «Մեծ երկրների փորձը ցույց է տալիս, որ նրանք կարողանում են ամեն մի գերատեսչության մեջ ձևավորել խնդիրները ամբողջական ձևակերպելու, նաև պատվիրելու կարողությունները։ Սակայն ավելի փոքր երկրներում, որոնք հնարավորություն չունեն բոլոր գերատեսչություններում այդպիսի կարողություն ձևավորվելու, սովորաբար ստեղծվում են մեկ կամ ավելի մարմիններ, որոնք, քանի որ պետք է ամբողջական նայեն պետական խնդիրներին, գտնվում են գերատեսչություններից դուրս։ ․․․․ Մենք անիրատեսական ենք համարել [Հայաստանի] բոլոր գերատեսչություններում ձևավորել այդպիսի կարողություններ, հետևաբար պետք է լինի մասնագիտական որևէ կառույց, որն ունենա համապատասխան պրոֆեսիոնալ կարողություններ և հզորություններ»,- ասաց «Գիտուժ» նախաձեռնության անդամը։ ԳԱԱ Քիմիական ֆիզիկայի ինստիտուտի տնօրեն Սեյրան Մինասյանն էլ հիշեցրեց Բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարարության (ԲՏԱ) կազմում գործող Ռազմարդյունաբերության կոմիտեի մասին՝ հարցնելով, թե ինչու Կոմիտեն չի կարողանում ձևակերպել ոլորտի կարիքները, որոնք գիտնականները կարող են լուծել, և ինչու են հետազոտությունների նախաձեռնությունները գալիս ներքևից՝ գիտնականներից։ Սեյրան Մինասյանը նաև խոսեց հետազոտությունների ֆինանսավորման նպատակային ծրագրերի մասին, որոնք ժամանակին Էկոնոմիկայի նախարարությունն էր իրականացնում, իսկ այժմ ԿԳՄՍՆ Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեի տիրույթում են։  Սեյրան Մինասյանը «Ինչո՞ւ Էկոնոմիկայի նախարարությունը չէր ձևակերպում այդ նպատակները, արդյո՞ք Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեն հիմա ձևակերպելու է հստակ նպատակներ, թե ինչ է պետք մեր երկրին, որ մենք էլ դրանով զբաղվենք։ Բացի դրանից՝ Գիտությունների ազգային ակադեմիան էլ, կարծում եմ, մեծ պոտենցիալ ունի անվտանգության և տնտեսության զարգացման հարցում մեր երկրին անհրաժեշտ խնդիրները ձևակերպելու և նպատակային ծրագրեր, թեմաներ հայտարարելու։ Կարծում եմ՝ այս չորս կառույցները արդեն կան և պետք է աշխատեն։ Հիմա այդ կառույցները կան, ինչ-որ մասով թերի է արվում, ասում են՝ եկեք նոր կառույց ստեղծենք։ Այդ դեպքում ավելանալո՞ւ է այն մարդկանց ու մասնագետների թիվը, որոնք ի վիճակի են ձևակերպել պետական պատվերը, այդ վերլուծությունն անել»,- հարցրեց Քիմիական ֆիզիկայի ինստիտուտի տնօրենը։ Բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարարի տեղակալ Գևորգ Մանթաշյանն ի պատասխան նշեց՝ Ռազմարդյունաբերության կոմիտեն այժմ նոր ղեկավար ունի, վերջերս էլ ոլորտը կարգավորող նոր օրենք է ընդունվել՝ հույս հայտնելով, որ այդ ամենը հնարավորություն կտա ավելի արդյունավետ կերպով խնդիրներ ձևակերպելու։ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Հակոբ Արշակյանն էլ կարծիք հայտնեց, որ աշխարհում բարդ խնդիրներ ձևակերպում են ոչ միայն պետությունները, այլև մասնավոր հատվածում գործող մեծ ընկերությունները։ Նա նշեց, որ խնդիրներ ձևակերպելու կարողությունները մեծապես կապված են տեխնոլոգիական առաջընթացի հետ։ Սիսակ Գաբրիելյանը և Հակոբ Արշակյանը Հակոբ Արշակյանը խնդրին անդրադարձավ նաև պատմական համատեքստի տեսանկյունից՝ նշելով՝ Հայաստանի անկախ պատմության ընթացքում գիտության համար խնդիրներ չեն ձևակերպվել այն պատճառով, որ անկախությունից առաջ այդ խնդիրները ձևակերպվել են ոչ թե Հայաստանում, այլ Խորհրդային Միությունում։  «Այն, որ Հայաստանի Հանրապետությունը՝ որպես պետություն, գիտության համար խնդիրներ սահմանելու կարողություններ չի ձևավորել, նրանից չէ, որ ունեցել է, կորսվել է. նա չի էլ ունեցել դա իր ֆունկցիաների մեջ։ Խնդիր դնել, խնդիրը իրագործել, տանել դեպի տնտեսության զարգացում․․․ Այս ամբողջը Խորհրդային Միության պետական համակարգում է արվել։ Եղել են գիտական կառույցներ, գիտաարտադրական, արտադրական միավորումներ։ Այդ ամբողջ համակարգը ժառանգելով՝ մենք երևի թե, բացի գիտության և մի փոքր էլ գիտաարտադրական կտորից, ոչնչացրել ենք»,- ասաց պատգամավորը։ Հակոբ Արշակյանը, որ վարչապետին կից Գիտության և տեխնոլոգիաների զարգացման խորհրդի անդամ է, խոսեց նաև 2023-ին ստեղծված այս խորհրդի աշխատանքների մասին՝ նշելով, թե իրենք ինչ մարտահրավերների են բախվել։ Պատգամավորի խոսքով խորհրդի աշխատանքային խմբերում գիտնականներն ու ձեռներեցներն արդեն մի քանի ուղղություններ են առանձնացրել, որոնց ուղղությամբ առաջարկել են աշխատանքներ իրականացնել, սակայն ընթացքում պարզ է դարձել, որ կարիք կա այդ ամենը «թարգմանելու և ձևակերպելու պետական կառավարչական ու բյուջետավորման ծրագրերի լեզվով»։ Նա նշեց` այդ հարցում կարողությունների խնդիր կա, որն էլ փորձում են լուծել։ Էկոնոմիկայի նախարարության Գիտելիքահենք տնտեսության վարչության պետ Նուշիկ Պերոսյանն էլ հայտնեց, որ իրենց նախարարությունն այս պահին աշխատանքներ է իրականացնում տեխնոլոգիաների առևտրայնացմանը և մտավոր սեփականությանը վերաբերող խնդիրները լուծելու ուղղությամբ։ Նրա խոսքով կան և՛ ֆինանսական, և՛ ենթակառուցվածքային բացեր, ու նախարարությունը ռազմավարություն է մշակում, ինչպես նաև նախատեսում է նոր կառույց ստեղծել, որը կզբաղվի այդ թվում վերը նշված հարցերով։ ԳԱԱ Էկոլոգանոոսֆերային հետազոտություների կենտրոնի տնօրեն Լիլիթ Սահակյանը խոսեց այն խնդրի մասին, որ հանրությունն ու կառավարությունն այնքան էլ բաց չեն գիտնականների առաջարկած լուծումներն ընդունելու հարցում։  «Երբ տնտեսվարողին ասում ես՝ կարող ենք սխեմա մշակել, որն, օրինակ, կբարձրացնի կովի կաթնատվությունը, պատասխանը լինում է՝ մեր կովերը էդպես էլ են կթվում։ Գիտության պրոդուկտը նաև այն գիտելիքն է, որը կարող ես ներդնել պետական հարցերում, և երբ պատկան մարմիններին առաջարկում ես, ասում են՝ շատ լավ է, բայց չեն պատվիրում գիտությանը, ստեղծում են մի ՀՈԱԿ կամ ՊՈԱԿ, որը փորձում է գիտական գործառույթներ վերցնել իր վրա։ ․․․․ Գիտնականների լեզուն էլ շատ հաճախ անհասկանալի է բոլորի համար։ Մենք չունենք այդ օղակը, որը կմարսի գիտության արդյունքները, կտա հասարակության տարբեր խմբերին, և հակառակը՝ կմարսի եղած խնդիրները և կտա պետությանը»,- ասաց Լիլիթ Սահակյանը։ ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանն էլ նշեց՝ գիտության հանդեպ վերաբերմունքի և քննարկված շատ խնդիրների պատճառների հարցում կարևոր անելիք ունեն հասարակագիտական հետազոտութոյունները։ «Մենք հասարակագիտական բավարար վերլուծություն չունենք հանրային զարգացման խնդիրների և դրանցում գիտության մասնակցության մասին։ Եթե ասում եք, որ մեր ընկերությունները գիտելիքը չեն ընդունում և գերադասում են այլ եղանակներով աշխատել, եթե բազմաթիվ խնդիրներ ենք առաջ քաշում, որոնք հանրության ու գիտության հարաբերության հարցեր են, այստեղ է հենց կարևոր հասարակագիտական վերլուծությունը, որը, ցավոք սրտի, չկա»,- ասաց նախարարը։   Ինչպե՞ս չափել գիտության արդյունքները Ազգային ժողովում քննարկվող թեմաներից մեկն էլ Հայաստանի համար գիտական առաջնահերթ ուղղությունների սահմանումն ու գիտական արդյունքների գնահատումն էր։ Հայաստանի ազգային պոլիտեխնիկական համալսարանի՝ գիտության գծով պրոռեկտոր Աշոտ Խաչատրյանը մտահոգություն հայտնեց, որ այժմ գիտնականի արդյունավետ լինելը գնահատվում է հիմնականում միջազգային հեղինակավոր ամսագրերում հրապարակումներով։ Նա հորդորեց, որ գնահատումը նաև այլ բաղադրիչներ ունենա։ ԿԳՄՍՆ Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեի նախագահ Սարգիս Հայոցյանն էլ բացատրեց, թե ինչու են տպագրությունները գնահատման հիմնական չափանիշը։ «[Միջազգային հեղինակավոր ամսագրերում տպագրությունը] նշանակում է, որ գիտնականն ի վիճակի է ուսումնասիրել առկա ժամանակակից գրականությունը, միջազգային գիտելիքի մեջ վեր անել գիտական խնդիրներ, ձևակերպել այդ խնդիրը, գտնել լուծումներ, ձևակերպել իր լուծումները, կատարել փորձը, ստանալ արդյունքները, ձևակերպել իր եզրակացությունները, ուղարկել համապատասխան պարբերականներ, ստանալ գրախոսություն, այսինքն՝ քննադատություն, քննադատության համապատասխան՝ շտկել, արձագանքել այդ քննադատությանը, ըստ այդմ վերադարձնել շտկումներն ու տպագրել [գիտական հոդված]»,- ասաց նա։ Սարգիս Հայոցյանը Սարգիս Հայոցյանի կարծիքով գիտությունից դեպի կիրառելի հետազոտություններ ու մշակումներ թռիչքը սովորաբար շատ բացառիկ դեպքերում է տեղի ունենում։ Նրա խոսքով մինչև տնտեսությանն օգուտ տալը գիտությունը ճանապարհի ունի անցնելու, և այդ ճանապարհին կարևոր է միջազգայնորեն մրցունակ գիտությամբ զբաղվելը։ «Եթե դու չունես այդ «մեդալը», որ ի վիճակի ես այդ ամենն անելու, մեծ հարց է առաջանում, թե արդյո՞ք ի վիճակի ես մշակումներ անելու, արդյո՞ք այն, ինչը ներկայացնում ես որպես մշակում, մշակումներ են, թե՞ ուղղակի հայտնի տեխնոլոգիաների կիրառում կամ հայտնի ինչ-որ բանի անալոգ, որը սովորաբար պետք է ավելի վատը լինի, քանի որ գիտելիք դրված չէ այնտեղ»,- ասաց նա։ «Գիտուժ» նախաձեռնության անդամ Տիգրան Շահվերդյանն էլ հակադարձեց, որ միջազգային հեղինակավոր ամսագրերում տպագրությունների թվի ավելացումը չպիտի լինի ինքնանպատակ։ «Մենք տպագրությունները համարում ենք անհրաժեշտ գործիք որակի չափման համար, բայց ինչի՞ որակ, ի՞նչ համակարգ, ի՞նչ կարողություններ ենք ուզում ստանալ։ Մենք ուզում ենք ունենալ համակարգ, որը կարող է մեր երկրի խնդիրները լուծել, և համակարգ, որտեղից կարող են դուրս գալ ավելացված արժեքով պրոդուկտներ, որոնք կարող ենք և՛ ներսում օգտագործել, և՛ արտահանել, բայց առաջին  հերթին մեր երկրի խնդիրները լուծել։ Եթե մենք ի սկզբանե չենք գալիս այդ գլխավոր նպատակից, սկսում ենք կենտրոնանալ երկրորդական ենթանպատակների վրա։ Ոչ մի երկիր, եթե պատմությունը ուսումնասիրեք, այդպես հարցին չի մոտեցել։ Նրանք երկար փորձել են ինչ-որ լուծումներ ստանալ իրենց խնդիրներին, հետո ինչ-որ մի պահի հասկացել են, որ եթե համակարգի մեջ ձևավորեն այսպիսի կոմպոնենտ, որտեղ մարդիկ ազատ են հետազոտելու և նոր գիտելիք ստեղծելու, հետո դա ինչ-որ ձևով կիրառելու, կարող են հաճախ շատ ավելի արդյունավետ լուծումներ ստանալ։ Բայց հակառակը չի՛ եղել, որ ասեն՝ եկեք սկսենք մեր բյուջեի 90%–ը  ծախսել ֆունդամենտալ հետզոտությունների վրա, շատ տպագրություններ ունենալ, հետո մի օր կտեսնենք, թե այս մարդիկ ինչ խնդիր կարող են լուծել»,- ասաց նա։ Տիգրան Շահվերդյանը շեշտեց, որ պետք է հասկանալ, թե որ ուղղություններով հետազոտություններն են կարևոր Հայաստանի համար, և դրանց  առաջնահերթություն տալ, այդ ուղղություններում կարողություններ ու ենթակառուցվածքներ ձևավորել։  «Մենք հենց առաջինն էինք, որ ասեցինք՝ այս պահին պետք է ավելացնել ֆինանսավորումը, որովհետև կան ծրագրեր, որոնք հարկավոր է հենց այս պահին իրագործել։ Բայց արդեն 3 տարի է անցել, և մենք շարունակում ենք խոսել միայն դրա մասին։ Ինչ-որ մի պահի հարց է առաջանալու շատ մարդկանց, մասնավորապես՝ քաղաքացիների մոտ, թե ինչու ենք այսպես շարունակում։ Եթե այս պահից մենք սկսենք մտածել, թե որ խնդիրներն ենք ուզում լուծել, ինչ ուղղություններ ենք ուզում զարգացնել, ռեսուրսները գնահատենք, ռազմավարություններ կազմենք, պետական համակարգում բացերը լրացնենք, գոնե ասենք` սպասեք, մենք այդ գործը անում ենք․․․ Բայց ախր չենք էլ անում․ շարունակում ենք խոսել այն մասին, որ մի օր, երբ ունենանք լավ զարգացած կարողություններ, 12 հազար գիտնականներ, որոնք շատ լավ տպագրվում են, այդ ժամանակ նոր կկարողանանք խնդիր լուծել»,- նշեց նա։ ԳԱԱ ակադեմիկոս քարտուղար Արթուր Իշխանյանն էլ շեշտեց անվտանգային ուղղություններում սեփական տեխնոլոգիաների մշակման կարևորությունը։  «Հակառակ պարագայում մենք ընկնում ենք էլ ավելի մեծ կախվածության մեջ արտաքին ուժերից։ Անվտանգություն ասելով՝ մենք պետք է հասկանանք լայն սպեկտր․ դա միայն ֆիզիկական անվտանգությունը չէ, սննդային անվտանգությունն է, գաղափարական պայքարի, էներգետիկ անվտանգությունը։ ․․․․ Կան ոլորտներ, որտեղ առաջնայնությունը պետք է տրվի սեփական տեխնոլոգիաների գեներացիային, և այդ ոլորտների նշումը, այդ ոլորտների առաջնահերթ ֆինանսավորումը, դրանց զարգացման համար մեխանիզմների ստեղծումը պետք է հանդիսանա ընդհանուր մտահոգության առարկա»,- ասաց ԳԱԱ ակադեմիկոս քարտուղարը։   Ինչո՞ւ է ուշանում գիտության ռազմավարությունը ԱԺ-ում քննարկման ընթացքում ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանն անդրադարձավ գիտության զարգացման ռազմավարությանը, որը դեռևս չի հրապարակվել։ Նա հիշեցրեց, որ ռազմավարությունը պատրաստ էր դեռ 2021-ին և այն ժամանակ չհրապարակվեց լիազորող նորմի բացակայության պատճառով, իսկ այժմ վերանայման փուլում է։ «Ինչ-որ առումով լավ է, որ մինչև այս պահը դեռևս ռազմավարությունը ներկայացված չէ քննարկման, որովհետև այն բոլոր աշխատանքները, որ արվել են, բերում են մեզ հաջորդ փուլի իմաստավորման իրավիճակի, երբ որ մենք պետք է հասկանանք, թե այս ամենից հետո որոնք են մեր հաջորդ փուլի թիրախները։ Վարձատրությունը բարձրացրինք, պետական ֆինանսավորումն ավելացրինք, կիրառական հետազոտությունների, այլ ուղղություններով դրամաշնորհային նոր ծրագրեր ներդրեցինք, և պետք է հասկանալ՝ ինչպես ենք առաջ շարժվում, որ թիրախներն են դառնում մեզ համար կարևոր»,- ասաց նախաարը։ Ժաննա Անդրեասյանը նշեց՝ գիտության ռազմավարությոնը կլինի 2025-30 թթ․ համար՝ այդպիսով համահունչ դառնալով «Կրթության մինչև 2030 թ․ զարգացման պետական ծրագրին» ու ակադեմիական քաղաքի կառուցմանը։ ԳԱԱ Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի տնօրեն Արսեն Առաքելյանը հարցրեց, թե ինչու են առաջինը հրապարակվել «Ակադեմիական քաղաք» ծրագրի հայեցակարգը և «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նախագիծը, իսկ գիտության ռազմավարությունը հաջորդելու է  այդ փաստաթղթերին։  «Եթե չեմ սխալվում, ընդունված պրակտիկան հակառակն է․ լինում է հայեցակարգ՝ ընդհանուր փոփոխությունների վերաբերյալ, դրանից հետո ռազմավարություն, օրենք, հետո  ենթակառուցվածքների վերաբերյալ աշխատանքներ»,- նշեց Արսեն Առաքելյանը։ Ժաննա Անդրեասյանն էլ պատասխանեց՝ ռազմավարություն եղել է՝ «Կրթության մինչև 2030 թ․ զարգացման պետական ծրագիրը», որով սահմանվել են բուհերի խոշորացումն ու  գիտահետազոտական կազմակերպությունների հետ միավորումը։ Նախարարը նաև նշեց՝ չնայած գիտության զարգացման ռազմավարությունը չի հրապարակվել, գոյություն ունի Կառավարության ծրագիրը, որտեղ ներկայացված են գիտությանը վերաբերող անելիքները։ Նշենք, սակայն, որ կառավարության ծրագիրն ընդունվել է դեռևս 2021-ի ամռանը, և այնտեղ սահմանված թիրախներում նախատեսվում էր ոչ թե գիտական կազմակերպությունների միավորումը բուհերին, այլ կազմակերպությունների խոշորացմամբ գիտական նոր կենտրոնների ստեղծումը։ Իսկ ակադեմիական քաղաքի ստեղծումը, գիտական կազմակերպությունների՝ բուհերին միավորումը նախատեսված են «Կրթության մինչև 2030 թ․ զարգացման պետական ծրագրով»՝ բարձրագույն կրթության համար սահմանված թիրախների համատեքստում (գործընթացի մանրամասներին կարող եք ծանոթանալ մեր ֆիլմում)։  Ազգային ժողովում կազմակերպված քննարկումն, այսպիսով, ավելի շատ հարցեր առաջացրեց, քան հարցերի պատասխանեց։ Այս պահին ԿԳՄՍ նախարարությունը առաջարկների հավաքման ու «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նախագծի վերջնական լրամշակման փուլում է, որից հետո նախագիծը կքննարկվի կառավարությունում։   Աննա ՍահակյանԼուսանկարները՝ Սարգիս Խարազյանի
19:39 - 21 նոյեմբերի, 2024
Փոքր պետությունների, Վրաստանի թեմայով ուսումնասիրությունները․ քաղաքագետ Էրիկ Դավթյան

Փոքր պետությունների, Վրաստանի թեմայով ուսումնասիրությունները․ քաղաքագետ Էրիկ Դավթյան

Գիտարբուքի բանախոսը քաղաքագետ, պատմական գիտությունների թեկնածու Էրիկ Դավթյանն է։ Այս տեսանյութում նա պատմում է մասնագիտության ընտրության, միջազգային հարաբերությունների, փոքր պետությունների, Վրաստանի թեմայով ուսումնասիրությունների, դրանց կարևորության մասին։ Հանդիպում ենք երկուշաբթի՝ նոյեմբերի 25-ին՝ ժամը 20։00-ին «Էպոս» ակումբում՝ խոսելու «Ինչպես են հաջողում փոքր պետությունները» թեմայով։ Էրիկ Դավթյանը կխոսի հետևյալ թեմաներով՝ ինչպե՞ս են սեփական ներուժի մասին ընկալումները նպաստում փոքր պետությունների հաջողության պատմությունների կերտմանը, մասնագիտացման ռազմավարություն․ ի՞նչ է դա, և ի՞նչ է այն տալիս փոքր պետություններին, ինչո՞ւ է աշխարհակարգը ճանաչելը առանձնապես կարևոր միջազգային հարաբերությունների համակարգում փոքր պետությունների հաջողության համար։
10:37 - 21 նոյեմբերի, 2024
Գիտություն անտեսանելիի մասին. լաբորատորիայից ներս Աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերի և հեռազննման բաժինն է

Գիտություն անտեսանելիի մասին. լաբորատորիայից ներս Աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերի և հեռազննման բաժինն է

- Հասեք Արենի ու զանգեք, տեղը կբացատրենք,- լսվում է հեռախոսից։ Մեքենան ընթանում է Վայոց ձորի ճանապարհներով։ Գործընկերս՝ Սարգիս Խարազյանը, երաժշտության ընտրությունն այս անգամ ինձ է վստահել։ Սովորության համաձայն՝ երկար ճանապարհը մեր սիրելի երգերը լսելով ու երգելով ենք անցնում։ - Հասանք Արենի։ - Ուղիղ գնացեք, հետո թեքվեք ձախ ու մեզ կտեսնեք։ Մի քանի րոպե անց մեր մեքենան միանում է մյուսներին, և բոլորս միասին ձախակողմյան նեղ ճանապարհով ընթանում ենք վեր։ Ամայի ճանապարհի վերջում մեր առջև ձգվում է խաղողի այգին։ Մեքենաները կանգնում են․ ծանր սարքավորումները բեռնախցիկներից դուրս են բերվում, բոլորս «զինվում ենք» գլխարկներով։ Եվ չնայած հուլիսի կիզիչ արևը հեշտ օր չի խոստանում, ամենքն անցնում են գործի։   Գետնի վրա և օդում Զգուշորեն քայլում եմ խաղողի վազերի շարքերով ու մոտենում Շուշանիկ Ասմարյանին։ Շուշանիկը ԳԱԱ Էկոլոգանոոսֆերային հեազոտությունների կենտրոնի (Էկոկենտրոն)՝ գիտության գծով փոխտնօրենն է, ինչպես նաև Կենտրոնի Աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերի (ԱՏՀ) և հեռազննման բաժնի ղեկավարը:  Շուշանիկ Ասմարյանը Նրա կողքին կանգնած է Անահիտ Խլղաթյանը։ Անահիտն ԱՏՀ և հեռազննման բաժնին միացել է Երևանի պետական համալսարանի (ԵՊՀ) աշխարհագրության ֆակուլտետի մագիստրատուրայում սովորելու տարիներին։ Այժմ նա արդեն ասպիրանտ է և այստեղ` խաղողի այգիներում, փորձում է գործընկերների հետ ստանալ իր ասպիրանտական թեզի գլխավոր հարցի պատասխանը․ հնարավո՞ր է մի օր միայն անօդաչու թռչող սարքերի (ԱԹՍ) պատկերների վերլուծությամբ կանխատեսել խաղողի այգիներում բերքատվության մակարդակը։ Անահիտ Խլղաթյանը ԱՏՀ և հեռազննման բաժինը Էկոկենտրոնում ստեղծվել է տարիներ առաջ։ Շուշանիկ Ասմարյանը, որը Կենտրոնում է դեռ ուսանողական տարիներից, հիշում է՝ մի օր արտասահմանից ուղարկված գիտահանրամատչելի ամսագրերից մեկը ձեռքին իր աշխատասենյակ մտավ Էկոկենտրոնի հիմնադիր Արմեն Սաղաթելյանը։ Ամսագրում գրված էր աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերի ու հեռազննման մասին, որոնք 2000-ականների սկզբին նորարարական ուղղություններ էին։ Արմեն Սաղաթելյանը հարցրեց, թե արդյո՞ք Շուշանիկը չէր ցանկանա սկսել Հայաստանում այդ հեռանկարային ուղղություններով հետազոտություններ իրականացնել։ Գաղափարը Շուշանիկին հետաքրքրեց։ Այդ ժամանակ Էկոկենտրոնում գործում էր Թեմատիկ քարտեզագրման լաբորատորիա, որի հիման վրա էլ 2011-ին ստեղծվեց ԱՏՀ և հեռազննման բաժինը։ Բաժինը միավորում է ոչ միայն աշխարհագրագետների ու երկրաբանների, այլ նաև ինֆորմատիկների ու տվյալագետների։ ԱՏՀ և հեռազննման բաժնի թիմը - 235 ու 9,- հայտարարում է Անահիտը խաղողի տերևներում քլորոֆիլի քանակությունը հատուկ սարքով չափելուց հետո։ Շուշանիկը նրա փոխանցած տվյալներն անցկացնում է դաշտային գրանցամատյանում։ Ապա միասին քայլում են առաջ՝ հաշվելով վազերը։ Մի քանի վազ անցնելուց հետո նորից են կանգնում, չափում ու այդպես հերթով անցնում շարքերով։ Հեռվում՝ Շուշանիկն ու Անահիտը Մինչ Շուշանիկն ու Անահիտը տերևների քլորոֆիլն են չափում, Անդրեյ Մեդվեդևը հետևում է անօդաչու թռչող սարքի թռիչքին։  «Հայաստանն աշխարհագրագետների համար դրախտ է։ Դուք կարող եք կիսաանապատային գոտուց դեպի ալպյան մարգագետիններ տեղափոխվել 30 րոպեում»,- ասում է Անդրեյը, որը երկար տարիներ համագործակցել է Էկոկենտրոնի գիտնականների հետ, իսկ ԱՏՀ և հեռազննման բաժնին միացել է 2022-ին և ղեկավարում է բաժնի «Գերբարձր լուծաչափի հեռազննման» գիտական խումբը։ Անդրեյ Մեդվեդևը Մինչ գիտնականները զբաղված են դաշտային աշխատանքներով, ժամանակն է ավելի մանրամասն խոսելու այն մասին, թե ինչ են հեռազննումն ու աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերը։  Իսկ հետո կվերադառնանք խաղողի այգիներ՝ իմանալու, թե ինչ հետազոտություններ են իրականացվում այստեղ, և որոնք են ակնկալվող արդյունքները։   Ի՞նչ կարող են պատմել գույները, որոնք մենք չենք տեսնում Աշխարհագրության ուսումնասիրության օբյեկտը մեր շուրջը տարածվող աշխարհն է՝ լճերը, այգիները, օդը, հողը, անտառները․․․ Աշխարհագրագետները դիտարկում են այդ աշխարհը, չափումներ են անում, նմուշներ վերցնում ու դրանք լաբորատորիայում հետազոտում։ Բայց սրանք դասական, ավանդական մեթոդներ են։ Օբյեկտների մասին կարևոր տեղեկություններ հնարավոր է ստանալ նաև հեռազննման միջոցով։ «Հեռազննումը շրջակա միջավայրի, մեզ շրջապատող իրականության մեջ առկա օբյեկտների, երևույթների ուսումնասիրությունն է առանց դրանց հետ անմիջական ֆիզիկական կոնտակտի մեջ մտնելու»,- ասում է Շուշանիկը։ Գիտնականները դաշտային աշխատանք են կատարում Հեռազննումն իրականացվում է տիեզերքից՝ արբանյակային պատկերներով, օդից՝ ԱԹՍ-ներով արված գերբարձր լուծաչափի պատկերներով, ինչպես նաև օբյեկտներից շատ փոքր հեռավորության վրա՝ շարժական սպեկտրոռադիոմետրերով։ Ե՛վ արբանյակները, և՛ ԱԹՍ-ները, և՛ սպեկտրոռադիոմետրերը այս կամ այն կերպ գրանցում են, թե ինչպես են տարբեր օբյեկտներ՝ ջուրը, հողը կամ բույսերը, անդրադարձնում արեգակնային ճառագայթումը։  Արեգակնային ճառագայթումը տարբեր երկարության և հաճախականության էլեկտրամագնիսական ալիքների փունջ է՝ կարճ, բայց բարձր հաճախականության ալիքներից մինչև երկար և ցածր հաճախականության ռադիոալիքներ։ Մեզ շրջապատող օբյեկտները` քարերը, հողը կամ բույսերը, կլանում են արեգակնային ճառագայթումն ու անդրադարձնում ալիքի միայն որոշակի տիրույթներում, որոնք էլ պայմանավորում են այդ օբյեկտների գույնը։ Տերևն, օրինակ, կանաչ ենք տեսնում, քանի որ այն ճառագայթումն անդրադարձնում է էլեկտրամագնիսական սպեկտրի կանաչ տիրույթում։ Էլեկտրամագնիսական սպեկտրի հաճախությունների միայն մի փոքր մասն է տեսանելի մեր աչքին՝ մանուշակագույնից մինչև կապույտ․ այնպիսի գույները, ինչպիսիք են ինֆրակարմիրը կամ ուլտրամանուշակագույնը, մեզ համար անտեսանելի են։ Սակայն դա չի նշանակում, որ մեզ շրջապատող օբյեկտներն արեգակնային ճառագայթումը չեն անդրադարձնում գունային այդ տիրույթներում։ Այսպիսով, հեռազննում իրականացնող սարքերի առանձնահատկությունն այն է, որ դրանց միջոցով ստացվում են ինչպես օպտիկական պատկերներ, որոնք մարդու աչքին տեսանելի տիրույթներում են, այնպես էլ բազմասպեկտրալ կամ հիպերսպեկտրալ պատկերներ, որոնք տեղեկություններ են տալիս այն մասին, թե ինչպես են օբյեկտներն անդրադարձնում արեգակնային ճառագայթումը էլեկտրամագնիսական սպեկտրի՝ մարդու աչքին անտեսանելի տիրույթներում (օրինակ՝ ուլտրամանուշակագույն, մոտ կամ հեռու ինֆրակարմիր և այլն)։ Խաղողի այգին՝ նկարված ԱԹՍ-ով Շուշանիկը բացատրում է՝ այն, թե ինչպես են տարբեր օբյեկտներ կլանում ու անդրադարձնում արեգակնային ճառագայթումը, խիստ կապված է դրանց վիճակի հետ՝ խոնավություն, քիմիական կազմ և այլն։ Առողջ բույսն ու հիվանդ բույսն, օրինակ, տարբեր կերպ են անդրադարձնում ճառագայթումը, հետևաբար, ունենալով նրանց անդրադարձման սպեկտրալ պատկերը, կարելի է պատկերացում կազմել այդ օբյեկտների վիճակի մասին։ Գոյություն ունեն սպեկտրալ հայտանիշների բանկեր, որոնք պարունակում են տվյալներ, թե տարբեր օբյեկտներ անդրադարձման ինչպիսի վարք են դրսևորում։ ԱՏՀ և հեռազննման բաժնի «Տվյալագիտության և մեքենայական ուսուցման» խմբի գիտնականները վերլուծում են հեռազննմամբ ստացված տվյալները՝ դրանք համեմատելով սպեկտրալ հայտանիշների բանկերի տվյալների հետ և արձանագրելով այդ տվյալներից շեղումները։ Շարժական սպեկտրոռադիոմետրից ստացված սպեկտրալ հայտանիշների կորը (նկարը՝ Էկոկենտրոնի) Հեռազննումն, այսպիսով, մեթոդ է, որը հնարավորություն է տալիս տիեզերքից, օդից կամ ոչ մեծ հեռավորությունից ուսումնասիրելու օբյեկտները և դրանց վիճակի մասին պատկերացում կազմելու՝ հիմնվելով այն տվյալների վրա, թե ինչպես են դրանք անդրադարձնում արեգակնային ճառագայթումը։ Իսկ Աշխարհագրական տեղեկատվական համակարգերը կամ ԱՏՀ-ն (Geographic Information System/GIS) այն գործիքակազմի (սարքեր, ծրագրեր) ամբողջությունն է, որը հնարավորություն է տալիս հավաքագրելու, վերլուծելու և վիզուալացնելու տարածական տեղեկությունները։ ԱԹՍ-ն պատրաստվում է թռիչքի Հեռազննումը՝ որպես շրջակա միջավայրի ուսումնասիրության տեխնոլոգիա, և ԱՏՀ-ն՝ որպես վիզուալիզացման գործիքակազմ, օգնում են աշխարհագրագետներին, շրջակա միջավայրի հետազոտողներին ավելի մանրամասն հետազոտություններ իրականացնելու։ Շուշանիկը, սակայն, շեշտում է, որ ԱՏՀ-ն ու հեռազննումը չեն փոխարինում դասական, ավանդական հետազոտական մեթոդներին․ նա դրանք բնութագրում է որպես «հետախուզական» մեթոդներ, որոնք գալիս են լրացնելու հետազոտությանը՝ խնայելով ռեսուրսներ։ «Եթե հեռազննման արդյունքում ստացված և վերծանված տվյալները չեն ստուգաչափվում դաշտային պայմաններում իրականացված հետազոտություններով, այսինքն՝ դաշտում հավաքագրված և լաբորատոր փորձաքննություն անցած տվյալներով, անիմաստ է խոսել արդյունքների մասին։ Հեռազննումը չի գալիս փոխարինելու ավանդական մեթոդներին, դրանք գալիս են միասին աշխատելու»,- ասում է նա։ ԱԹՍ թռիչքը կառավարվում է վահանակից Սա հրաշալի երևում է Սևանա լճի կանաչելու խնդրի ուսումնասիրության օրինակով։ Շուշանիկը նշում է՝ իրենք հետազոտություն են իրականացրել և մշակել են Սևանի ուսումնասիրության  մեթոդ, որն առաջարկում է ավանդական մեթոդներով մոնիտորինգ և նմուշառում կատարելուց առաջ նախ հեռազննում իրականացնել։ Գիտնականի խոսքով այս մեթոդը հնարավորություն է տալիս հասկանալու՝ լճի որ հատվածների վրա կենտրոնանալ ավադական մեթոդներով ուսումնասիրության փուլում, ինչն էլ  իր հերթին ժամանակ ու ֆինանսական միջոցներ է խնայում։ Հետազոտության արդյունքներն արդեն տպագրվել են Remote Sensing գիտական ամսագրում։   Դեպի խաղողի այգիներ Երկու տարի առաջ ԱՏՀ և հեռազննման բաժնի գիտնականները հետազոտական նոր ծրագիր սկսեցին։ Ինչպե՞ս տնտեսվարողների հետ խոսակցությունը նրանց բերեց խաղողի այգիներ, ինչպե՞ս են իրականացվում օդային լուսանկարահանումն ու սպեկտրոռադիոմետրիան, ինչո՞ւ է քլորոֆիլը բույսերի համար այդքան կարևոր, և ինչպե՞ս մեքենայական ուսուցման մոդելները կարող են միայն ԱԹՍ լուսանկարների հիման վրա խաղողի տերևներում քլորոֆիլի պարունակությունը կանխատեսել․ այս մասին մեզ կպատմեն հենց իրենք՝ գիտնականները։ Գիտնականները պատմում եմ խաղողի այգիներում իրականացվող աշխատանքների մասին Թեմայի վերաբերյալ գիտական առաջին հոդվածը, որտեղ ներկայացված են 2022-ի դաշտային աշխատանքների հիման վրա ստացված մեքենայական ուսուցման մոդելները, արդեն ուղարկվել է միջազգային տպագրության և գրախոսության փուլում է։ Քլորոֆիլի պարունակության կանխատեսումը առաջին քայլն է․ հետագա տարիներին դրան հաջորդելու են խաղողի այգիների բերքատվությունը կանխատեսող մոդելների ստացման աշխատանքները։ ԱՏՀ և հեռազննման բաժինն այնուհետև նախատեսում է այս մեթոդն ադապտացնել լանդշաֆտային այլ գոտիների խաղողի այգիներում։ ԱՏՀ և հեռազննման բաժինը ևս մի ծրագիր ունի, որն իրականացնում է Անդրեյի ղեկավարած «Գերբարձր լուծաչափի հեռազննման» գիտական խումբը։ Ծրագրի նպատակն է Հայաստանի համար սպեկտրալ հայտանիշների բանկ ստեղծել։ Շուշանիկը բացատրում է, որ սպեկտրալ հայտանիշների բանկերը ստեղծված են կոնկրետ տարածաշրջանների՝ օրինակ՝ ԱՄՆ-ի կամ Եվրոպայի համար, մինչդեռ օբյեկտներն աշխարհագրական տարբեր լայնություններում սպեկտրալ անդրադարձման իրենց առանձնահատկություններն ունեն, ինչը պայմանավորված է Արեգակի դիրքով և այլ գործոններով։ Հենց այդ պատճառով էլ անհրաժեշտություն կա տվյալներ հավաքելու և նման բանկ ստեղծելու նաև Հայաստանի համար։ Այս ուղղությամբ աշխատանքներն արդեն սկսվել են։ ***  Արդեն երեկո է․ ԱԹՍ-ների թռիչքի աղմուկը դադարում է, սարքավորումները հավաքվում են ու տեղավորվում բեռնախցիկներում։ Չնայած հոգնածությանը, գիտնականները գոհ են․ և՛ քլորոֆիլի չափումները, և՛ հեռազննումը հաջող են ընթացել, բավարար քանակի տվյալներ են հավաքվել, և այժմ նրանք վերադառնում են Էկոկենտրոն՝ նոր ստացված տվյալները վերլուծելու։ Հեղինակ՝ Աննա ՍահակյանԼուսանկարները և տեսանյութը՝ Սարգիս ԽարազյանիՄոնտաժը՝ Ռոման Աբովյանի   «Լաբորատորիայից ներս» շարքն իրականացվում է «Երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագրի» (ԵԳԱԾ) ֆինանսավորմամբ։      
17:11 - 14 նոյեմբերի, 2024
Հուշարձանների, պատմության հանդեպ մանկական հետաքրքրությունից՝ մասնագիտություն․ հնագետ Բեն Վարդանյան

Հուշարձանների, պատմության հանդեպ մանկական հետաքրքրությունից՝ մասնագիտություն․ հնագետ Բեն Վարդանյան

Գիտարբուքի հյուրը հնագետ, պատմական գիտությունների թեկնածու Բեն Վարդանյանն է։ Այս տեսանյութում նա պատմում է մասնագիտության ընտրության, այդ որոշման վրա մանկական հետաքրքրությունների ազդեցության, հնագիտության մեջ իր մասնագիտացման, հնագիտական հետազոտությունների, Ջրաձորում իրականացվող պեղումների մասին։ Հանդիպում ենք նոյեմբերի 11-ին՝ ժամը 20։00-ին «Էպոս» ակումբում՝ խոսելու «Հնագիտական հուշարձանները՝ Հայաստանի բրոնզեդարյան սոցիալական կազմի մասին» թեմայով։ Բեն Վարդանյանը կխոսի հետևյալ թեմաներով՝ սոցիալական լանդշաֆտի վերակազմությունն ըստ հնամշակութային միջավայրերի և թաղման ծեսերի տվյալների, անվավոր փոխադրամիջոցները` սոցիալական լանդշաֆտի վերակազմության սկզբնաղբյուր, հասարակության ձևափոխությունների վրա ազդող գործոնները բրոնզի եւ երկաթի դարերում։
14:34 - 05 նոյեմբերի, 2024
Հասարակությունը՝ ուսումնասիրության օբյեկտ. լաբորատորիայից ներս ՀՌԿԿ-Հայաստանն է

Հասարակությունը՝ ուսումնասիրության օբյեկտ. լաբորատորիայից ներս ՀՌԿԿ-Հայաստանն է

2022-ի դրությամբ հայաստանցիների 79%-ը կարծում է, որ կարող է ազատ ասել այն, ինչ մտածում է, 84%-ը քաղաքական լուրեր ստանում է սոցիալական ցանցերից, 70%-ը չի ցանկանում լքել երկիրը․․․ «Կովկասյան բարոմետր» հետազոտության այս տվյալները ներկայացնում են, թե ինչպիսին է Հայաստանում հանրային կարծիքը այս կամ այն հարցի շուրջ։ Իսկ ինչո՞ւ բարոմետր․․․ Բարոմետրը սարք է, որը չափում է մթնոլորտային ճնշումը։ Սոցիոլոգիայում, սակայն, բառն այլ նշանակություն է ստացել։ Այստեղ ևս բարոմետրը «չափում է», բայց ոչ թե մթնոլորտային ճնշումը, այլ այն, թե ինչպես է փոխվում հանրային կարծիքը։ Առաջարկում ենք մեզ հետ տեղափոխվել լաբորատորիայից ներս ու բացահայտել, թե ինչ է հանրային կարծիքը, ովքեր և ինչպես են «չափում» այն։   Հետազոտական ռեսուրսներ ու կարողություններ Հարավային Կովկասում 2003-ին Եվրասիա համագործակցության հիմնադրամը Նյու Յորքի Քարնեգի կորպորացիայի աջակցությամբ Հայաստանում, Վրաստանում ու Ադրբեջանում հիմնադրեց քույր կազմակերպություններ՝ Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոններ։ Այս կառույցների ստեղծման նպատակը երեք երկրներից յուրաքանչյուրում հասարակագիտական հետազոտական ռեսուրսների ու կարողությունների զարգացումն էր։ «Հիմնադրման օրվանից ի վեր պարզ է եղել՝ կարևոր է, որ հետազոտությունը լինի անկախ։ Հիմնադիրներն ի սկզբանե ստեղծեցին ՀՌԿԿ-ները, որ նրանք կայանան որպես անկախ հետազոտական կազմակերպություններ»,- ասում է ՀՌԿԿ-Հայաստանի գործադիր տնօրեն Սոնա Բալասանյանը։ Սոնա Բալասանյանը Ինչպես և որոշված էր,  2013-ին Վրաստանում և Հայաստանում տեղի ունեցավ ՀՌԿԿ-ների լիովին անկախացում։ Ադրբեջանում, սակայն, հետազոտական միջավայրը հնարավորություն չտվեց, որ անկախացում տեղի ունենա․ ՀՌԿԿ-Ադրբեջանը մինչև օրս էլ շարունակում է գործել Եվրասիա համագործակցության հիմնադրամի ներքո։ Մինչև 2020-ը ՀՌԿԿ-Հայաստանի համար Երևանի պետական համալսարանը (ԵՊՀ) հյուրընկալող կառույց էր․ այդ շրջանում ՀՌԿԿ-ն տեղակայված էր ԵՊՀ գլխավոր մասնաշենքում և համալսարանին ապահովում էր իր տվյալադարանով, գիտական գրականությամբ ու այլ ռեսուրսներով։ 2021-ից արդեն ՀՌԿԿ-Հայաստանը գործում է ԵՊՀ տարածքից դուրս։ Սոնա Բալասանյանը հիշում է, որ ՀՌԿԿ-Հայաստանին ծանոթ էր դեռ ԵՊՀ սոցիոլոգիայի ֆակուլտետում սովորելու և դասավանդելու տարիներին, երբ Կենտրոնը տեղակայված էր համալսարանում։  Սոնան, որ միշտ հետաքրքրված է եղել հետազոտությունների նախագծմամբ, ասում է՝ ինքը հետազոտության նախագծմանը վերաբերում է այնպես, ինչպես դիզայները տարածության ձևավորմանը։  «Մենք ճանաչում ենք սոցիալական խնդիրները, հետո հասկանում ենք մեր ձեռքի տակ ունեցած մեթոդաբանական գործիքները ու այդ գործիքներով սկսում ենք հնարավորինս արդյունավետ կերպով հասկանալ հիմնախնդիրները, դրանք վերլուծելու և լուծումներ առաջարկելու ճանապարհը»,- ասում է նա։ Հենց այս հետաքրքրությունն էլ սոցիոլոգիայի ֆակուլտետն ավարտելուց ու ասպիրանտական թեզը պաշտպանելուց հետո Սոնային տարավ Օքսֆորդի համալսարանի` կրթության գծով մագիստրատուրա։ Մագիստրոսական այս ծրագիրը վերաբերում էր կրթության մասին հետազոտությունների մեթոդաբանությանը, նախագծմանը և իրականացմանը։ 2016-ին Սոնան վերադարձավ Հայաստան ու միացավ ՀՌԿԿ-Հայաստանին՝ որպես հետազոտությունների գծով տնօրեն։ «Հիշում եմ, որ առաջին տարին էյֆորիայի մեջ էի։ Երբ ինձ հարցնում էին՝ ինչ ես անում, ասում էի՝ ես կարծես ամբողջ կյանքում սովորած լինեմ այն աշխատանքի համար, որն անում եմ»,- պատմում է նա։ Արդեն 2019-ին Սոնան ստանձնեց ՀՌԿԿ-Հայաստանի գործադիր տնօրենի պաշտոնը։ Խոսելով հետազոտական գործունեությանը զուգահեռ վարչական աշխատանք կատարելու մասին՝ նա նշում է՝ սկզբում մտահոգություններ ուներ, բայց այդ որոշման համար չի փոշմանում։ «Երբ որպես հետազոտող ուզում ես ստեղծել համապատասխան հետազոտական միջավայր և քո կենսագործունեությամբ նպաստել հետազոտության զարգացմանը, պիտի սովորես հետազոտության կառավարում, հասկանաս՝ ինչպես նախագծել հետազոտությունն այնպես, որ ֆինանսավորում բերի, ինչպես ծախսարդյունավետ կերպով կազմակերպել հետազոտողների կյանքը և հետազոտական աշխատանքները։ Երբ տեսնում ես, թե վարչական աշխատանքով ինչքան ես հետազոտությանը նպաստում, կրթում, կարողություններ զարգացնում, մարդկանց, ռեսուրսներ ներգրավում, սկսում ես այդ աշխատանքի կարևորությունը տեսնել»,- ասում է նա։ Այժմ Սոնան ՀՌԿԿ-Հայաստանը ղեկավարելուն զուգահեռ Վիեննայի համալսարանում ասպիրանտական երկրորդ կրթությունն է ստանում՝ կրթության սոցիոլոգիա ուղղությամբ։   Հանրային կարծիքի չափումները «Կենտրոնասիական բարոմետր», «Եվրոբարոմետր»․ սրանք տվյալ տարածաշրջանների երկրներն ընդգրկող հանրային կարծիքի հարցումներ են։ 2004-ից սկսած՝ այս շարքին ավելացել է նաև Կովկասյան բարոմետրը։  «Երբ ստեղծվում էին ՀՌԿԿ-ները, Կովկասում դեռ այսքան զարգացած չէր հասարակագիտական հետազոտական ներուժը, և ՀՌԿԿ-ները գալիս էին այդ զարգացումը բերելու»,- ասում է Սոնան։ Հանրային կարծիքն արտահայտում է որևէ հասարակությունում անհատների ընդհանրացված կարծիքը այս կամ այն հարցի վերաբերյալ և սովորաբար սերտորեն կապվում է ժողովրդավարական գործընթացների հետ, քանի որ այն միջոց է՝ որոշում կայացնողներին տեղեկացնելու, թե ինչ են մտածում մարդիկ հատկապես հանրային կառավարմանը վերաբերող հարցերի շուրջ։ «Սոցիոլոգները հասկացան, որ հանրային կարծիքն իրենց ուսումնասիրության օբյեկտն է, այն ժամանակ, երբ ոգեշնչվեցին բնագիտությունից և որոշարկեցին, որ պետք է լինի գիտություն, որն ուսումնասիրում է հասարակությունը։ Հասարակությունը նույն տիպի տերմին է, ինչպես տիեզերքը, ատոմը, օրգանիզմը»- ասում է Սոնա Բալասանյանը։  Նա նշում է` հանրային կարծիքն ունի և՛ որակական, և՛ քանակական դրսևորումներ.  «Քանակական հետազոտությունն ուսումնասիրում է, այպես կոչված, միջին վիճակագրական քաղաքացիներին, իսկ որակականը՝ նրանց, ովքեր դուրս են մնացել այդ հիմնական խմբերից»,- բացատրում է ՀՌԿԿ-Հայաստանի գործադիր տնօրենը։ Քանակական հետազոտության օրինակ է հենց «Կովկասյան բարոմետր»-ը, որի շրջանակում իրականացվում են հանրային կարծիքի ներկայացուցչական հարցումներ։ Հարցման այս ձևը կոչվում է ներկայացուցչական, քանի որ դրան մասնակցող մարդիկ ներկայացնում են ողջ ազգաբնակչությունը։ Նման ներկայացուցչականություն ապահովելու համար սոցիոլոգներն օգտվում են Վիճակագրական կոմիտեի ժողովրդագրական տվյալներից, որոնց հիման վրա էլ ընտրանք են կազմում։ «Կովկասյան բարոմետր»-ի վերջին հարցման փաստացի ընտրանքն, օրինակ, հետևյալն է.  55%-ը կանայք են, 45%-ը՝ տղամարդիկ, 31%-ն ապրում են Երևանում, 32-%-ը՝ այլ քաղաքներում, 37%-ը՝ գյուղերում։ Այս և մնացած չափորոշիչները՝ տարիք, կրթություն, զբաղվածություն, արտահայտում են Հայաստանի ողջ բնակչության ժողովրդագրական պատկերը։ ՀՌԿԿ-Հայաստանի՝ հետազոտության գծով տնօրենը՝ Լիլիթ Եզեկյանը, քանակական ներկայացուցչական հարցումների ընտրանքը համեմատում է ծաղկեփնջի հետ։ Եթե ազգաբնակչությունը բաժանվում է խմբերի՝ ըստ սեռի, տարիքի կամ բնակության վայրի, ապա յուրաքանչյուր խումբ ծաղկի մի տեսակ է։ Եթե հարցումներին մասնակցելու հնարավորություն ունենան բոլոր խմբերի ներկայացուցիչները (բոլոր տեսակի ծաղիկները)՝ ըստ ժողովրդագրական տվյալների համամասնության, ապա կստացվի ճիշտ ընտրանք (ծաղկեփունջ)։ «Մաթեմատիկական հաշվարկ կա, որ եթե դուք 18 տարեկան և բարձր 2.4 միլիոն հայերի շրջանում հարցում անցկացնեք և հարցում անցկացնեք 1067 հայերի շրջանում, բայց ճիշտ ընտրված ծաղկեփնջով, շեղումը լինելու է մոտ 3%, և դուք 95 % համոզվածությամբ կարող եք պնդել, որ այս 1067-ն արտահայտում է ամբողջ 2.4 միլիոն բնակչության կարծիքը»,- ասում է Լիլիթը։ Լիլիթ Եզեկյանը Կարևոր է նաև այն, որ ընտրանքի ձևավորումից հետո հարցումների համար չեն ընտրվում աշխարհագրորեն իրար մոտ տարածքներ։ Մի տնային տնտեսությունում հարցում անցկացնելուց հետո հարցազրուցավարները պետք է բաց թողնեն մոտակա մի քանի շենքերը/տները։ «Եթե, օրինակ, ես և իմ հարևաններն ապրում ենք քաղաքի որևէ մասում, գնում ենք նույն խանութը, մոտավորապես նույն այգուց, դպրոցից, մանկապարտեզից ենք օգտվում, ենթադրվում է, որ միջինում (չեմ ասում՝ ամբողջությամբ) մեր ունեցած փորձառությունները մոտ են իրար։ Դրա համար, երբ որ ընտրանք ենք կազմում, աշխատում ենք ընտրել աշխարհագրորեն իրարից հեռու տեղեր»,- ասում է Լիլիթը։ Քանակական այլ հետազոտությունների դեպքում, որոնք ներկայացուցչական չեն, խոսվում է հարցվածների, ոչ թե ամբողջ ազգաբնակչության մասին։ «Հանրային կարծիքի ուսումնասիրություններն ընկալման ուսումնասիրություններ են։ Մարդիկ սովորաբար ասում են այն, ինչ ընկալում են, ոչ թե այն, ինչ ապրում են։ Ապրելու կենսափորձը մի բան է, ընկալածը՝ մի այլ բան»,- ասում է Սոնան։ Նա հանրային կարծիքի հարցումները համեմատում է պոլարոիդով կյանքի մի ակնթարթ ֆիքսելու հետ․ ասում է՝ հարցման միջոցով սոցիոլոգները արձանագրում են, թե տվյալ պահին հանրությունն ինչպես է ընկալում այն միջավայրը, որտեղ ապրում է։ Բայց որևէ իրադարձություն՝ մեդիաարշավ, պատերազմ կամ բողոքի ակցիա, կարող է որոշ հարցերում նրանց պատկերացումները փոխել։ Քանակական ներկայացուցչական հարցումների կարևոր մասերից է հարցաշարի կազմումը։ Կովկասյան բարոմետրի հարցաշարն, օրինակ, կազմված է մի քանի տասնյակ հարցերից, որոնք վերաբերում են գրեթե ամեն ինչին՝ երջանկությանը, վստահությանը, քաղաքական գործընթացներին․․․ Կովկասյան բարոմետրի հարցաշարի հիմնական մասը մնում է անփոփոխ՝ տարիների կտրվածքով միևնույն թեմաների շուրջ հանրային ընկալման տենդենցները համեմատելու համար։ Սակայն տարեցտարի, տարբեր իրավիճակներով պայմանավորված (համավարակ, պատերազմ, տեղահանություն), նոր հարցեր են ավելանում։ Աշխատանքային տախտակ՝ ՀՌԿԿ-Հայաստանում Քանի որ Կովկասյան Բարոմետրն անցկացվում է և՛ Հայաստանում, և՛ Վրաստանում, հարցաշարի մի մասն ընդհանուր է երկու պետությունների համար, բայց կան, իհարկե, յուրաքանչյուր երկրին հատուկ հարցեր։  Սոնան նշում է՝ նմանատիպ ծավալուն հարցումներից առաջ նախ փորձագիտական պիլոտ է իրականացվում, որի ժամանակ մասնագետներն աչքի են անցկացնում հարցաշարն ու մեկնաբանություններ թողնում հարցերի վերաբերյալ․ արդյո՞ք հարցերը չափից շատ պարզ կամ բարդ չեն ձևակերպված, կա՞ն հարցեր, որոնք հարցման մասնակիցները կարող են միանշանակ չընկալել։ Իսկ հարցման հիմնական փուլը սկսելուց առաջ առնվազն 30 պիլոտային հարցում է իրականացվում՝ հասկանալու, թե ինչ խնդիրների են բախվում հարցազրուցավարները տնային տնտեսություններով շրջելիս, արդյո՞ք հարցերը հասկանալի են հարցմանը մասնակցողների համար։ Պիլոտային փուլն ամփոփելուց հետո ՀՌԿԿ-Հայաստանի թիմն անցնում է բուն հարցմանը, որը տևում է մի քանի ամիս։ Տվյալների հավաքագրումից հետո սկսվում է դրանց վերլուծության, ամփոփման, վիզուալացման փուլը, որից հետո արդեն հրապարակվում են հարցման արդյունքները։ Կովկասյան բարոմետրն իրականացվում է երկու տարին մեկ․ վերջին հետազոտությունը հրապարակվել է 2022-ին։ Առաջիկայում սպասվում է նոր հետազոտության հրապարակումը։ Հարցման արդյուքները բաց են մեդիայի, հանրային քաղաքականություն իրականացնողների և հայաստանյան ու միջազգային հետազոտողների համար։ «Աշխարհում ամենատարբեր համալսարաններից հետազոտողներն օգտագործում են Կովկասյան բարոմետրը՝ որպես Կովկասի մասին տեղեկություններ ստանալու տվյալադարան»,- ասում է Սոնան։ Ի տարբերություն Կովկասյան բարոմետրի և քանակական այլ հետազոտությունների՝ որակական հետազոտությունները վերաբերում են առանձին անհատների կենսափորձին, մոտեցումներին։ «Եթե խոսում ենք, օրինակ, բռնության մասին, բռնության ենթարկված անձի հետ ավելի ճիշտ կլինի խորքային հարցազրույցներ անել, ընդ որում՝ անել հնարավորինս փուլային, հոգեբանական մոտեցմամբ։ Եթե, օրինակ, հետաքրքրված ենք դեռահասների՝ միմյանց հետ փոխհարաբերությամբ, կարելի է անել ֆոկուս խմբային քննարկումներ, որոնց ներկա կլինեն մինչև 10 դեռահասներ, ու մենք կհետևենք, թե ինչպես են նրանք իրար հետ կարծիք փոխանակում, ինչի վրա են զարմանում, ինչի շուրջ են բանավիճում»,- մանրամասնում է Սոնան։ Դաշտային հետազոտություններ՝ միջազգային կազմակերպությունների հետ համագործակցությամբ ՀՌԿԿ-Հայաստանն իրականացնում է որակական և քանակական հետազոտություններ ամենատարբեր թեմաներով՝ սկսած բազմաչափ աղքատությունից մինչև կոռուպցիա։ «Այստեղ ամեն մեկը իր հետազոտական հետաքրքրություններին համապատասխան ծրագիր կարող է գտնել»,- ասում է Կենտրոնի՝ հետազոտությունների գծով փոխտնօրեն Հայկ Սմբատյանը։ Հայկ Սմբատյանը Սոնան մի քանի տեսակի կառույցներ է առանձնացնում, որոնց հետ համագործակցությամբ իրենք թեմատիկ հետազոտություններ են իրականացնում։ Որպես առաջին գործընկեր նշում է ՀՌԿԿ-Վրաստանը, որի հետ սերտ համագործակցում են հատկապես Կովկասյան բարոմետրի շրջանակում։ Սոնան նշում է՝ բացի «Կովկասյան բարոմետր»-ից՝ իրենք հանրային կարծիքի հարցումներ են անցկացրել նաև «Արժեքների համաշխարհային հետազոտության» և «Կենտրոնասիական բարոմետր»-ի շրջանակում։  ՀՌԿԿ-Հայաստանը հետազոտություններ է իրականացնում նաև միջազգային  կազմակերպությունների պատվերով, ինչպիսիք են ՄԱԿ և ԵՄ կառույցները, Համաշխարհային բանկը։ Սրանք կիրառական բնույթի հետազոտություններ են, որոնք իրականացվում են տարբեր միջազգային ծրագրերի, ընթացիկ բարեփոխումների համատեքստում (աղքատության հաղթահարումից մինչև կոռուպցիայի դեմ պայքար) և հաճախ օգնում որոշումների կայացմանը, առաջարկում լուծումներ։ Սոնայի խոսքով իրենց առնչությունը Հայաստանի պետական մամինների հետ տեղի է ունենում հիմնականում միջազգային կառույցների նախաձեռնությամբ ու մասնակցությամբ իրականացվող ծրագրերի շրջանակում կամ առանձին հետազոտական տվյալների ներկայացման անհրաժեշտությամբ։ Նա հիշում է, օրինակ, Հայաստանի մի քանի մարզերում բազմաչափ աղքատության վերաբերյալ իրենց հետազոտությունը,  որի տվյալները նաև տեղական ինքնակառավարման մարմիններին օգնեցին հասկանալու, թե որ բնակավայրերում մարդիկ հասանելիություն չունեն բժշկական ծառայություններին, և որտեղ է ամենից շատ շարժական բժշկական մեքենաների կարիք զգացվում։ Միջազգային կառույցներից բացի՝ ՀՌԿԿ-Հայաստանը համագործակցում է արտասահմանյան համալսարանների հետ։ Մասաչուսեթսի տեխնոլոգիական ինստիտուտի (MIT), Լոս Անջելեսի Կալիֆորնիայի համալսարանի (UCLA) և արասահմանան այլ բուհերի՝ Հայաստանին կամ տարածաշրջանին վերաբերող հետազոտությունների շրջանակում ՀՌԿԿ-Հայաստանն այստեղ իրականացնում է դաշտային հետազոտություններ։ Հաճախ համագործակցում են նաև անկախ հետազոտողների հետ։ ՀՌԿԿ-Հայաստանն այժմ ձգտում է ավելի շատ ֆինանսներ ներգրավել, որ կարողանա պատվերներով իրականացվող հետազոտություններին զուգահեռ սեփական հետազոտական ծրագրերի թիվն ավելացնել։ Սոնան ասում է՝ իրենց երազանքներից մեկն այն է, որ մի օր սկսեն ֆինանսավորում ստանալ իրենց ռեսուրսներից օգտվող հետազոտողներից։ Նա նշում է՝ «Կովկասյան բարոմետր»-ն, օրինակ, ունի ավելի քան 9000 հղում, և իրենք իրատեսական են համարում,  որ ամբողջ աշխարհում այս տվյալադրանից օգտվող հետազոտողները պատրաստ կլինեն երկու տարին մեկ որոշակի գումար վճարել դրա իրականացման համար։ Սոնայի խոսքով իրենց համար կարևոր է նաև Հայաստանի գիտական թիմերի հետ համագործակցությունը։ Այս պահին համատեղ ծրագրեր կան Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի և Ամերիկյան համալսարանի հետ։ Այժմ շարունակում են համագործակցության նոր, արդյունավետ ուղիներ փնտրել և լայնացնել տեղի ինստիտուտների հետ համատեղ հետազոտությունների շրջանակը։   Սոցիոլոգը, մարդաբանը, տնտեսագետն ու վիճակագրագետը՝ մի թիմում ՀՌԿԿ-Հայաստանը միավորում է ամենատարբեր մասնագիտությունների տեր անձանց։ «Շատ հաճելի է, երբ տարածքում կան տնտեսագետներ, որոնք քեզ կարող են բացատրել երևույթների՝ ռացիոնալ, շահի կամ գումարի վրա հիմնված կողմերը, կան մարդաբաններ և մշակութաբաններ, որոնք կարող են քեզ ցանկացած խնդրի միս ու արյունը ցույց տալ, կան վիճակագրագետներ, որոնք կարող են կոնկրետություն մտցնել քո կյանքի մեջ»,- ասում է ՀՌԿԿ-Հայաստանի՝ հետազոտության գծով փոխտնօրեն Հայկ Սմբատյանը։ Հայկը կոնֆլիկտաբան է։ Կոնֆլիկտաբանությունը նրան սկսել է հետաքրքրել Երևանի պետական համալսարանի սոցիոլոգիայի ֆակուլտետում սովորելու տարիներին։ Հայկն արդեն ԵՊՀ ասպիրանտ էր, երբ մեկնեց Շվեդիա՝ Ուպսալայի համալսարան` մասնագիտանալու կոնֆլիկտաբանության ուղղությամբ։ Ուպսալայի համալսարանում նրա մագիստրոսական թեզի թեման Արցախյան շարժումն էր․ նա Արցախյան շարժումը բացահայտում էր շարժման մասնակիցների հետ հարցազրույցների և գրականության վերլուծության միջոցով։ Հայկը վերադարձավ Հայաստան ու 2022-ի հուլիսից միացավ ՀՌԿԿ-Հայաստանի թիմին՝ որպես հետազոտությունների գծով փոխտնօրեն։  Այժմ նա աշխատանքին զուգահեռ գրում է Արցախյան շարժման թեմայով իր ասպիրանտական թեզը։ «Թեզի թեմայի հիմնական կարևոր կետը, որ եկավ Շվեդիայում սովորելու ժամանակ, այն է, որ մենք Ղարաբաղյան կոնֆլիկտ ենք ուսումնասիրում, բայց չենք հասկանում՝ այդ կոնֆլիկտի հիմքում ինչ է ընկած, ու հաճախ նաև դրա պատճառով չենք տեսնում այն, ինչ այսօր է տեղի ունենում այդ կոնֆլիկտի հետ կապված»,- ասում է նա։ ՀՌԿԿ-Հայաստանի՝ հետազոտությունների գծով տնօրեն Լիլիթ Եզեկյանը վիճակագրագետ է և տվյալագետ։ Լիլիթը մինչ ՀՌԿԿ-Հայաստանին միանալը երկար տարիներ Կենտրոնական  բանկում վերլուծական և վիճակագրական աշխատանք է իրականացրել։ Նա հիշում է՝ թիմին միացավ հատկապես այն պատճառով, որ երեք տարի առաջ իր և Սոնայի տեսլականները՝ ՀՌԿԿ-Հայաստանի զարգացման ու ապագայի վերաբերյալ, համընկան։  ՀՌԿԿ–Հայաստանի թիմը բաց է նաև ուսանողների, ասպիրանտների, կամավորների համար։ Տիգրան Մելիքյանն, օրինակ, այստեղ եկավ որպես կամավոր, այնուհետև միացավ թիմին։ Տիգրանը ծնվել է Բելգիայում և ապրել Նիդերլանդներում։ Նրա առաջին մասնագիտությունը մանկավարժությունն է։ Դեռ բակալավրիատում սովորելու տարիներին նրան սկսել էր հետաքրքրել այն հարցը, թե ինչպես են հասարակական գործընթացներն ու կրթական համակարգն ազդում երեխայի զարգացման վրա։ Հենց այս հարցերի պատասխանները գտնելու համար էլ նա որոշեց կրթությունը շարունակել սոցիոլոգիայի ուղղությամբ։  Տիգրան Մելիքյանը Մագիստրատուրայում սովորելու տարիներին Տիգրանն իմացավ «Դեպի Հայք» (Birthright Armenia) ծրագրի մասին, որի շրջանակում սփյուռքահայ երիտասարդները գալիս են Հայաստան, որոշ ժամանակ ապրում այստեղ և կամավորություն անում։ Նա մագիստրատուրան ավարտելուց հետո դիմեց ծրագրին՝ նպատակ ունենալով գալու Հայաստան և կամավորական աշխատանք կատարելու սոցիոլոգիայի ոլորտում։ «Ես, անշուշտ, հետաքրքրված էի այն փաստով, որ հնարավորություն էի ունենալու ուսումնառությունից հետո ծանոթանալու իմ ապագա մասնագիտությանը և այդ հնարավորությունն ունենալու էի հենց Հայաստանում, որտեղ չէի եղել, և որն ինձ համար դեռ շատ անծանոթ էր»,- ասում է Տիգրանը: Տիգրանի որոշումը ծնողներին հաճելիորեն զարմացրեց։ 2023-ի փետրվարին նա «Դեպի Հայք» ծրագրով եկավ Հայաստան և որպես իր կամավորության վայր ընտրեց ՀՌԿԿ-Հայաստանը։  «Երբ առաջին անգամ ծանոթացա ՀՌԿԿ թիմի հետ, հասկացա, որ սա պրոֆեսիոնալ կազմակերպություն է, որը կենտրոնացած է Հայաստանի սոցիալական, տնտեսական և քաղաքական խնդիրների վրա։ Իսկ դա հենց այն էր, ինչ ես ամենից շատն էի ուզում իմանալ Հայաստանի մասին»,- պատմում է նա։ Կամավորությունն ավարտելուց հետո Տիգրանը ՀՌԿԿ-Հայաստանից առաջարկ ստացավ միանալու թիմին։ Նա ընդունեց առաջարկը և այժմ զբաղվում է հետազոտությունների համար ֆոնդահայթայթման աշխատանքներով։ «Ջանիկ», «ցավդ տանեմ», «մեռնեմ քեզ»․․․ Տիգրանը հայերեն է սովորում, ու սրանք նրա սիրելի հայերեն արտահայտություններն են։  «Հոլանդերենում մենք նման գեղեցիկ արտահայտություններ չունենք»,- ասում է նա։ ՀՌԿԿ-Հայաստանի թիմում շատ են աշխատանքին զուգահեռ մագիստրոսական կամ ասպիրանտական կրթություն ստացող մարդիկ։ Սոնան ասում է՝ պայմաններ են ստեղծում, որ իրենց հետազոտողները կարողանան համատեղել աշխատանքն ու կրթությունը, ազատ լինեն որոշ շրջան սովորել կամ հետազոտություններ իրականացնել արտասահմանյան բուհերում ու վերադառնալ։ Ասում է՝ դա տաղանդներին պահելու և երիտասարդ հետազոտողների համար գրավիչ լինելու լավագույն ճանապարհն է։   Չորեքշաբթին ակադեմիական օր է ՀՌԿԿ-Հայաստանում չորեքշաբթին ակադեմիական օր է․ ամեն չորեքշաբթի ամբողջ թիմը հավաքվում է Ակադեմ լաբում, որը մի փոքր տարբերվում է մեր ընթերցողին մինչ օրս ծանոթ լաբորատորիաներից։ Լիլիթը հիշում է՝ Ակադեմ լաբ ստեղծելու գաղափարը ծնվեց այն ժամանակ, երբ ՀՌԿԿ-Հայաստանի թիմը Սոնայի նախաձեռնությամբ հետազոտությունների մեթոդաբանության վերաբերյալ մասնագիտական գրականություն էր կարդում և ապա քննարկում, թե ամեն մեթոդին համապատասխան ինչ հետազոտություն է իրենց մոտ իրականացվում։ Ակադեմ լաբում Հենց այդ ժամանակ ՀՌԿԿ-Հայաստանը նոր էր ավարտել «Արժեքների համաշխարային հետազոտություն»-ը, ու գաղափար ծնվեց, որ արժե դրա տվյալների հիման վրա միասին ակադեմիական հոդված գրել։ Այս գաղափարի հիմքում կար երկու պատճառ․ առաջինն այն էր, որ Հայաստանում քիչ են հումանիտար և հասարակագիտական ուղղվածության հոդվածները, որոնք մի քանի հեղինակ ունեն, երկրորդն այն էր, որ ՀՌԿԿ-Հայաստանն ունի շատ տվյալներ, բայց այդ տվյալների վերլուծությամբ թիմը ոչ շատ հաճախ է ակադեմիական հոդվածներ գրում։  Գաղափարը կյանքի կոչվեց, և Ակադեմ լաբում փորձառու հետազոտողներն ու սկսնակ մասնագետները սկսեցին միասին հոդվածներ գրել։ Այդկերպ նաև հնարավորություն ստեղծվեց, որ փորձառու մասնագետները սկսնակներին փոխանցեն իրենց՝ հոդվածներ գրելու փորձն ու գիտելիքը։ Լիլիթը նշում է՝ Ակադեմ լաբում հոդվածները տպագրության ուղարկելուց առաջ թիմը դրանք մասնագիտական խիստ քննադատության է ենթարկում, ինչն օգնում է լավացնել հոդվածների որակը։ Ակադեմ լաբն, այսպիսով, միջավայր է, որտեղ ՀՌԿԿ-Հայաստանի թիմը նվիրվում է ակադեմիական աշխատանքին ու գիտելիքի փոխանակմանը։ Ակադեմ լաբում «Ակադեմ լաբում չկա ՀՌԿԿ տնօրեն, ասիստենտ․ մենք այդտեղ պաշտոններ չունենք, մենք այդտեղ ակադեմիկներ ենք․ հավաքվում ենք, խոսում ենք գիտության զարգացումներից, խոսում ենք մեր անհատական ակադեմիական ճանապարհից»,- ասում է Սոնան: ՀՌԿԿ-Հայաստանի Հայաստանի թիմի պատկերացումներում կենտրոնի ապագան ևս ակադեմիական է։ Սոնան նշում է՝ իրենք ուզում են գնալով մեծացնել դրամաշնորհային ծրագրերով  սեփական հետազոտական աշխատանքների թիվը և բռնել են գիտահետազոտական ինստիտուտ դառնալու ճանապարհը։   «Լաբորատորիայից ներս» շարքն իրականացվում է «Երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագրի» (ԵԳԱԾ) ֆինանսավորմամբ։       Հեղինակ՝ Աննա ՍահակյանԼուսանկարները և տեսանյութը՝ Սարգիս ԽարազայնիՄոնտաժը՝ Ռոման Աբովյանի  
22:19 - 02 նոյեմբերի, 2024
Ֆանտաստիկ գիտություն՝ իրականին զուգահեռ․ Համազգային գիտության շաբաթն ամփոփվում է

Ֆանտաստիկ գիտություն՝ իրականին զուգահեռ․ Համազգային գիտության շաբաթն ամփոփվում է

Ինչո՞ւ էր «Արմենիկումի» հետազոտական լաբորատորիայում հայտնվելուց հետո կատուն իսպաներենով մլավում, ի՞նչ էին ուզում փոխել այլժամանակայինները Սևանում, և, ի վեջո, ինչն էր խաթարել ապագայի վիրտուալ աշխարհի անդորրը, որ կամավոր Տաոն որոշեց վերադառնալ վտանգներով լի նյութական աշխարհ… Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում ամփոփվել է «ԱրմՔոն» համայնքի  ու «Գիտուժ» նախաձեռնության հայտարարած գիտաֆանտաստիկ պատմվածքների մրցույթը, և հայտնի են առաջին երեք մրցանակակիրների անունները։  Հեղինակների պատմվածքներին դեռ կհասցնեք ծանոթանալ առաջիկա օրերին։ Մինչ այդ առաջարկում եմ վերջին անգամ ինձ հետ շրջել Ազատության հրապարակում. «Գիտուժ» նախաձեռնության կազմակերպած Համազգային գիտության շաբաթվա ու Գիտության փառատոնի վերջին օրն է, և փառատոնի ամփոփիչ թեման գիտական ֆանտաստիկան է։ Այսօր միայն Գիտության փառատոնի այցելուները չէ, որ դպրոցականներ են․ տաղավարներում հանդիպում եմ տարբեր կրթահամալիրների սաների, որոնք ներկայացնում են իրենց աշխատանքները։ «Քվանտ» վարժարանի տաղավարում ծանոթանում եմ 10-րդ դասարանցիների հետ, որոնք պատմում են վարժարանի աշկերտների նախագծերի մասին։ Տաղավարում ներկայացված է աշակերտների նախագծած ու պատրաստած ԱԹՍ-ն, որը հեռակառավարվում է, տեսախցիկով հետևում թիրախներին ու խոցում։ Աշակերտների նախագծած տանկն էլ կարողանում է շարժմանը զուգահեռ ֆիքսել ու հետևել տարբեր օբյեկտների։ Աշակերտների նախագծած ԱԹՍ-ն Ապա ծանոթանում եմ վարժարանի տնտեսագիտական հոսքում սովորող Տիգրանի հետ, որն ապրում է Քանաքեռ-Զեյթունում։ Տիգրանը հավաքագրել է իրենց վարչական շրջանում ճանապարհային ցանցի, խցանումների տարածաժամանակային բաշխվածության առանձնահատկությունների, ինչպես նաև հանրային տրանսպորտի հասանելիության մասին տվյալները, հասանելիության ինդեքս հաշվել ու այս ամենը ներկայացրել քարտեզների միջոցով։ Տիգրանը բացատրում է, թե ինչպես է հաշվել տրանսպորտային հասանելիության ինդեքսը Մինչև տաղավարներում Հայաստանի տարբեր վայրերից եկած դպրոցականները ծանոթանում են իրենց հասակակիցների աշխատանքներին, մեծ տաղավարում երեխաները ռոբոտ լեգոներով Մարս մոլորակում առաքելություն են իրականացնում ու նկարում։ Տաղավարներից մեկում ծանոթանում եմ «Այբ» դպրոցի սաներին, որոնք ինձ բացատրում են հրաբխի մոդելը, ապա խառնում են սոդան ու քացախը՝ ստանալով հրաբխի իմիտացիա։ Նրանց ընկերներն էլ փառատոնի այցելուներին պատմում են ամենատարբեր թեմաներից՝ ջրի շրջապտույտից մինչև մոլեկուլներ։ Մեծ տաղավարի մոտ հանդիպում եմ Space42 նախաձեռնության անդամներին։ Սիրողական աստղագետների այս համայնքն իրականացնում է «Աստղադիտարանը դպրոցում» նախագիծը, որի շրջանակում տարբեր դպրոցների հրավերներով աշակերտների համար աստղադիտումներ ու սեմինարներ է կազմակերպում։ Space42-ը նաև աստրոտուրեր է կազմակերպում՝ մարդկանց տանելով Հայաստանի մութ հատվածներ՝ աստղային երկնքին հետևելու։ Երեխաները նայում են Արևին Փառատոնի մասնակիցները նրանց տաղավարում հնարավորություն ունեն նայելու Արևին, իսկ մութն ընկնելուն պես՝ աստղերին ու մոլորակներին։ Դե վերջում էլ այցելում եմ ամենագիտաֆանտաստիկ տաղավար, որտեղ փառատոնի կազմակերպիչները խորհուրդ են տալիս, թե գիտաֆանտասիկ ժանրի ինչ գրքել կարդալ ու ինչ ֆիլմեր դիտել։ Այս տաղավարը լավ առիթ է՝ հիշելու այն բոլոր գիտաֆանտասիկ գրքերը, որոնք կիսատ եմ թողել, և ֆիլմերը, որոնք որոշել եմ դիտել, բայց այդպես էլ չեմ հասցրել։ Գիտական ֆանտասիկայով էլ ամփոփվում է Համազգային գիտության շաբաթը։ Վերջին մի քանի օրերի ընթացքում դպրոցականներն ու նաև մեծահասակները հասցրին ծանոթանալ Հայաստանի գիտական կազմակերպությունների ու համալսարանների գիտական թիմերին, լսել գիտնականների խորհուրդները գիտական կարիերայի ու մասնագիտական ընտրության մասին, ինչպես նաև ծանոթանալ գիտաֆանտաստիկ ժանրի ամենատարբեր գործերի։ Փառատոնի տաղավարներով վերջին պտույտիս ընթացքում հիշում եմ Գիտության շաբաթվա բովանդակության պատասխանատու Արման Գասպարայանի հետևյալ միտքը․ «Երբ ցանկացած հայտնի գիտնականի հարցնում են՝ ինչո՞ւ որոշեցիր գիտնական դառնալ, նա, որպես կանոն, գնում է իր վաղ մանկություն, երբ, օրինակ, ծնողների հետ գնացել է ինչ-որ թանգարան կամ այսպիսի գիտության փառատոնի կամ միջոցառման, և դա նրան ոգևորել է, որոշել է գիտնական դառնալ։ Մենք ուզում ենք այդպես ոգևորել շատ երեխաների, որ նրանք ապագայում գիտությունը ընտրեն»։   Աննա Սահակյան
18:16 - 06 հոկտեմբերի, 2024
Ի՞նչ է նշանակում լինել գիտնական․ Գիտության փառատոնն այս օրերին նվիրված է մասնագիտական կողմնորոշմանը

Ի՞նչ է նշանակում լինել գիտնական․ Գիտության փառատոնն այս օրերին նվիրված է մասնագիտական կողմնորոշմանը

Ազատության հրապարակն արևոտ է ու մարդաշատ․ «Գիտուժ» նախաձեռնության կազմակերպած Համազգային գիտության շաբաթը և Գիտության փառատոնը շարունակվում են։    Ապագա գիտնականները Եթե նախորդ օրերին եղել եք Ազատության հրապարակում ու ծանոթացել գիտական կազմակերպությունների տաղավարներին, ապա այսօր այնտեղ կգտնեք նաև համալսարանների տաղավարները։ «Մասնագիտական կողմնորոշում. ապագա գիտնականներ». Գիտության փառատոնի թեմատիկ այս բաժինը նպատակ ունի օգնելու պատանիներին մասնագիտական կողմնորոշման հարցում։ Ազատության հրապարակում շրջելիս ծանոթանում եմ 8-րդ դասարանցի Ալեքի հետ, որը տեսախցիկը ձեռքին հետևում է տաղավարների եռուզեռին։ Նրան առաջարկում եմ միասին քայլել ու զրուցել։ Ալեքը պատմում է, որ տարված է օրգանական քիմիայով։ Ասում է` սկզբում փորձում էր միայնակ գլուխ հանել քիմիայից, բայց մի օր որոշեց նամակ գրել Մանկավարժական համալսարանին ու դիմել դասախողների օգնությանը։ Ի զարմանս նրա՝ պատասխան ստացավ ու սկսեց հաճախել համալսարան՝ ուսանողների հետ լսելու քիմիային վերաբերող դասախոսությունները։ Ապա Ալեքը ծանոթացավ Երևանի պետական համալսարանի դասախոսներից Համբարձում Խաչատրյանի հետ ու սկսեց հյուրընկալվել նաև այս համալսարանում, հետևել լաբորատոր փորձերին։  Ալեքը Ես ու Ալեքը մոտենում ենք տաղավարներից մեկին։ Ալեքն ասում է՝ Գիտության փառատոնին եկել է հատկապես նրա համար, որ հետևի, թե ինչպես են երիտասարդ քիմիկոսները դպրոցականներին մատչելի պատմում քիմիայի մասին։ Նա նաև ծանոթանում է գիտական այլ ուղղությունների, որ դրանց մասին պատմի դասընկերներին։ Ալեքին հրաժեշտ եմ տալիս ու շարժվում առաջ։ Նկատում եմ Երևանի պետական համալսարանի տաղավարը, որտեղ ուսանողները երեխաներին ոգևորված բացատրում են՝ ինչ է լույսը, ինչպես են առաջանում գույները։ Երևանի պետական համալսարանի տաղավարը Քիչ այն կողմ Երևանի թիվ 78 դպրոցի աշակերտներն են։ 8-րդ դասարանցի Հայկն ինձ պատմում է, որ հասցրել է գիտնականների հետ համեմատել մարդու և տարբեր կենդանիների ուղեղները, Ամերիկյան համալսարանի տաղավարում մասնակցել է ծխախոտի ազդեցության մասին վեբինարի ու մրցանակ շահել։ Թիվ 78 դպրոցի աշակերտները Նրա դասընկեր Ալենին էլ տպավորել են մանրադիտկով դիտարկումներն ու քիմիական փորձերը։ Ալենին հարցնում եմ, թե որոնք են նրա սիրելի առարկաները, պատասխանում է` մաթեմատիկան ու կենսաբանությունը։ Նրան պատմում եմ, որ ժամանակակից գիտության մեջ շատ ուղղություններ կան, որոնք միավորում են մաթեմատիկան ու կենսաբանությունը, և որոնց ծանոթանալու հնարավորություն կունենա Գիտության փառատոնի ընթացքում։ Ապա խորհուրդ եմ տալիս բայց չթողնել կենսաինֆորմատիկայի մասին բանախոսությունը։ Դպրոցականներին հրաժեշտ եմ տալիս ու շտապում մեծ տաղավար, որտեղ քիչ հետո YerevaNN լաբորատորիայի տնօրեն Հրանտ Խաչատրյանը պատմելու է այն մասին, թե ինչ է նշանակում լինել գիտնական։   Գիտության գույներն աշխարհում ու Հայաստանում Հրանտ Խաչատրյանն իր պատմությունը բաժանում է երկու մասի․ ի՞նչ է նշանակում լինել գիտնական գլոբալ առումով և Հայաստանում։ «Լինել գիտնական նշանակում է, որ քո կյանքի և գործունեության ահագին մասը գրեթե ամբողջությամբ նվիրված է կարևոր ու չլուծված խնդիրներ լուծելուն»,- ասում է նա։  Հրանտն ուշադրություն է հրավիրում կարևոր և չլուծված բառերի վրա։ Ասում է՝ աշխարհում շատ խնդիրներ կան, և գիտնականները պետք է դրանցից առանձնացնեն նրանք, որոնք իսկապես կարևոր են, և որոնց գիտական այլ թիմեր արդեն լուծումներ չեն տվել։ Հրանտ Խաչատրյանը մեծ տաղավարում Կարևոր խնդիրներն էլ, իհարկե, ժամանակի ընթացքում փոխվում են։ Գիտնականը հիշում է, որ տարիներ առաջ իր ոլորտում` արհեստական բանականության մեջ, համարվում էր, որ եթե ստեղծվի այնպիսի մոդել, որը կկարողանա շախմատ խաղալ, ապա շատ խնդիրներ կսկսեն արհեստական բանականությամբ լուծվել։ Շախմատ խաղացող մոդելներ ստեղծվեցին, դրանք սկսեցին հաղթել աշխարհի գրոսմայստերներին, բայց դա ոլորտում հեղափոխություն չբերեց ու շատ խնդիրներ չլուծեց։  Հրանտի խոսքով փոխարենը վերջին տարիներին արհեստական բանականությունը զարգացավ տեքստային նյութերի հիման վրա. արհեստական բանականության գործիքներով տեքստերի մշակումը բերեց նրան, որ ստեղծվեց, օրինակ, ChatGPT-ն։ «Հիմա հարց է առաջացել, թե տեխնոլոգիան, որն այսքան լավ կարողացավ հասկանալ տեքստերը, այն ալգորիթմները, որոնք բերեցին այդ տեսակ հեղափոխությանը տեքստում, ուրիշ ի՞նչ ոլորտներում կարող են նման հեղափոխություն բերել»- ասում է նա։ Նման ոլորտներից մեկն, ըստ գիտնականի, կարող է լինել կենսաբանությունը։ Շատ կենսաբաններ, իհարկե, թերահավատ են այն հարցում, որ արհեստական բանականությամբ հնարավոր կլինի մշակել կենսաբանական տվյալներն ու խնդիրներ լուծել,  ինչպես ժամանակին լեզվական մոդելների հանդեպ թերահավատություն ունեին լեզվաբանները։ Բացի կարևոր ու չլուծված խնդիրներ գտնելուց՝ Հրանտը գիտնականների գործունեության մեջ առանձնացնում է հոդվածների տպագրության ու գրախոսության գործընթացը։ Դա, նրա խոսքով, օգնում է գիտնականներին սեփական աշխատանքին քննադատաբար մոտենալ, մանրամասն ստուգել հոդվածները տպագրության ուղարկելուց առաջ, քանի որ դրանք գրախոսելու են ոլորտի այլ գիտնականներ։ «Սա գիտնական լինելու իմ ամենասիրած կտորներից է․ օգնում է ինքդ քեզ կողքից նայել ու քո արածներին կողքից գնահատական տալ»,- ասում է նա։ Գիտնականի կյանքում մյուս կարևոր կետն, ըստ Հրանտի, մարդիկ են ու միջավայրը։ «Դու շրջապատված ես մարդկանցով, որոնք զբաղված են կարևոր խնդիրներով, չլուծված խնդիրներով, և դա հետաքրքիր միջավայր է»,- ասում է նա ու հավելում, որ գիտնականները հրաշալի զրուցակիցներ են, հատկապես եթե հասցրել են մեծ փորձ կուտակել։ Բայց գիտությունը միայն պայծառ գույների մասին չէ։ Հրանտը նշում է, որ ամբողջ աշխարհում գիտնականի կյանքի անբաժան մասն է բյուրոկրատիան․ գիտությամբ զբաղվելու համար ֆինանսավորում է անհրաժեշտ, հետևաբար՝ գիտնականները ֆինանսավորողներին պետք է հիմնավորեն իրենց հետազոտությունների կարևորությունը։ Գիտնականի խոսքով հատկապես Եվրոպայում ֆինանսավորում հայթայթելու ճանապարհին այնքան բյուրոկրատական հարցեր կան, որ շատ մարդիկ թողնում են գիտությունը՝ գնալով  մասնավոր հատված։  Իսկ ի՞նչ գույներ է ավելանում այս ամենին, երբ գիտությամբ զբաղվում ես Հայաստանում։ Այս թեման Հրանտը սկսում է հենց ֆինանսավորումից։ Պարզվում է՝ այս առումով Հայաստանում բյուրոկրատիան քիչ է. գիտնականների ու գիտական թիմերի թիվն այնքան փոքր է, որ լավ գաղափարներն առանց ֆինանսավորման չեն մնում։  Մյուս կողմից շատ են փաստաթղթային հարցերը. գիտություն իրականացնող կառույցներում աջակցող վարչական անձնակազմ չկա, ու հաճախ գիտնականներն իրենք են փաստաթղթային հարցերով զբաղվում։ Հաջորդիվ Հրանտը խոսում է գիտության կարևորության մասին Հայաստանի համատեքստում․ «Հայաստանում կա շատ գիտութուն, որն այնքան էլ կարևոր չէ։ Դա ինչպե՞ս է եղել։ Հայաստանում գիտությունն ինստիտուցիոնալ մակարդակով ձևավորվել է Խորհրդային Միության ժամանակ։ Խորհրդային շրջանում այդ ամեն ինչը սուպեր արդյունավետ էր ինչ-որ առումներով, բայց այդ արդյունավետությունն ամեն երկրի կոնտեքստում չէր երևում, ամբողջ Միության տարածքով էր։ ԽՍՀՄ-ն ուներ խնդիր ուսումնասիրելու, օրինակ, միջուկային ռումբ, ու մարդիկ հասկանում էին, որ դրա համար ինչ-որ մեկը պիտի լաբորատորիայում փորձ անի, ինչ-որ մեկը պիտի գրատախտակին մի քիչ մաթեմատիկայով զբաղվի։ Ինչ-որ մեխանիզմներ էին մտածում, որ այդ բոլորն արվի, ու այս ամեն ինչը ցրում էին Միության տարածքով»։ Հենց այդպես էլ մարդիկ, ըստ գիտնականի, տարբեր երկրներում միմյանցից առանձին գիտական խնդիրներ էին լուծում` շատ հաճախ չիմանալով, թե դա ինչ նպակի է ծառայելու։ «Հայաստանում, օրինակ, մաթեմատիկայի որևէ ուղղություն է զարգանում, ուժեղ մասնագետներ են հայտնվում։ Հետո ԽՍՀՄ-ը քանդվում է, աշխարհը փոխվում է, այլ բաներով են զբաղվում, մերոնք շարունակում են սա ուսումնասիրել։ ․․․․ Հայաստանի գիտությունը մինչև այսօր սպասարկում է Խորհրդային Միության շահերը»,- ասում է նա, ապա հավելում, որ սա ամենևին չի նշանակում, թե դրանք որակյալ հետազոտություններ չեն։ Խնդիրն այն է, որ պարզ չէ, թե դրանք ում են պետք։ Հրանտի խոսքով Հայաստանում գիտություն ֆինանսավորող կառույցը՝ Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեն, այդ հարցին չի անդրադառնում․ եթե գիտնականները լավ թեմա են առաջարկում, նրանց ֆինանսավորվում տրամադրվում է։ Հրանտը նշում է, որ բացի գլոբալ կարևորությունից՝ գիտնականը նաև պետք է հասկանա, թե իր այս կամ այն թեման ինչքանով է կարևոր Հայաստանի համար։ Այն, ինչ կարևոր է Հայաստանի համար, հաճախ կարող է կարևոր չլինել աշխարհի համար։ Սա է պատճառը, որ եթե որևէ գիտնական իր գործունեությունը նվիրի, օրինակ, բացառապես Սևանա լճի խնդիրների ուսումնասիրությանը, ապա նրա կապն աշխարհի գիտնականների հետ կկտրվի։ Այդ պատճառով գիտնականը խորհուրդ է տալիս Հայաստանի համար կարևոր թեմաներին զուգահեռ զբաղվել նաև գիտական այնպիսի խնդիրներով, որոնք աշխարհին են հետաքրքիր։ Հայաստանի խնդիրների լուծման ուղղված գիտական հետազոտությունների համատեքստում Հրանտը ևս մի կարևոր հարցի մասին է խոսում։  Նա նշում է, որ Միացյալ Նահագներում, օրինակ, Պենտագոնն ունի հետազոտական բաժին, որը ֆինանսավորում է Միացյալ Նահանգներին հետաքրքիր գիտական խնդիրների լուծմանն ուղղված հետազոտություններ։ Իսկ Հայաստանում այդպես չէ։ Հրանտի փոքր երազանքներից մեկն է, որ Հայաստանում էլ մի օր լինեն մասնագետներ, կառույցներ, որոնք կկարողանան հասկանալ, թե մեր երկիրն ինչ խնդիրներ ունի, որոնք հնարավոր է լուծել գիտությամբ, ու հետո այդ խնդիրները փոխանցել գիտնականներին` ակնկալելով լուծումներ։ Մարդկանց ու միջավայրի առումով էլ գիտությունը Հայաստանում իր առանձնահատկություններն ունի։ Հրանտի խոսքով մեր երկրում կան շատ լավ ուսանողներ, որոնք ցանկանում են հետաքրքիր խնդիրներով զբաղվել։ Հետևաբար` այն գիտնականները, որոնք ուզում են թիմ հավաքել և այս կամ այն ուղղությամբ հետազոտություններ իրականացնել, երիտասարդ կադրեր կգտնեն։ Սակայն խնդիր է միջին տարիքի գիտնականների պակասը․ եթե, օրինակ, սփյուռքահայ որևէ գիտնական ուզենա Հայաստանում պրոֆեսիոնալ  թիմ հավաքել, դժվար կլինի, քանի որ մեր երկրում քիչ են միջին տարիքի փորձառու գիտնականները, որոնք կղեկավարեն երիտասարդներին։ Գիտնականի կյանքի առանձնահատկությունները Հրանտ Խաչատրյանի տեսանկյունից բացահայտելուց հետո հանդիպում եմ Անիին։ Անիի հետ ծանոթացել եմ մի քանի շաբաթ առաջ, նա «Փոքրումեծ հարցեր» շարքի մասնակից դպրոցականներից է։ Այս շարքի շրջանակում Անին հանդիպել էր Հրանտ Խաչատրյանին ու նրան հարցեր ուղղել արհեստական բանականությունից։ Հրանտն էլ նրան հրավիրել էր մասնակցելու Գիտության փառատոնին։ Իսկ այսօր Անին Ազատության հրապարակում է ու ինձ ոգևորված պատմում է, թե ինչ տաղավարներ է այցելել։ Անիին հրաժեշտ տալուց հետո վերադառնում եմ մեծ տաղավար՝  լսելու Աբու Դաբիի Նյու Յորքի համալսարանի պրոֆեսոր Գեորգի Դերլուգյանին։   Գիտությունը՝ կողմնակի հետևանք Պրոֆեսոր Դերլուգյանի հետ ճանապարհորդում ենք 17-րդ դար ու հետևում, թե ինչպես է առաջացել պրոֆեսիոնալ գիտությունն, ու ինչպես են Եվրոպայում պետությունները հասկացել, որ արժե ֆինանսավորել այն։ «Գիտությունն ի հայտ է եկել մոտ 300 տարի առաջ»,- ասում է պրոֆեսոր Դերլուգյանը։ Նրա խոսքով գիտելիքը սկսել է գոյություն ունենալ մարդկային ցեղի հետ․ մարդիկ լեզվի օգնությամբ միմյանց գիտելիք էին փոխանցում, թե ինչպես գործիքներ պատրաստել, որ սունկը կարելի է ուտել, իսկ որն է թունավոր և այլն։ Կար նաև կրոնական հավատալիքներին վերաբերող գիտելիք, բայց քանի որ այն հիմնված էր հավատի վրա, չէր պահանջում ապացույց։  Իսկ 17-րդ դարում` մոտ 300 տարի առաջ, Եվրոպայում սկսեց ձևավորվել գիտությունն այն իմաստով, որով մենք այն հասկանում ենք հիմա։  Այսինքն` եթե որևէ մեկը որևէ պնդում էր անում, այն պիտի ապացուցելի ու վերարտադրելի լիներ։ Գեորգի Դերլուգյանը մեծ տաղավարում Իսկ ինչպես սկսեցին կարևորել գիտությունը։ Սա հասկանաու համար պրոֆեսոր Դերլուգյանը հիշեցնում է Գալիլեո Գալիլեի պատմությունը։ «Ինչո՞ւ Գալիլեին զրկեցին իր աստղադիտակից: Դե, կարելի է ասել, որ կաթոլիկ եկեղեցին գիտության հալածող էր․․․ Իրականում նրանք, ինչպես ցանկացած իշխանություն, ճիշտ էին իրենց տեսանկյունից»-, ասում է պրոֆեսորը։ Այնուհետև նա բացատրում է, թե ինչ էին մտածում կաթոլիկ հոգևորականները, երբ արգելում էին Գալիլեին աստղերին նայել կամ պնդել, որ Երկիրը պտտվում է Արեգակի շուրջը․ «Ուրեմն, ուզում եք ասել, որ այսօր այս սարքի շնորհիվ ավելի լավ եք տեսնում, քան Պտղոմեոսը 2000 տարի առա՞ջ։ 2000 տարի է՝ մենք սովորում ենք Պտղոմեոսի դասագրքերից, և Դուք հիմա ուզում եք ասել, որ  Պտղոմեոսից լա՞վն եք։ Իսկ վաղը ինչ-որ մեկը կասի, որ Աստվածաշնչից ավելի լավն է: Ուզում եք ասել, որ մեր Արևը աստղ է, և այդպիսի աստղերը շա՞տ են։ Սա նշանակում է, որ Հռոմի Պապը մեկը չէ, բայց կարող են լինել շատ Պապեր»․․․ Ապա պրոֆեսոր Դերլուգյանը պատմում է, թե ինչ եղավ աստղադիտակի հետ. այն ինչ-որ կերպ հասավ Շվեդիայի թագավորին, որն էլ ասաց` եթե գիտնականները սրանով աստղերն են դիտարկում, ապա ես այն կբաժանեմ իմ զինվորականներին։ Օպտիկական տեսողության սարքն, այսպես, սկսեց կիրառություն գտնել կաթոլիկների ու բողոքականների միջև ընթացող պատերազմում։ Պրոֆեսորը սա համեմատում է նրա հետ, թե ինչպես են ծնվում ստարտափները. մի բան է գիտնականի գյուտը, մեկ այլ բան է այդ գյուտը կիրառության մեջ տեսնելը։ «Սա առաջին գիտական բանակն է,- ասում է պրոֆեսոր Դերլուգյանն ու ապա մեզ տեղափոխում 19-րդ դարի Ֆրանսիա՝ Նապոլեոնի կառավարման տարիներ։- Նապոլեոնը վերցնում է իշխանությունը Ֆրանսիայում. Իսկ ի՞նչ է նա ստեղծում․․․ Ֆրանսիայի ամենահեղինակավոր ուսումնական հաստատությունները»։ Պրոֆեսորի խոսքով ֆրանսիական բանակի հաջողության գաղտնիքներից մեկն այն էր, որ նրանց փամփուշտներն ավելի լավն էին, քան թշնամիները։ Այլ կերպ ասած՝ Ֆրանսիայում գիտելիքը ծառայում էր բանակի կարիքներին։ Պրոֆեսոր Դերլուգյանն ասում է՝ պարտություն կրելուց հետո էր, որ գերմանացիները սկսեցին գիտական համալսարաններ ստեղծել։ Եվրոպայում, իհարկե, մինչ այդ էլ համալսարաններ կային, բայց այնտեղ գիտական լաբորատորիաներ սկսեցին ի հայտ գալ շատ ավելի ուշ՝ 20-րդ դարում։ «Աշխարհում հայտնվեց առաջին գիտական ​​համալսարանը։ Այն հիմնադրեց գերմանացի գիտնական Վիլհելմ ֆոն Հումբոլդտը։ Բացի այդ՝ պրուսական կառավարությունը պայման դրեց, որ բարձր պաշտոն զբաղեցնողները, լեյտենանտից բարձր կոչում ունեցող զինվորականներն ունենան համալսարանի դիպլոմ։ Իսկ համալսարանում կարող էին դասավանդել միայն այն դասախոսները, որոնք կա՛մ գիտարշավների էին գնում, կա՛մ լաբորատորիաներում աշխատում»- պատմում է պրոֆեսոր Դերլուգյանը։ Ամփոփելով պատմական ակնարկը՝ պրոֆեսորը նշում է՝ Եվրոպայում ի սկզբանե ոչ ոք չի ֆինանսավորել գիտությունը. գիությունն առաջացել է որպես ռազմական գործողությունների կողմնակի հետևանք։ 19-րդ դարի վերջին էլ պետությունների համար պարզ է դարձել, որ գիտության մեջ արժե գումարներ ներդնել, քանի որ դա կարող է օգտակար լինել։  Պրոֆեսորի բանախոսությամբ ամփոփվում է Գիտության փառատոնի երրորդ օրը։ Իսկ այսօր՝ փառատոնի չորրորդ օրը, շարունակվում է «Մասնագիտական կողմնորոշում. ապագա գիտնականներ» թեմատիկ բաժինը։   Աննա Սահակյան
17:35 - 04 հոկտեմբերի, 2024
Գիտությունը՝ Ազատության հրապարակում և ամենուրեք

Գիտությունը՝ Ազատության հրապարակում և ամենուրեք

Արդեն երկու օր է, ինչ գիտությունն այցելել է Հայաստանի դպրոցներ ու մանկապարտեզներ, համալսարաններ, ինչպես նաև Ազատության հրապարակ։ Ասել է թե՝ գիտությունն ամենուրեք է։ Այս շաբաթ Հայաստանում մեկնարկել է Համազգային գիտության շաբաթը, որն իրականացնում է «Գիտուժ» նախաձեռնությունը Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարության, Գիտությունների ազգային ակադեմիայի (ԳԱԱ) և Երևանի քաղաքապետարանի  հետ համագործակցությամբ։   Բեկվող լույսից մինչև 3000 տարեկան գտածոներ․ ինչ կգտնեք Ազատության հրապարակում Չնայած անձրևոտ եղանակին՝ քայլում եմ Ազատության հրապարակ, որտեղ այս օրերին գիտական են անգամ Օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի ներկայացումների պաստառները։ Օպերային և բալետային ներկայացումների գիտական պաստառներն Ազատության հրապարակում Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում անցկացվող ամենակարևոր միջոցառումներից մեկը՝ Գիտության փառատոնը, Ազատության հրապարակում միավորել է Հայաստանի գիտնականներին, դպրոցականներին ու գիտության սիրահարներին։ Քայլում եմ Ազատության հրապարակով, ու առաջինն ուշադրությունս գրավում է ԳԱԱ Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի տաղավարը, որտեղ գիտնականների օգնությամբ դպրոցականները սովորում են, թե ինչպես պեղումներ իրականացնել։ Ոմանց բախտը բերում է, և նրանք հողից 3000 տարվա հնության նմուշներ են գտնում։ Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի տաղավարի պեղումները Այս տաղավարում ծանոթանում եմ 9-ամյա Նատալիի հետ, որը մատիտներով իր պատկերացրած գույներն է հաղորդում ինստիտուտի գիտնականների հայտնաբերած գտածոների նկարկներին։ Նատալին ներկում է գտածոների նկարները Մի փոքր այն կողմ Քիմիական ֆիզիկայի ինստիտուտի տաղավարն է, որտեղ ներկայացված սարքերի կողքով անտարբեր անցնել չեմ կարողանում։ Գիտաշխատողներից մեկը վերցնում է լապտերը, որը սովորական լույս է արձակում, ապա՝ դիֆրակցիոն ցանցը։ Նա բացատրում է, որ երբ լույսն անցնում է դիֆրակցիոն ցանցի միջով, բեկվում է ու բաժանվում տարբեր սպետկորների, ինչպես արևի լույսը, անցնելով ջրի կաթիլների միջով, բեկվում է՝ առաջացնելով ծիածան։ Նայում եմ լապտերի՝ դիֆրակցիոն ցանցի միջով անցնող լույսին ու տեսնում ծիածանի գույները։ Իսկ երբ քիչ հետո անձրևը դադարում է, և դուրս է գալիս արևը, Ազատության հրապարակի վերևում երևում է իրական ծիածանը։ Շարժվում եմ առաջ ու հանդիպում Արարատի մարզի Ազատաշեն գյուղի դպրոցի աշակարտներին ու ուսուցիչներին։ Դպրոցականների հետ զրույցի եմ բռնվում։ 9-րդ դասարանցի Մարիային հարցնում եմ՝ գիտության որ ուղղություններով է հետաքրքրված, ասում է՝ մաթեմատիկայով ու կենսաբանությամբ։ Մարիան պատմում է, որ այսօր հասցրել է մանրադիտակի տակ ուսումնասիրել կենդանիների ենթաստամոքսային գեղձի հյուսվածքներ, սնկեր և այլ նմուշներ։ 8-րդ դասարանցի Սիլվարդն էլ ասում է՝  ԳԱԱ Բյուրականի աստղադիտարանի տաղավարում Վիկտոր Համբարձումյանի մասին նոր տեղեկություններ է իմացել, որ մինչ այդ չգիտեր։  Ազատաշենի դպրոցի աշակերտները Ազատաշենի դպրոցի աշակերտներին հրաժեշտ տալուց հետո մոտենում եմ Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի տաղավարին․ այստեղ կենսաբանությունը ներկայացված է շա՜տ գունավոր ու շա՜տ հանրամատչելի։ Դպրոցականներն ու մյուս այցելուները տաղավարում կարող են սովորել, թե ինչպիսի կառուցվածք ունեն ԴՆԹ-ն, սպիտակուցները, բջիջներն ու գեները, ինչպես կարելի է գենետիկայի միջոցով բռնել հանցագործներին՝ ունենալով նրանց մազի, մատնահետքի կամ արյան նմուշը։ Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի տաղավարը Իսկ տաղավարի մյուս հատվածում մարդու, ձիու, արջի, այծի և այլ կենդանիների ոսկորների գտածոներ են, որոնք հայտնաբերել և ուսումնասիրում են ինստիտուտի Էվոլյուցիոն գենոմիկայի լաբորատորիայի գիտաշխատողները։ Շարունակում եմ տաղավարներով պտույտս ու հանդիպում Երևանի թիվ 17 հիմնական դպրոցի աշակերտներին, որոնք ևս պատմում են իրենց տպավորությունների մասին։  8-րդ դասարանցի Մարին, օրինակ, ամենաշատը հավանել է Բյուրականի աստղադիտարանի տաղավարը, որտեղ 3D ակնոցով հայտնվել է բաց տիեզերքում։ Նրա համադասարանցի Օֆելյայի մոտ էլ տպավորվել է այն, թե ինչպես են AIP Scientific ընկերության հետազոտողները պատմել, որ եռաչափ տպագրությամբ հնարավոր է ոսկորներին փոխարինող իմպլանտներ ստանալ։   Նոր գիտելիքը՝ կիրառության մեջ․ դեպի մեծ տաղավար Գիտական կազմակերպությունների տաղավարներով շրջելուց և դպրոցականների, գիտնականների հետ զրուցելուց հետո մոտենում եմ մեծ տաղավարին, որտեղ գիտնականներն ամեն օր բանախոսություններ են ունենում և պատասխանում ներկաների հարցերին։ Այսօրվա բանախոսության թեմաներից մեկը գիտության դերն է նորարարական ընկերությունների ձևավորման գործում, իսկ բանախոսն է Մոլեկուլային կենսաբանության ինստիտուտի առաջատար գիտաշխատող, Denovo Sciences ընկերության համահիմնադիր Հովակիմ Զաքարյանը։  Խոսելով այն մասին, թե ինչպես է գիտելիքը դառնում արտադրանք, ապա կիրառություն գտնում առօրյա կյանքում՝ Հովակիմ Զաքարյանը նշում է․ «Ես անձամբ գիտելիքը համարում եմ ինքնին արդեն պրոդուկտ և ամենաթանկարժեք, ամենաբարձր գին ունեցող պրոդուկտը, որովհետև նոր գիտելիքի ստեղծումը շատ թանկ գործընթաց է»։ Գիտնականի խոսքով ժամանակակից աշխարհում գիտելիք ստեղծելու համար անհրաժեշտ են թանկարժեք սարքավորումներ, մեծ և պրոֆեսիոնալ  թիմեր, ժամանակ, և այս ամենը թանկացնում է ստեղծվող նոր գիտելիքը։ Սակայն այս կամ այն լաբորատորիաում գիտնականների կողմից նոր գիտելիքի ստեղծումն, ըստ նրա, միայն առաջին քայլն է․ դրան հաջորդում է ստացված գիտելիքի վալիդացումն այլ միջավայրերում, շուկայի ուսումնասիրությունը, նախատիպի ստեղծումը, շուկա մուտք գործելը և այլն։ «Սրանք բազմաթիվ քայլեր են, որոնց մեջ գիտնականն, իհարկե, ունի իր մասնակցությունը, բայց առաջնային չէ այլևս, որովհետև այլ երկրներում, որպես կանոն, այդ քայլերի զգալի մասը անում են արդեն մասնագիտացված այլ կառույցներ։ Խորհրդային Միության ժամանակ մասնագիտացված կառույցները կիրառական ինստիտուտներն էին, որոնք վերցնում էին գիտելիքը և փորձում էին մշակել, հասցնել այն աստիճանի, որ տնտեսության մեջ ուղիղ մտնում և կիրառվում էր։ Արևմտյան աշխարհում դրանք հիմնականում տեխնոլոգիաների տրանսֆերային գործակալություններն են, որոնք համալսարանին կամ ինստիտուտին կից աշխատում են գիտնականների հետ»,- ասում է Հովակիմ Զաքարյանը։ Հովակիմ Զաքարյանը Գիտնականն անդրադառնում է նաև այն հարցին, թե ինչու Հայաստանում այնքան էլ լավ չի աշխատում գիտնականների ստեղծած գիտելիքի առևտրայնացման և շուկա հասնելու գործընթացը։ Այս մասով նա առանձնացնում է մի քանի պատճառ՝ Հայաստանում ստեղծվող գիտելիքի զգալի մասը նորարարություն չի պարունակում․ շատ լաորատորիաներում իրականացվում են աշխատանքներ, որոնք աշխարհում վաղուց արդեն բացահայտված են ու հայտնի։ Չկան այնպիսի կառույցներ, որոնք կարող են իրականացնել գիտելիքի փոխանցումը լաբորատորիայից դեպի շուկա։ Օրենսդրությամբ հստակ ձևակերպված չէ, թե ում է պատկանում որևէ լաբորատորիայում ստեղծված և առևտրայնացման պոտենցիալ ունեցող գիտելիքի մտավոր սեփականությունը՝ համալսարանին կամ գիտական կազմակերպությա՞նը, թե՞ գիտնականին։ Հայաստանի ներքին շուկայի մոդելը այնպիսին չէ, որը ենթադրում է անընդհատ նոր գիտելիք վերցնել և կիրառել իր արտադրանքում։  «Պարզ օրինակ բերեմ․ բոլորդ էլ օգտվում եք 5-6 տարբեր ընկերություններից, որոնք կաթնամթերք են ստեղծում Հայաստանում։ Այդ ընկերություններից քանի՞սն ունի իր սեփական հետազոտական միավորները, որպեսզի իրենց լաբորատորիաներում փորձեն գտնել, օրինակ, նոր կաթնաթթվային բակտերիաներ, որոնք շատ ավելի էֆեկտիվ կդարձնեն իրենց արտադրանքը»,- ասում է Հովակիմ Զաքարյանը։ Գիտնականն անդրադառնում է նաև նոր ստեղծվող գիտելիքով պետության խնդիրները լուծելու հարցին։ Նա որպես օրինակ է բերում կառավարության կողմից ֆինանսավորվող նպատակային ծրագրերը, որոնց շրջանակում ոչ թե կառավարությունն է հետազոտական պատվերներ իջեցնում, այլ գիտնականներն են նախաձեռնում ու դիմում։ «Օրինակ, մենք գիտենք, որ Արարատյան դաշտը աղակալում է։ Աղակալման դեմ պայքարի տարբեր մեթոդներ կան՝ և՛ ֆիզիկաքիմիական, և՛ կենսաբանական։ Եթե դու խնդիր ունես պայքարելու Արարատյան դաշտի աղակալման հետ, կարող ես խնդիրը ձևակերպել և փորձել այդ խնդիրը գիտնականների առջև դնել և լուծում սպասել նրանցից։ Սա պիտի պետությունը անի, պետք է համապատասխան մարմիններ անեն: Բայց մեզ մոտ պատմությունը շրջված է․ նպատակային ծրագրեր պետությունը սպասում է գիտնականներից։ Գիտնականները, պատկերացրեք, նստում են, մտածում են, թե պետությունը ինչ խնդիրներ ունի, գնում, համապատասխան մարմիններին համոզում են, որ այդ խնդիրը երևի կա ձեզ մոտ, միասին դիմենք կառավարություն»,- ասում է նա։ Գիտնականի խոսքով նման խնդիրների դեպքում կառավարությոնը կարող է ձևակերպել պատվեր, սահմանել բյուջե և հրավիրել նաև արտասահանից գիտնականների․ «Այդ խնդրի շրջանակներում թող ստեղծվի լաբորատորիա Հայաստանում, պայմանական Իսրայելից թող գան գիտնականներ, հայ գիտնականների հետ միասին այդ խնդրի շուրջ աշխատեն, և դա կլինի նաև հիանալի օրինակ, թե ինչպես նոր գիտական միավորներ են ստեղծվում, որոնք կիրառելի գիտելիք են ստեղծում»։   Ապակենտրոն գիտություն Մեծ տաղավարում բանախոսությունները շարունակվում են, իսկ ես Գիտության շաբաթվա բովանդակության պատասխանատու Արման Գասպարյանին խնդրում եմ պատմել, թե ապակենտրոն ինչ միջոցառումներ են անցկացվում այս օրերին։ Արման Գասպարյանը նշում է՝ մանկապարտեզներում, դպրոցներում ու համալսարաններում անցկացվող միջոցառումները երկարաժամկետ են ու չեն սահմանափակվում միայն Գիտության շաբաթով։ Մանկապարտեզների ու դպրոցների համար մշակված են միջոցառումների փաթեթներ։ Միջոցառումների թվում են գիտափորձեր, աշակերտների կողմից կատարվող խմբային, նախագծային աշխատանքներ կամ մրցույթներ։ Արման Գասպարյանի խոսքով միջոցառումների իրականացման համար հատուկ լաբորատոր սարքավորումների կամ նյութերի կարիք չկա․ ձեռքի տակ եղածով էլ աշակերտները կարող են գիտափորձ անցկացնել կամ որևէ բան նախագծել ու պատրաստել։ «Օրինակ՝ ուսուցիչը կարող է երեխաներին ինչ-որ գիտափորձ ցույց տալ, պատմել որ սա բնության այսինչ երևույթն է, տեսությունը ներկայացնել, հետո քայլ առ քայլ անցկացնել։ Կամ կան մրցութային, խմբային, նախագծային աշխատանքներ։ Օրինակ՝ երեխաները կամուրջներ են կառուցում ձեռքի տակ եղած նյութերից, հետո փորձում են դրանց ամրությունը»,- ասում է նա։ Արման Գասպարյանը նշում է, որ ուսուցիչները կարող են ներբեռնել իրենց մշակած փաթեթներն ու անցկացնել միջոցառումներն ամբողջ տարվա ընթացքում, իսկ փաթեթներում ներկայացված են միջոցառումների բոլոր մանրամասները՝ բարդության աստիճանից միչև անհրաժեշտ նյութեր և ակնկալվող արդյունքներ։ «Նպատակն այն է, որ կրթությունն ավելի ակնհայտ դառնա, երեխաների համար ավելի հետաքրքիր լինի։ Մի բան է, երբ ուսուցիչը գալիս է, դասագրքով դասն է պատմում, աշակերտը գնում է, տանը սովորում, լրիվ այլ բան է, երբ հետաքրքիր գիտափորձերով կամ ցուցադրությունով, մրցույթներով երեխաներին շահագրգռում է, ավելի հետաքրքրում»- նշում է նա։ Մասնակից դպրոցների համար Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում նաև մրցույթ է հայտարարված․ այն դպրոցը, որը լավագույնս կիրականացնի միջոցառումներն ու տեսանյութով կներկայացնի դրանք, մրցանակ կշահի։  Իսկ համալսարանների ակապենտրոնացված միջոցառումների դեպքում շեշտը դրվել է միջառարկայականության վրա․ Համազգային գիտութան շաբաթվա կազմակերպիչներն ընտրել են միջառարկայական 30 ուղղություններ, ինչպիսին է, օրինակ աստղակենսաբանությունը, և դրանց հիման վրա 150 թեմա առաջարկել, որոնց վերաբերյալ համալսարաններն ու գիտական կազմակերպություններն ուսանողների համար կարող են դասախոսություններ, սեմինարներ ու քննարկումներ կազմակերպել։ Արման Գասպարյանը պատմում է, որ երբ այս օրերին զրուցում են փառատոնին մասնակից երեխաների հետ, տեսնում են, որ նրանք ոգևորված են․ «Երբ ցանկացած հայտնի գիտնականի հարցնում են՝ ինչո՞ւ որոշեցիր գիտնական դառնալ, նա, որպես կանոն, գնում է իր վաղ մանկություն, երբ, օրինակ , ծնողների հետ գնացել է ինչ-որ թանգարան կամ այսպիսի գիտության փառատոնի կամ միջոցառման, և դա նրան ոգևորել է, որոշել է գիտնական դառնալ։ Մենք ուզում ենք այդպես ոգևորել շատ երեխաների, որ նրանք ապագայում գիտությունը ընտրեն»։ Համազգային գիտության շաբաթն ու գիտության փառատոնը շարունակվում են․ առաջիկա օրերին սպասվում են նոր ձևաչափեր, մրցույթներ ու բանախոսություններ։   Հեղինակ՝ Աննա ՍահակյանԼուսանկարները՝ Մարգարիտա Հովհաննիսյանի
23:27 - 02 հոկտեմբերի, 2024
Թռչող մրջյունները, սարդերի աչքերն ու բանկիր միջատաբանները / Փոքրումեծ հարցեր #5

Թռչող մրջյունները, սարդերի աչքերն ու բանկիր միջատաբանները / Փոքրումեծ հարցեր #5

10-ամյա Ամելին տարված է Ֆրանսիայով ու ֆրանսերենով, սիրում է մաթեմատիկա և ֆիզիկա։ Նրա հետաքրքրվում է նաև միջատներով, հատկապես՝ սարդերով։ Մարկ Քալաշյանին ևս միջատները սկսել են հետաքրքրել փոքր տարիքից, ու հենց այդ հետաքրքրությունն էլ դարձել է նրա մասնագիտական ընտրության պատճառը։ Միջատաբանն Ամելիին պատմում է սարդերի տասնյակ աչքերի, թռչող մրջյունների ու թունավոր բույսերի մասին։ Համազգային գիտության շաբաթվան ընդառաջ «Ինֆոքոմ»-ը, «Գիտուժ»-ը և Team Telecom Armenia-ն ներկայացնում են «Փոքրումեծ հարցեր» շարքը՝ երիտասարդ գիտասերների ու գիտնականների մասնակցությամբ։ Դո՞ւք էլ հետաքրքրասեր եք և գիտության սիրահար։ Ձեր հարցերի պատասխանները սպասում են ձեզ Գիտության փառատոնում, որը տեղի կունենա հոկտեմբերի 1-6-ը Ազատության հրապարակում։ Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում կայանալիք այս յուրահատուկ իրադարձությունը հնարավորություն կտա՝ բացահայտելու գիտության գաղտնիքները, հանդիպելու փորձառու գիտնականների հետ, մասնակցելու հետաքրքիր փորձերի և ցուցադրությունների։
12:26 - 30 սեպտեմբերի, 2024
Տիեզերքի ծնունդը, տիեզերագնացներն ու արհեստական գրավիտացիան / Փոքրումեծ հարցեր #4

Տիեզերքի ծնունդը, տիեզերագնացներն ու արհեստական գրավիտացիան / Փոքրումեծ հարցեր #4

11-ամյա Ալբերտը երազում է գնալ ՆԱՍԱ, դառնալ տիեզերագնաց ու լինել առաջին մարդը, որը ոտք կդնի Մարս մոլորակի վրա։ Ի՞նչ տեսակի աստղեր կան, ինչո՞ւ տիեզերագնացները չեն մրսում տիեզերքում, հնարավո՞ր է բացահայտել, թե ինչպես է ծնվել տիեզերքը․․․ Ալբերտին տիեզերքի ու տիեզերագնացների մասին պատմում է «Բազումք» տիեզերական հետազոտությունների լաբորատորայի տնօրեն Ավետիք Գրիգորյանը։ Համազգային գիտության շաբաթվան ընդառաջ «Ինֆոքոմ»-ը, «Գիտուժ»-ը և Team Telecom Armenia-ն ներկայացնում են «Փոքրումեծ հարցեր» շարքը՝ երիտասարդ գիտասերների ու գիտնականների մասնակցությամբ։ Դո՞ւք էլ հետաքրքրասեր եք և գիտության սիրահար։ Ձեր հարցերի պատասխանները սպասում են ձեզ Գիտության փառատոնում, որը տեղի կունենա հոկտեմբերի 1-6-ը Ազատության հրապարակում։ Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում կայանալիք այս յուրահատուկ իրադարձությունը հնարավորություն կտա՝ բացահայտելու գիտության գաղտնիքները, հանդիպելու փորձառու գիտնականների հետ, մասնակցելու հետաքրքիր փորձերի և ցուցադրությունների։
12:24 - 28 սեպտեմբերի, 2024
Արհեստական բանականությունը, քիմիան ու բժշկությունը / Փոքրումեծ հարցեր #3

Արհեստական բանականությունը, քիմիան ու բժշկությունը / Փոքրումեծ հարցեր #3

13-ամյա Անիի հետաքրքրություններն են երաժշտությունն ու նկարչությունը։ Իսկ վերջերս նրան սկսել է հետաքրքրել նաև արհեստական բանականությունը։ Ի՞նչ է արհեստական բանականությունը, ինչպե՞ս է ստեղծվել, բժշկության մեջ և այլ ոլորտներում ինչպե՞ս է կիրառվում․․․ Անիի այս բոլոր հարցերի պատասխաններն ունի YerevaNN լաբորատորիայի տնoրեն Հրանտը, որի ղեկավարած թիմը նպատակ է դրել ստեղծելու արհեստական բանականություն, որը գլուխ է հանում մոլեկուլների բարդ աշխարհից։ Համազգային գիտության շաբաթվան ընդառաջ «Ինֆոքոմ»-ը, «Գիտուժ»-ը և Team Telecom Armenia-ն ներկայացնում են «Փոքրումեծ հարցեր» շարքը՝ երիտասարդ գիտասերների ու գիտնականների մասնակցությամբ։ Դո՞ւք էլ հետաքրքրասեր եք և գիտության սիրահար։ Ձեր հարցերի պատասխանները սպասում են ձեզ Գիտության փառատոնում, որը տեղի կունենա հոկտեմբերի 1-6-ը Ազատության հրապարակում։ Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում կայանալիք այս յուրահատուկ իրադարձությունը հնարավորություն կտա՝ բացահայտելու գիտության գաղտնիքները, հանդիպելու փորձառու գիտնականների հետ, մասնակցելու հետաքրքիր փորձերի և ցուցադրությունների։
12:17 - 26 սեպտեմբերի, 2024
Ինժեներությունը, ուղղաթիռի նախագծումն ու մեքենայում արագության չափումը / Փոքրումեծ հարցեր #2

Ինժեներությունը, ուղղաթիռի նախագծումն ու մեքենայում արագության չափումը / Փոքրումեծ հարցեր #2

12-ամյա Արենի աշխարհը լեգոներից է կառուցված: Նրա ձեռքերում պարզ խորանարդիկները վերածվում են բարդ մեխանիզմների՝ ռոբոտներից մինչև լվացքի մեքենաներ: Ապագա ինժեների երևակայությունը սահմաններ չունի։ Ինչպե՞ս նախագծել ուղղաթիռի թևերը, որ այն օդ բարձրանա, ի՞նչ միկրոսխեմաներով է մեքենաներում չափվում արագությունը, ինչո՞ւ է ինքնաթիռի թռիչքը հեռվից դանդաղ թվում․․․ Արենի #փոքրումեծ հարցերը խիստ ինժեներական են։ Այս հարցերի պատասխանները գտնելու համար նա հանդիպում է CAST լաբորատորիաների կենտրոնի գիտաշխատող Վահագնին, որը զբաղվում է ԱԹՍ-ների, դրոնների նախագծմամբ ու ծրագրավորմամբ։ Վահագնը, ինչպես և Արենը, ինժեներության առաջին փորձերն արել է փոքր տարիքում, երբ ռոբոտաշինության խմբակ էր այցելում։ Համազգային գիտության շաբաթվան ընդառաջ «Ինֆոքոմ»-ը, «Գիտուժ»-ը և Team Telecom Armenia-ն ներկայացնում են «Փոքրումեծ հարցեր» շարքը՝ երիտասարդ գիտասերների ու գիտնականների մասնակցությամբ։ Դո՞ւք էլ հետաքրքրասեր եք և գիտության սիրահար։ Ձեր հարցերի պատասխանները սպասում են ձեզ Գիտության փառատոնում, որը տեղի կունենա հոկտեմբերի 1-6-ը Ազատության հրապարակում։ Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում կայանալիք այս յուրահատուկ իրադարձությունը հնարավորություն կտա՝ - բացահայտելու գիտության գաղտնիքները, - հանդիպելու փորձառու գիտնականների հետ, - մասնակցելու հետաքրքիր փորձերի և ցուցադրությունների։
12:06 - 23 սեպտեմբերի, 2024
Մաթեմատիկան, ոչ ակնհայտ լուծումներն ու անվերջությունը / Փոքրումեծ հարցեր #1

Մաթեմատիկան, ոչ ակնհայտ լուծումներն ու անվերջությունը / Փոքրումեծ հարցեր #1

Մաթեմատիկան, ծրագրավորումն ու բասկետբոլը 12-ամյա Լևոնի սիրելի զբաղմունքներն են: Նա երազում է բժիշկ դառնալ։ Լևոնը #փոքրումեծ հարցեր ունի մաթեմատիկայի չլուծված խնդիրների, անվերջության մասին պատկերացումների և ոչ ակնհայտ լուծումների վերաբերյալ։ Այս հարցերի պատասխանները գտնելու գործում Լևոնին օգնում է Կենսաինֆորմատիկայի ինստիտուտի կրտսեր հետազոտող Լուսինե Ադունցը, որը զբաղվում է կիրառական մաթեմատիկայով և Լևոնի նման սիրում է հետաքրքիր խնդիրներ լուծել։ Համազգային գիտության շաբաթվան ընդառաջ «Ինֆոքոմ»-ը, «Գիտուժ»-ը և Team Telecom Armenia-ն ներկայացնում են «Փոքրումեծ հարցեր» շարքը՝ երիտասարդ գիտասերների ու գիտնականների մասնակցությամբ։ Դո՞ւք էլ հետաքրքրասեր եք և գիտության սիրահար։ Ձեր հարցերի պատասխանները սպասում են ձեզ Գիտության փառատոնում, որը տեղի կունենա հոկտեմբերի 1-6-ը Ազատության հրապարակում։ Համազգային գիտության շաբաթվա շրջանակում կայանալիք այս յուրահատուկ իրադարձությունը հնարավորություն կտա՝ - բացահայտելու գիտության գաղտնիքները, - հանդիպելու փորձառու գիտնականների հետ, - մասնակցելու հետաքրքիր փորձերի և ցուցադրությունների։
16:04 - 20 սեպտեմբերի, 2024